Waar je sociaal doet, ontstaan er irritaties. Een open deur, ik weet het. Maar die is nu vooral de inleiding naar mijn nieuwste ‘Seriously? Dat doe je toch niet?’ verbazing-blog. Over LinkedIn, dit keer. De kwestie LinkedIn is de social media speelplaats waar ik het minst rondhang. Ik kijk er 1 keer per 2 maanden even op om eventuele nieuwe uitnodigingen te checken en te accepteren. Accepteren doe ik op basis van maar 1 regel: ken ik je (nu of vroeger) in irl? Zo ja, dan volgt er vrijwel onmiddellijk acceptatie. Ongeacht of degene die met mij een connectie wil wel of niet dezelfde tak van sport beoefent (qua werk) als ik. Onlangs, tijdens zo’n periodiek LinkedIn-bezoek, zag ik een uitnodiging van iemand die ik zeker voor het laatst in 1991 heb gesproken/gezien. En dan gis ik. Hoe dan ook: ik vond het leuk weer eens iets van hem te horen. Na wel eerst lang mijn hoofd te hebben gepijnigd waar ik hem ook alweer van kende. En dus accepteerde ik hem als LinkedIn-connectie. Ondanks dat hij zich schuldig maakte aan één van de grote LinkedIn no-no’s en mij een zeer onpersoonlijke uitnodiging had gestuurd. Na acceptatie toch een persoonlijk berichtje gestuurd, want ik kende hem per slot van rekening en ik vond dat verder ook zo beleefd. Zijn reactie en dan parafraseer ik, want letterlijk herhalen is niet netjes: ‘Het gaat heel goed, ik ben directeur van (….). Zeg, ik zie dat je iets met websites doet, kun je me helpen met een paar van mij?’. ‘Iets met websites’ …. Aaargh, bonsde ik met mijn hoofd op mijn bureau. Om vervolgens meteen op het netwerk waar ik wel dagelijks op te vinden ben, Facebook, over dit ongelooflijke faux pas te ranten. Veel bijval, maar ook oprechte verbazing bij enkelen die niet precies begrepen waar ik nou eigenlijk zo’n probleem van maakte. Het was toch positief bedoeld? Een mooie kans op werk?Nou ja, legde ik uit, ik had hem heus wel willen ‘helpen’ met ‘iets aan zijn websites te doen’ ware het niet dat ik: na iemand pakweg 22 jaar niet meer te hebben gezien of gesproken, een investering in ‘het weer aanhalen van de banden’ verwacht, voor ik geconfronteerd word met een ‘hulp’vraag. Een antwoord van 4 zinnen op een persoonlijk LinkedIn-bericht is wat mij betreft best karig, qua investering; toch minstens de vraag terug had verwacht: ‘goh, hoe gaat het met jou?’; spontaan jeuk krijg als mensen mijn werk (ik ben dus online coördinator) badinerend ‘iets met websites doen’ noemen (hallo, heb je mijn profiel wel goed bekeken?); helemaal niet naar werk aan het zoeken ben of opdrachten (maar goed, dat kon hij niet weten. Of wel, als hij mijn profiel echt goed had bestudeerd). Netwerkles Maar goed, het was vast positiever bedoeld dan ik het heb opgevat. En voor de ‘hulp’ was ik vast ook wel gewoon betaald als ik had besloten het verzoek in te willigen. Maar ik koos ervoor om vriendelijk te bedanken. Heb nog even overwogen hem netwerkles aan te bieden of een oratie af te steken over het belang van de regel ‘Raak eerst in gesprek en verbind pas later’ maar dat heb ik achterwege gelaten. Achteraf vraag ik me wel af of ik daar goed aan heb gedaan. Wat vind jij? Gerelateerd Geschreven door Gisèle Mambre
