De kans dat het nieuwe werken, het oude aannemen en managen overleeft is bijzonder klein. Het risico dat straks iedereen thuis werkt, met de nieuwste laptop, maar er verder niks verandert, veel groter. Want het nieuwe werken vraagt van iedereen een investering en niet alleen in een goede thuiswerkplek.

Daarom een serie artikelen over het proces waar werkzoekenden en werkgevers doorheen gaan. Disclaimer: eigen ervaring eerst, ik ben geen recruiter…maar inmiddels heb ik hier wel een mening over.  En oh ja… schiet maar! Deel 1 vind je hier.

Deel 2 – sollicitanten zijn ook klanten

Mijn cv staat al sinds het bestaan van Monsterboard, altijd up-to-date op de site. Ik zet het nooit op non-actief en ik zorg ervoor dat mijn laatst opgedane ervaring er altijd te vinden is. Logisch, want je weet nooit wanneer iemand je een functie als Queen of the web wil aanbieden of een plek in de Raad van bestuur van Google.

Elke keer dat ik mijn cv update, ben ik even bovengemiddeld populair. Hoe recenter je cv, hoe hoger je verschijnt in de zoekresultaten van bedrijven die op zoek zijn naar personeel. Zonder uitzondering gaat mijn telefoon in elk geval één keer en krijg ik een bureautje aan de lijn dat meer over me wil weten.

Uit de praktijk

Zo ook een weekje geleden. Een dame van een niet nader te noemen recruitmentbureau belde mij op met de boodschap dat ze mijn cv van een collega had doorgekregen en graag met me wilde praten.

“Ik zie dat je een eigen bedrijf hebt. Ben je wel op zoek naar een baan?”

Irritatie nr.1:  waarom zou ik dat Niet zijn.  Ja, ik ben freelancer, maar als je mij een mooie functie (in recruitmenttaal “uitdaging”) biedt, dan ben ik meer dan bereid om dat te overwegen.  Dat vertelde ik dan ook aan Miepie, die aan haar toon te horen niet overtuigd was van mijn enthousiasme. Nu was ik ook nog niet enthousiast. Miepie had mij namelijk nog niet verteld om welke functie het ging en dat is toch voorwaardelijk voor mijn eventuele enthousiasme.

“Social media, is dat iets voor jou?”

Irritatie nr. 2: mijn cv loopt over van social media en webervaring. De titel van mijn cv op Monsterboard heeft de term social media erin. Ik verwijs naar Contentgirls en mijn uitgebreide sociale netwerk in de introductie van mijn cv. Oftewel, Miepie heeft mijn cv wel doorgekregen van haar collega, maar niet de moeite genomen om het door te lezen.

Maar goed, ik ben de kwaaiste niet. Ik vertel dus, wat over mijn ervaring met social media en ook meteen maar van wat voor soort functie ik enthousiast zou worden.

“Nou, als je mij je cv in Word stuurt, zal ik in de database kijken of er iets beschikbaar is, maar ik beloof niks.”

Irritatie nr. 3 en 4.: heeft Monsterboard dat nou nog niet gefixt (ik weet het niet, you tell me). Je hébt mijn cv toch…dat zeg je net! Maar irritanter nog…Miepie heeft de rollen omgedraaid. Opeens doet ze mij een plezier, door in haar database te kijken of er nog iets voor poor ol’me is te vinden.

Huh, ik was niet expliciet op zoek naar een baan. Die toon mag je dus best matigen. We zijn toch gewoon twee professionals. Ik ben toch óók jouw klant. Als je mij voor de juiste functie uitnodigt, dan is dat toch een win(recruiter), win (bedrijf), win (ik) situatie?

Minder belangrijk, niet minder irritant

“Ben je nog woonachtig in Utrecht?” Miepie stelde de vraag alsof het heel normaal was.

Irritatie nr. 5: ik zal je eerlijk vertellen, dat ik nog nooit ergens woonachtig ben geweest. Net zoals ik niet getrouwdachtig ben of van plan ben ooit zwangerachtig te worden. Ik WOON in Utrecht Miepie!! Dat zei ik dan ook, inclusief dikke klemtoon, maar dat ging aan haar voorbij. Niet gek hoor, want echt luisteren deed ze niet.

Ik was inmiddels al afgehaakt. Mijn cv heb ik nooit gestuurd.

Verbazing

Het verbaast me elke keer weer, dat bijna iedereen die zich bezighoudt met het aannemen van personeel, denkt dat een baan een soort plezier is wat je iemand doet (zie ook vooral deel 1). Want Miepie is echt niet zo uniek in haar desinteresse, slechte voorbereiding en toon van het gesprek.

Het verbaast me omdat het in het beste geval namelijk niet zo is. Dan ga ik er wel vanuit dat je de beste match wilt hebben met een functie en de organisatie die op zoek is. En niet gewoon een homp vlees in pak of casual wear, die belooft om er elke dag om 9 uur te zijn.

Het liedje

In de afgelopen 15 jaar heb ik veel te maken gehad met dit soort bureaus. En het liedje is áltijd hetzelfde:

–          Je wordt gebeld met een aanbod voor een zeer mysterieuze functie: “een klant van mij heeft een functie X, is het wat voor jou?”. Dat weet je natuurlijk niet, want niet alleen de functienaam is belangrijk. Het specifieke bedrijf kan van belang zijn, de standplaats, het aantal uren, de afdeling, de organisatie etc.

–          Recruitment Miepie vraagt je het hemd van het lijf en doet (indien je interesse toont) alsof je het gaafste bent wat ze ooit is tegengekomen.

–          Miepie nodigt je uit voor een gesprek. Of je even de volgende dag naar Groningen wilt komen (ik woon in Utreg dus hé). Snel, snel, snel.

–          Miepie vraagt je cv. Een mysterieuze vraag voor mij, want op basis waarvan nodig je me dan eigenlijk uit, als je mijn cv niet hebt?

–          Slaag je voor het face-to-face gesprek met Miepie, dan gaat ze proberen je te slijten aan organisatie X.

En dan wordt het nóg vervelender…

Van popiejopie naar…

Zonder uitzondering…en dat meen ik serieus, heb ik in de loop der jaren dit meegemaakt: zolang Miepie het idee heeft dat ze je aan organisatie X kan slijten, ben je haar meest favoriete persoon op de wereld. Je wordt zó hard op de hoogte gehouden, dat het begint te lijken op stalking. Zodra (en ik bedoel dat exacte moment) het duidelijk wordt dat ze je er niet kan slijten, verwijdert ze je e-mailadres, delete ze je telefoonnummer en om zeker te weten dat ze je niet kan bereiken, mailt ze naar info@detelefoongids.nl en verzoekt hen om jou uit de gids te halen.

De ene keer dat ik dat anders mee heb gemaakt, heb ik dat ook teruggegeven aan die recruiters. Ik vond het zo fantastisch. Maar dat is het natuurlijk niet. Het is heel normaal.

Wie is je klant?

Het is alleen bijzonder als je als recruiter denkt dat je maar één klant hebt: de organisatie met de vacature. Dan is zo’n sollicitant een homp vlees waaraan je kun verdienen en niet meer. Erg kortzichtig, maar op zo’n korte afstand, lijkt het bijna waar.

In de echte wereld heb je namelijk – in elk geval – twee klanten: de organisatie en de sollicitant. Het geeft geen pas om sollicitanten als een nummer te gebruiken. Professionals in hun vakgebied hebben wel wat beters te doen dan dealen met dit soort miepen (m/v)gedrag. En door hen zo te behandelen, doe je je andere klant absoluut geen plezier.

Recruitment is geen veredelde mensenhandel. Althans, dat zou het niet moeten zijn. Voor bedrijven is het van levensbelang om de juiste persoon op de juiste plek te plaatsen.  Want zonder goede mensen, kun je je visie en je missie een-op-een door de versnipperaar duwen.

Wijzen

En daarmee verandert mijn wijzende vingertje (zie je hem voor je?) meteen van richting. Want laten we eerlijk zijn: bedrijven zijn eigenlijk ook wel gek om zo’n belangrijke klus over te laten aan mensen van buiten de organisatie. Gek/lui, poteeto/potaato.

In mijn rol als leidinggevende heb ik het zelf natuurlijk ook gedaan. En ik moet zeggen, dat was niet altijd slecht. Maar gebruikmaken van een recruitmentbureau was vooral handig wanneer we snel, veel mensen nodig hadden die we daarna snel, weer weg konden sturen. De meeste blijvertjes, haalden we uit ons eigen netwerk (mijn netwerk, het netwerk van mijn team etc.). Mensen die we kenden, waarvoor iemand bereid was in elk geval een vingertje in het vuur te steken.

En nee, ik zeg niet dat het altijd huilen met petten op is, waar het dat soort bureaus betreft. Maar uit eigen interesse heb ik aan veel van die mensen die via hen binnenkwamen gevraagd hoe hun ervaringen waren. En weet je, die leken verdacht veel op mijn ervaringen.

Wrap up

Recruiters mogen zich eindelijk eens gaan realiseren dat de mensen die de rekening betalen niet hun enige klanten zijn: raar maar waar. En ze mogen zich wel eens zodanig gaan gedragen.

Maar bedrijven die goed personeel willen, mogen ook best wat minder lui zijn. In deel 1 constateerde ik al dat veel organisaties geen idee hebben wat ze zoeken. Een recruitmentbureau helpt je daar niet bij. Jij hoort dat te weten! Weet je dat niet, dan is een recruitmentbureau niets meer dan een extra stap, maar vooral een extra factuur.

Zorg dat je ook weet hoe zij met sollicitanten omgaan. Want geloof me organisatie X, het straalt ook negatief op jou af.

In het nog korter: Ask the right question, care, don’t be lazy. Weet wat je wil, heb interesse in het proces en wees niet lui: goede mensen zijn geen vee en zelfs voor een goede koe, moet je investeren. Niet alleen geld hoor, maar tijd!

Deel 1 vind je hier

0 Shares:
7 comments
  1. Interessant. En ik ben het er ook erg mee eens. Ik herken je ervaringen ook zeker. Ben benieuwd welke recruiters hier iets op te zeggen hebben :)

  2. Toevallig een soortgelijke ervaring. Ik word door de Rechtbank Utrecht afgewezen voor een functie, omdat ik niet strategisch bestuurders en directie zou kunnen adviseren en geen academische opleiding heb genoten. Ik adviseerde de afgelopen 10 jaar burgemeesters, wethouders, directeuren, voorzitters en andere leidinggevenden van gemeenten, omroepen, woningcorporaties en brancheorganisaties. Zou je dat kunnen doen als je niet strategisch op academisch niveau zou kunnen opereren? Wellicht heeft 'Miepie' van de Rechtbank mijn CV helemaal niet gelezen en is 'vrouwe justitia' gewoon écht blind!

    Lees ook mijn blog over 'paniek bij recruiters': http://blog.highlow.nl/#post3

  3. Xaviera,

    Allereerst bedankt voor het leuke stukje. Ik herken een hoop.
    Ik ben zelf al sinds oktober 2010 op zoek en onderzoek alle mogelijke ingangen om aan een leuke baan te komen. Wat ik begrijp is dat (zeker niet alle) recruiters onder tijdsdruk het CV heel erg kort bestuderen (de 15 sec scan) en vervolgens in hun database een aantal vinkjes aanklikken. Als bijvoorbeeld je opleiding niet academisch is (zoals bij Jacques), maar je kennis en ervaring wel, dan wordt je vaak niet eens in de selectie meegenomen, omdat je simpelweg niet de shortlist naar voren komt.

    Een ander middel dat ik nu probeer is massa mail aan al mijn contacten om kenbaar te maken dat ik op zoek ben (het netwerken) en ik heb een eigen personal website gebouwd. http://home.kpn.nl/j.m.holterman en die via google search met een hele hoop zoektermen vastgelegd. Daarnaast probeer ik nu te twitteren over mijn zakelijke en privé-interesses voor meer bekendheid.

  4. Oké, hier een recruiter, inmiddels corporate, maar voorheen een recruiter zoals je hierboven beschrijft. Omdat, en dat wil ik benadrukken, er wel degelijk verschil zit tussen een bemiddelingsbureau en een recruiter. De persoon die je hierboven beschrijft is een sales persoon bij een bemiddelingsbureau. Meer een accountmanager, als je het over hen hebt dan heb je zeker gelijk dat er te weinig aandacht besteed wordt aan de andere klant (de kandidaat). En in dat geval heb je helemaal gelijk in bovenstaande. Want ik vind dat het minimaal zo belangrijk is.

    Maar ik heb gewerkt als recruiter bij een detacheringsorganisatie, mijn klanten waren de accountmanagers, ik sprak kandidaten, ik vroeg wat ze wilden en ging ze vervolgens verkopen aan "mijn klanten", de accountmanagers, die ze vervolgens weer moesten verkopen aan de klant. Dit ging veelvuldig niet, omdat ik als recruiter rekening hield met de wensen van de kandidaat, maar de klant een bepaald profiel zoekt (het schaap met 88 poten) en dat was de kandidaat niet die ik gesproken heb. Dus werd de kandidaat niet verkocht, want de klant zoekt iets anders.

    Nu ben ik corporate recruiter, nu heb ik eigen klanten en als ik een kandidaat heb die ook maar enigszins in het plaatje past en dat aanvult met een goede dosis ambitie en wil om te leren, dan probeer ik mijn klant (de manager) te vertellen waarom ik deze goede kandidaat deze functie wel zie vervullen.

    Kandidaten zijn voor mij dus net zo belangrijk, what's in it for the both of us. Maar als ik mensen spreek die heel graag een nieuwe baan willen, maar eigenlijk niet passen, sorry, dan ben ik direct, vertel ik dat ik niets heb en hou ik je inderdaad in de database. Als ik een technisch beheerder met Perl kennis zoek en daarbij MS SQL en MySQL kennis, dan kan je wel reageren als je SQL en MySQL kennis hebt en misschien kennis hebt van Shell scripting, maar als je geen Perl kennis hebt … helaas.

    De boodschap moet zijn dat je eerlijk moet zijn tegen elkaar, je kan elkaar ook bellen en er achter komen dat je inderdaad niet bij elkaar gaat passen qua kandidaat en organisatie. So be it…

    Maar laat het verschil tussen een recruiter, al dan niet corporate, en een accountmanager / sales persoon en een bemiddelingsbureau wel duidelijk zijn. Want het verhaal hierboven kan je op meerdere manieren lezen. Het verschil zit em in het denken vanuit de klant… welke klant vind je het belangrijkst.
    In mijn optiek zijn zowel de manager als de kandidaat het belangrijkst, de manager kan iets willen, maar als de kandidaat geen “what’s in it for me” ziet, dan wordt het geen match. Andersom hetzelfde verhaal, de kandidaat kan iets willen, maar als er geen basis is, dan wordt het geen match.

Comments are closed.

Dit artikel is 7.322 keer gelezen