Een boodschap van uw hoofdredacteur: dit artikel gaat niet over katten, films of geeky gadgets, maar over een kwestie die we als uitgever zo van belang vinden, dat we hebben besloten om in het kader van Internationale Vrouwendag op 8 maart dit artikel op al onze magazines te plaatsen.
En dan lees ik dit: “45% van de Nederlandse vrouwen krijgt in haar leven te maken met seksueel of lichamelijk geweld.” Hardop lees ik het aan mezelf voor. Alsof het uitspreken van de woorden de betekenis en implicaties ervan vermindert. Bijna 1 op de 2 vrouwen kan – in Nederland – niet rekenen op veiligheid. Ik schrik me rot. Zo rot, dat ik dit platform wil gebruiken om het een en ander met jullie te bespreken.
Nederland, niet uitgeëmancipeerd
[pullquote align=”right”]Feminisme gaat over de strijd voor een gelijkwaardige behandeling van mannen én vrouwen[/pullquote]Wanneer feminisme een vies woord is geworden, is mij niet helemaal duidelijk. Het beeld dat het woord oproept bij veel (jonge) vrouwen: dat van een militante vrouw, die eist er mannelijk uit te mogen zien, terwijl ze al mannenhatend haar okselhaar laat groeien. Dit is niet alleen onzinnig, maar ook eindeloos schadelijk voor het doel dat zowel feminisme als emancipatie dient.Feminisme is veel simpeler en heeft weinig te maken met de BH die je wel of niet draagt en nog minder met haar dat je wel of niet verwijdert. Feminisme is de strijd voor een gelijkwaardige behandeling van mannen én vrouwen. En in Nederland – toch een vredig land – vindt die strijd plaats met middelen die passen bij een beschaafde samenleving: woorden, wetgeving, democratie en de kracht van het goede voorbeeld.
En nee, we zijn hier niet uitgeëmancipeerd. Zolang vrouwen nog steeds niet op natuurlijk wijze door weten te dringen tot Raden van Bestuur of andere bolwerken van macht. Zolang vrouwen in veel beroepen nog steeds minder betaald krijgen dan mannen. Maar zolang vrouwen zich – terecht! – minder veilig voelen op straat, op het werk en op alle andere plekken waar ze het risico lopen om één van de 45% te worden, zijn we nog helemaal niet uitgeëmancipeerd.
Onacceptabel
Dat is niet normaal. Het is niet normaal dat je als vrouw hard moet nadenken voordat je er voor kiest het risico te nemen om ’s avonds alleen over straat te gaan. Het is niet normaal dat je zelfs op je werk alert moet zijn op ongeoorloofde en vooral ongewenste toenadering van deze en gene.
Als 45% van de vrouwen wel hiermee te maken krijgt, mag het duidelijk zijn dat er wel iets aan de hand is. Iets belangrijkers dan het “Nou, dan moet jij de deur maar voor mij openhouden”, de onzin waartoe emancipatie vaak wordt gereduceerd. Tel daarbij op dat die Nederlandse 45%, hoger ligt dan het Europese gemiddelde (33%) en je zou best kunnen concluderen dat we ernaast zitten met het idee dat de Nederlandse vrouw geëmancipeerd is.
Emancipatie is pas compleet wanneer vrouwen niet extra risico’s lopen, alleen om hun vrouw-zijn. Extra risico op gebrek aan carrièregroei, extra risico op gebrek aan inkomsten en extra risico op geweld. Volledige emancipatie gebeurt niet vanzelf. Daar moeten we wel wat voor doen..
Feminisme, niet enkel een vrouwen-issue
Wie moet daar dan wat voor doen, vraag je je nu misschien af. All of us: mannen, vrouwen… mensen. Want in tegenstelling tot wat er nogal eens gedacht wordt zijn vrouwenrechten geen vrouwen-issue. Niet iets wat alleen vrouwen aangaat en vrouwen maar met elkaar moeten bekokstoven. Naast dat mannen ook gewoon zussen hebben en moeders, dochters en oma’s en het hen moet interesseren welke positie zij in Nederland hebben, is onrecht iets waar we ons allemaal tegen moeten inzetten.
Kijk ook vooral deze video waarin Joss Whedon het nog even haarfijn uitlegt.
Afgelopen week deelde ik een persoonlijk verhaal op mijn blog. Over seksueel geweld. Iemand wees me erop dat reacties op mijn verhaal voornamelijk van vrouwen kwamen. Misschien omdat zij het verhaal eerder herkennen (de hoeveelheid mensen die naar aanleiding van mijn verhaal, hun eigen verhaal met mij deelde, was verontrustend), maar het is in elk geval een opvallend gegeven. Het gaat jou – man – ook aan. Het is voor jou – man – ook een issue. En het is ook aan jou – man – om iets te doen.
Je uitspreken, het telt
[pullquote align=”right”]“Jouw vriend ging wel helemaal los op jou he?”[/pullquote]Maar wat doe je dan? Kind, had ik maar een oplossing. Maar laat ik twee anekdotes met je delen, die voor mij van betekenis zijn en mij hebben geleerd wat ík vind dat ik moet doen.De eerste gaat over een avond waarop mijn ex mij drie straten lang in elkaar sloeg. Het was een uitgaansavond en het was druk in de stad. Zo’n dertig man liep met ons mee. Ik smeekte hen om hulp, maar niemand deed wat. In elk geval niet meer dan geïnteresseerd toekijken. Uiteindelijk kwam de politie en werd hij afgevoerd. Maar die dertig mensen vergeet ik nooit meer. Nooit.
Jaren later ging ik eens naar een feestje. De portier bleek mijn oude buurman te zijn, uit de tijd dat ik nog met die ex samenwoonde. Ik had hem niet herkend, maar hij mij wel. “Wat leuk je te zien,” zei hij, maar ook: “Jouw vriend ging wel helemaal los op jou he?” Gehoord, maar niks gedaan, die oude buurman van mij. Há.
Het is van belang – van gróót belang – om je uit te spreken en iets te vinden. Het is van belang om in te grijpen. Van belang dat je iets doet, in plaats van niets. Misschien ben je niet groot. Misschien ben je niet sterk. Maar de politie bellen kan altijd. Naar de vertrouwenspersoon stappen kan altijd. Naar je baas stappen kan altijd. Hoop niet dat iemand het zelf wel oplost, maar doe iets. Er is niks ergers dan één van die dertig mensen zijn en alleen maar te staan en te kijken.
#lievedochter
Vorig jaar deed ik rond Internationale Vrouwendag aan iedereen een oproep om met de hashtag #lievedochter een boodschap de wereld in te sturen voor je eigen dochter of voor de dochters van de wereld. Nu ik weet dat 45% van die dochters iets vreselijks mee gaat maken in hun leven, wil ik die oproep nogmaals doen.
Voor iemand die het nodig heeft, voor iemand die je het gunt, voor iemand waar je van houdt of voor iemand die je helemaal niet kent, maar die je een klein stukje van jouw hart wilt meegeven.
Het zal niet direct alle ellende oplossen, dat weet ik. Maar misschien laat het zien dat we ons er druk over maken. Ik weet dat ik dat doe.
Ik verzamel jullie tweets zodat ze zijn vastgelegd en gevonden kunnen worden door wie ze nodig heeft.
Ik dank jullie in elk geval, voor het lezen van mijn artikel. En ik hoop dat we samen die 45% terug kunnen brengen. Omdat dát de wereld is waarin we willen leven. Waarin 45% een oud gegeven is, uit die gekke tijd dat we onze dochters niet konden beschermen. En niet de realiteit waar we elke dag in rondlopen.
#lievedochter Mijn steun heb je en als je me nodig hebt, houd ik mijn mond niet. Want #lievedochter we hebben elkaar nodig.
De verzamelde tweets vind je hier.
14 comments
Beangstigend, ik heb twee dochters. Maar vooral een PRACHTIG stuk, hear, hear!
Ik heb dit 2x meegemaakt. 1x op een festival in Nederland. Een jongen had een hoogoplopende ruzie met zijn vriendin en ze waren al aan het duwen en aan het trekken. Ik keek die jongen boos aan en zei da tie rustig aan moest doen. Binnen 0,5 seconde sloeg ie mij een blauw oog. Dat heb ik moeten uitleggen aan de baas. Hij kon het wel begrijpen. Maar voor hetzelfde geld was ik mijn baan kwijt geweest of had ie me niet geloofd.
Later was het in Oslo (Noorwegen). Een meisje had het net uitgemaakt en hij was haar aan het schoppen en aan het slaan. Ik was daar op zakenreis. Ik kan me er mee bemoeien en met een blauw oog op zakengesprek komen en dan ontslagen worden daardoor. Of ik kan het met rust laten. Ik koos ervoor om toch in te grijpen. Gelukkig was hij bang voor mij en stopte en begon te huilen. Dat zij hem kapot had gemaakt. Dat geeft wel aan waarom mensen op straat niet helpen. Te bang.
En ondertussen zijn ze wel zo hypocriet dat ze vooraan de stille tocht lopen als er een keer iets gebeurt. Fuck stille tochten. Doe iets als er daadwerkelijk iets van je verlangd wordt. En als je zusje/nichtje/vriendin iets aangedaan wordt. Ga er eerst mee naar de politie. Doen die niets los het dan zelf op. Vraag zoveel mogelijk mensen om mee te helpen. Leer hem een lesje.
Ik heb een dochter en dit heeft ze gelukkig nog nooit meegemaakt, en ingrijpen, dat is iets wat ik altijd zal doen als ik het zie een vrouw is gelijk aan de man. Dus gelijke rechten, voor man en vrouw hear hear,. En als ik ooit zie dat een vent zijn vrouw vriendin slaat, zal ik altijd ingrijpen
Ik hoop met al mijn hart dat mijn nichtjes – heb er 4 – nooit hoeven mee te maken maar als we naar de statistieken zoals die nu omschreven zijn en bekend zijn zullen twee van hen er mee te maken krijgen. Toch een raar en beangstigend idee…..laten we hopen dat we van 45% in ieder geval een veel lager percentage te maken.
Ik mis in je artikel dat er meer aandacht moet komen voor de opvoeding van jongens. Dát zijn de daders, dus begin daar. Bij het begin. Leg niet wéér alles bij de vrouwen neer, maar benadruk dat de mánnen hier verantwoordelijk zijn en ga dáár veranderen/verbeteren. Oftewel: ouders, ga je zonen eens opvoeden!
Helaas ben ik meerdere malen slachtoffer van mishandeling geweest. Als klein meisje door mijn eigen opa die dit ook deed bij zijn eigen dochters toen ze klein waren. Toch heeft niemand me beschermt. Een paar jaar terug heeft mijn ex me midden op straat geprobeerd te wurgen en me bont en blauw geslagen. Niemand die wat deed of zich als getuige meldde. Hij kreeg 2 jaar voorwaardelijk. Het niets doen van de omstanders was erger dan de mishandeling voor mijn gevoel. Ik heb 3 dochters…hou mijn hart vast!
Ook fijn om titels eens aan te passen. Deze cijfers stonden bv in het nu.nl artikel dat de titel "20% van de vrouwen in Europa verkracht". Fijn omdat eens te veranderen in "20% van de mannen in Europa is verkrachter". Oftewel: leg de verantwoordelijkheid daar waar hij thuishoort en benadruk niet het slachtofferschap.
Tina, ik vermoed dat er een relatief kleine (maar nog steeds veel te grote) groep mannen is die vrouwen verkracht. Het percentage mannen dat verkracht is dan dus veel lager dan 20%
Maar nog steeds moeten we met zijn allen niet accepteren dat dit soort dingen gebeuren.
ik schrijf dit stuk vanuit mijn eigen ervaring. Ik bén geen jongen of man. Ik weet niet wat jongens of mannen denken. Ik ben niet geïnteresseerd om te raden of fantaseren wat dat zou kunnen zijn. Waarom ik iets anders zou moeten schrijven snap ik niet zo goed. Dit is wat ik mee heb gemaakt. Ik benadruk geen slachtofferschap, ik zeg niet dat ik een slachtoffer ben. Ik beschrijf niets meer dan wat ik voel en vind.
Maar het staat iedereen > ook jou > vrij om iets anders te schrijven. Graag zelfs. Do your thang chicken wing…zou ik zeggen.
Goed artikel. Ik mis alleen een vergelijk met het percentage mannen dat in hun leven te maken krijgt met seksueel of lichamelijk geweld.
Dat zou zo maar in de buurt kunnen komen van het percentage voor vrouwen en dat brengt de zaak volledig in een ander perspectief en daarom belangrijk om te vergelijken denk ik.
lijkt mij zeer, maar dan ook zéér onwaarschijnlijk…wat jij.
Eerlijk gezegd vind ik je reactie nogal stuitend. Je lijkt te willen ontkennen dat we in een wereld leven waarin vrouwen, en dat geldt ook voor Nederland, altijd op hun hoede moeten zijn.
Maak jij je zorgen als je 'avonds op de fiets over een verlaten weg moet fietsen? Ik niet! Maar voor vrouwen is dat helaas anders.
Moet jij je zorgen maken dat anderen je lastig vallen als je in een korte broek of je blote bast loopt? Ik dacht 't niet! Maar andersom gaan wij mannen daar in de praktijk helaas anders mee om: als wij ons luchtig kleden dan is dat stoer, doet een vrouw dat dan bestempelen wij mannen haar als 'hoer' en is het haar eigen schuld als mannen daar een vrijbrief in zien om haar lastig te vallen of erger.
Die dubbele moraal vind ik zum kotsen!
Er moet natuurlijk niemand worden mishandeld, verkracht, of anderszins iets worden aangedaan.
Maar het is wel een probleem van een hele andere orde. Het is alsof je je druk maakt over de TV die nog aan staat, terwijl je huis afbrandt…
En nu lees ik dit net…heftig.
http://www.theguardian.com/commentisfree/2014/mar…
Comments are closed.