Maandelijkse pijntjes

Bloed en maagkrampen. Elke maand ben ik een paar dagen licht in mijn hoofd en licht ontvlambaar. Mijn cyclus loopt van het eind van de maand tot een dag of 3 van de volgende. Ingeluid door een mailtje met nota bene een smiley in de subject. Een nieuw blog schrijven voor de Bis. Wat doe ik mezelf aan?

Het is weer 42bis-tijd! :)

Over 2 maanden blog ik 2 jaar voor 42bis. 22 Keer kreeg ik dat mailtje al. Het is weer 42bis-tijd! :) 21 Keer kwam ie als een verrassing. Alleen mijn vorige blog leverde ik op tijd aan. Ik liep toen toevallig al een tijdje met een irritatie het onderwerp rond. Die andere keren meestal niet. Dit keer ook niet. Serieus man, over welk eerstewereldprobleem moet ik nou weer schrijven?

Bloggen makkelijk?

Vorige week zat ik in het publiek van Catch-up 13, georganiseerd door LEWIS PR. Topevent! Ik had wat bedenkingen bij de presentatie van @EVlems over authenticiteit, waarin uitsluitend gebruik werd gemaakt van geleende filmpjes, geleende plaatjes en geleende quotes. Maar daarna ging het niveau strak omhoog.

Een PR-event gaat over communicatie, en dus ook over bloggen. De sprekers waren redelijk unaniem over dit onderwerp: bloggen is niet zo moeilijk. Xaviera vertelde nog dat ze ruim een ton (100.000 eu!) aan uren in 42bis heeft zitten, maar het bloggen op zich? Typer-de-typ, appeltje-eitje.

De inspiratiesessies over bloggen en newsjacking gaven een paar goede insights en handvatten voor corporate bloggen. Kat-in-het-bakkie. Je mag verwachten dat Bas een week later nog wel voldoende nieuwe kennis en borrelende inspiratie had om een ramgoed blog te schrijven.

Maar dat is niet zo.

Bloggen is kut

Ik hou niet van monologen. Niet om naar te luisteren en niet om te oreren. Of ik in het publiek zit of zelf ergens een praatje hou, ik ben blij als ik een halfuur volhou zonder af te dwalen. Ik heb laatst in 10 minuten een Facebook-training gegeven. Daarna hebben we de rest van het uur besteed aan het delen van inzichten en ervaringen en afspraken gemaakt over verantwoordelijkheden en planningen.

Dat vind ik prettig. Zelf niet teveel gepraat, iedereen op 1 lijn en gas op die lolly aan de slag!

Kennis is het probleem niet. En inspiratie eigenlijk ook niet. Wie me kent, weet dat ik overloop van ideeën en theorieën. Het is de tijd die ik tegen mezelf zit te ouwehoeren. Bloggen is niet 10 minuutjes werk. Het typen van zo’n kreng duurt al een uur. En dan heeft de eindredactie het nog niet eens gezien.

Oeverloos ouwehoeren

Geef mij een onderwerp en ik schrijf in 20 minuten een bulletproof persbericht of corporate blog. Zolang ik weet wat de kaders zijn, geen probleem. Ik typ als water. Maar als ik geen lijntjes heb, wat wel behoorlijk het geval is bij een persoonlijkachtig blog… dan ben ik een rivier zonder oever.

De feedback van de lokale eindredactie komt meestal hierop neer: 1. leuk geschreven enzo; 2. wat is je punt?

Mijn punt? Wat is jóuw punt?

Ik wil van jou wel eens weten, mede-blogger of stuurlui-blogger: hoe zorg jij dat je monoloog geen gevecht tegen jezelf wordt? Hoe maak jij je punt in méér dan 10 minuten?

Fotocredits