De kans dat het nieuwe werken, het oude aannemen en managen overleeft is bijzonder klein. Het risico dat straks iedereen thuis werkt, met de nieuwste laptop, maar er verder niks verandert, veel groter. Want het nieuwe werken vraagt van iedereen een investering en niet alleen in een goede thuiswerkplek.

Daarom een serie artikelen over het proces waar werkzoekenden en werkgevers doorheen gaan om elkaar te vinden én vrienden te blijven.

Disclaimer: eigen ervaring eerst, ik ben geen recruiter of iets dergelijks en geen leidinggevende meer…maar inmiddels heb ik hier wel een mening over.  En oh ja…schiet maar! :)

Deel 1 – de vacature

Ooit, toen ik nog werkte bij de bank met de zachte g, was ik echt op zoek naar een nieuwe baan. Ik was de zachte g zat en toe aan een nieuwe uitdaging. In mijn RSS-reader had ik verschillende abonnementen op Monsterboard draaien en dagelijks akkerde ik (oké, zapte ik) door een grote verscheidenheid aan eventuele matches.

Daar zat natuurlijk bedroevend weinig bij, maar ach – zo af en toe zag ik wat moois. Wat ik er in elk geval van leerde was dat vacatures schrijven nog best een kunst is.

Gezocht

Ben jij die spontane, duizendpoot, zonder 9-5 mentaliteit, die spin in het web is en gespecialiseerd in social media, compliance en Deense origami, maar die ook nog ondernemend en zelfstartend is, organisatiesensitief en Frans, Chinees en Swahili spreekt?

Je vraagt je af welke gek heeft bedacht dat zo’n persoon daadwerkelijk bestaat. Maar goed, als je die swahilispreker echt nodig hebt, dan moet je die vooral zoeken.  Maar weet je, weinig bedrijven hebben een Deense origami kunstenaar nodig (of een raketgeleerde om de telefoon te beantwoorden), het zou lonen om goed na te denken over wat je wel nodig hebt en dat in een vacature te formuleren.

We willen alles

Van de baan die ik na mijn zoektocht uiteindelijk vond, zag ik de vacature pas nadat ik al aan de slag was gegaan. De meeste banen haal je toch via-via binnen hé, dus ook deze. Het profiel van de persoon die ze zochten was 3 pagina’s lang. Drie pagina’s mensen!! Overigens voldeed ik totaal niet aan dat profiel. Maar goed, dat voor nu even terzijde.

Uiteraard heb ik nagevraagd waarom er zoveel rommel in moest. Het antwoord was onbevredigend. Iets met “je weet maar nooit of je zo iemand vindt” en “het zou leuk zijn als..”

We krijgen niets

Jammer, want aan de kant van de sollicitant wordt de vacature vaak goed gelezen. En bij 3 keer “dat kan ik niet/heb ik niet”, is de kans alweer geminimaliseerd dat een potentieel goede kandidaat nog solliciteert. De kans dat hagelschieters reageren wordt met elke eis echter groter.

Als klap op de vuurpijl heb ik nog maar zelden gezien dat de vacature nog naast ontvangen sollicitaties wordt gelegd. Oftewel, vragen, vragen, willen, willen, ….maar echt belangrijk is het niet.

Hoe komt dat toch

Of dat ook zo werkt bij meer traditionele vakgebieden weet ik niet. Wat ik wel weet, is dat de meeste bedrijven geen idee hebben wat ze nou eigenlijk zoeken als het om een webexpert gaat (wat voor webexpert dan ook). Jawel, we hebben een webredacteur nodig. Maar ja, wat moet ze dan kunnen? Welke opleiding moet ze dan gevolgd hebben? Welke ervaring is voorwaardelijk. Veel bedrijven en veel managers binnen die bedrijven, hebben geen enkel idee. En als je niet weet wat je zoekt, dan is de kans dat je het vindt, wel erg klein.

Met een M16 een vlieg proberen te doden is erg lastig. Vooral als je niet eens zeker weet dat je een vlieg zoekt en je misschien meer zou hebben aan een libelle.

Maar er is meer…

Je zoekt personeel, dus vertel je in je vacature exact wat je zoekt en voor wat voor klus je ze wilt gaan inzetten. Mooi (al mag dat beknopter en realistischer). Het lijkt mij niet meer dan normaal dat je ook vertelt wat je te bieden hebt. Toch? Niet iedereen vindt dat blijkbaar. Want na 3 pagina’s “wat wij zoeken”, is de kans zeer aanwezig dat er één of nog erger, géén kopje te vinden is “Wat wij bieden”.

Raar.

De premisse van veel organisaties lijkt te zijn: als je geluk hebt, mag je bij ons werken. Hoe ontzettend jaren ’50 is dat?!

In de ideale situatie komt bij het zoeken naar personeel een aantal elementen  samen: een organisatie, een functie en een (aanstaand) professional . Je wilt als organisatie de beste persoon op die plek. Maar goede mensen zijn dun gezaaid. Het feit dát je een baan in de aanbieding hebt, is niet voldoende om die perfecte professional binnen te halen. Zoals websitebezoekers dat willen weten, willen professionals op zoek naar een uitdaging dat ook weten: what’s in it for me?

Is het niet grenzeloos arrogant om te denken dat het feit dát iemand voor je mag werken al voldoende is?

Wrap up

Bedrijven vragen teveel, bieden te weinig en weten niet wat ze zoeken. De oplossing is dus eigenlijk simpel. Om een goede vacature in elkaar te draaien, zullen bedrijven – om te beginnen – moeten weten wat ze zoeken. Als het om internetexperts gaat, zal het management zich dus gewoon in de inhoud moeten verdiepen. En eigenlijk vind ik dat ook logisch. Dit soort teams bestaan meestal uit een man of 20. Als manager zou je je dan echt niet te belangrijk moeten voelen om te weten wat je mensen doen.

De idee

Maar nóg belangrijker: bedrijven moeten af van het idee (of eigenlijk bijna dé idee) dat zij met hun baan iemand een favor doen. Als het proces goed verloopt, doe je elkaar namelijk een favor. In de komende delen, komt dit thema nog een paar keer langs zeilen.  Het is namelijk een hardnekkig probleem, dat bepalend is voor de attitude van organisaties en daarmee de sfeer van de rest van het proces. Het is er ook (deels in elk geval),  debet aan dat goede mensen, helemaal niet bij dit soort toko´s willen werken.

Kortom: een kleine investering, goes a long way. En waar het gaat om het aannemen van mensen, is die investering het altijd waard. Het is niet je budget, niet je kantoor, niet je organisatiestructuur die je succesvol maakt (of waardoor je faalt). Het zijn natuurlijk de mensen!

In het volgende deel: sollicitanten, zijn ook klanten.

0 Shares:
17 comments
  1. Das een raak artikel Ouch!

    Vooral dat stukje over managers die internet experts aansturen. Volgens mij zit 90 procent van de managers die internet experts aansturen nog in de zo-dat-internet-is-echt-booming fase.

  2. Wauw Xaviera, wat een goed artikel – zó herkenbaar, de spijker op z'n kop. Benieuwd naar het vervolg!

  3. Prachtige blog, het is inderdaad vaak één grote bron van ergernis! En het simpelste schrijfoefeningetje wordt vaak vergeten: zet ook even het aantal uren en de locatie in de kop. En zet het ook daar als het alleen een stage of vrijwillige functie betreft. Simpele service, maar het zou zoveel zoektijd schelen als dit standaard werd. Tijd die ik liever besteed aan een goede brief of een mooi, passend cv!
    De vacatures en stages lijken soms trouwens wervender dan die voor betaalde banen. Of ben ik de enige die dat opvalt?

  4. Helemaal mee eens Xaviera. Ik kijk uit naar je vervolg! Wat mij vooral opvalt is dat zij zeer expliciet melden waarnaar zij op zoek zijn en wat zij eisen van de toekomstige collega, maar dat zij zelf met hun aanbod vaag tot op het bot blijven. Ze komen dan met een "marktconform vergoeding" en met de belofte dat je komt te werken in een "dynamisch team" en natuurlijk ontbreekt de goede oude "professionele omgeving" niet. Prutsers.

Comments are closed.

Dit artikel is 6.771 keer gelezen