Jarenlang hield ik de boot af en kocht ik pertinent niet de nieuwste telefoonmodellen. Ik had er totaal geen interesse in. Als je er maar mee kon bellen. Nu ben ik toch van gedachten veranderd.
Goede oude tijd
Ik herinner me mijn eerste mobieltje nog goed. Het was op de middelbare school, dik 20 jaar geleden. Ja, ik weet het: ik ben oud.
De eerste mobieltjes waren in opkomst. Veilig opgeborgen in het voorvak van mijn enorme brugklas rugzak brandde mijn mobieltje. Tijdens de tussenuren haalde ik het enorme bakbeest eruit om te kijken of ik populair was en een bericht had ontvangen. Maar anders dan mijn moeder over allerlei futiliteiten, kreeg ik mooi niks.
Dat bakbeest bood gelukkig naast mijn moeders praktische mededelingen, ook meer. Tijdens elk toiletbezoek ging mijn telefoon mee en vermaakte ik me met het spelletje Snake. Je kent het wel, de slang die steeds maar groter wordt, blokjes moet eten en dan uiteindelijk zichzelf niet meer mag tegenkomen. Behoorlijk symbolisch voor het leven als je het mij vraagt. Je zou er bijna filosofisch van worden.
Maar goed, nu mobieltjes echt smart zijn en schermen kolossaal, biedt je telefoon veel meer entertainment dan dat. De tijden zijn veranderd.
Amish girl
Mijn interesse in gadgets werd nooit echt overweldigend. Hoewel mijn man destijds bij een provider werkte en dus helemaal up to date was op het gebied van nieuwe abonnementen, telefoons en toentertijd in 2013/2014 de sprong naar 4G, sloeg het virus bij mij niet toe.
Hij gaf steeds zijn afgedankte model aan mij, elke keer dat hij via zijn werk, het allernieuwste mobiele wonder kreeg. Ik vond het prima hoor. Als ik er maar mee kon bellen en foto’s kon maken.
“Amish girl” noemde mijn man mij altijd gekscherend. Ik rijd nog net niet met paard en wagen, maar qua gebruik van techniek kom ik misschien wel in de buurt. Nooit gedacht dat er een ommekeer zou komen.
Geen weg terug
Helemaal content was ik dus vorig jaar nog met mijn toenmalige afgedankte iPhone. De hele wereld was inmiddels al een aantal stappen verder, maar ik vond het goed zo. Mijn zoontje had een playdate met een hartstikke lief jongetje. Een beetje een druk ventje, net als mijn zoontje dus die twee samen zorgen voor een ware wervelwind in huis. Opeens hoor ik een bonk en een krak. Het lieve jong had, in een onbewaakt ogenblik, mijn mobiel gebruikt als tennisracket en deze was met een harde klap op de grond terechtgekomen. Face first. Dus er zaten een aantal behoorlijke barsten in het display.
Dat was de doodsklap voor mijn oude, trouwe mobiel. Ik ben nog even voor de zekerheid langs de snelle jongens van de Apple store gegaan, maar er was weinig meer aan te doen. Er moest toch echt een nieuw toestel komen. Mijn man vatte meteen de koe bij de horens en samen kozen we een nieuw toestel uit, het werd de iPhone Xr.
Not just a pretty face
Ik moet eerlijk zeggen dat ik in eerste instantie vooral viel voor de mooie kleuren die je kon kiezen. Dat klinkt misschien wat oppervlakkig, maar die koraalkleur was echt heel mooi. Naar de specificaties en reviews had ik nog niet eens gekeken. Mijn man echter wel en die was laaiend enthousiast. Toen ik het toestel eenmaal in gebruik had, was ik ook meteen om.
Vooral de foto’s die dit toestel maakt, zijn indrukwekkend. Het is bijna onmogelijk geworden om nog lelijke foto’s maken.
Ik weet dat het inmiddels voor jou niets nieuws is, maar voor mij is ook de gezichtsherkenning van het toestel een waar feestje. Als moeder van een peuter zit je vaak met vieze plakhanden of heb je überhaupt maar één hand vrij. Dan is het fijn als je gezicht genoeg is om je scherm te ontgrendelen.
Dat het scherm tot de rand loopt én het feit dat hij helemaal waterdicht is, zijn ook zeker pluspunten. Zelfs toen mijn mobiel afgelopen vakantie in het zwembad viel (Happy Hour ik zeg niks) was er geen vuiltje aan de lucht. Lang verhaal kort, ik ga niet meer akkoord met afdankertjes. En laat ik er nu ook net achtergekomen zijn dat je een app kunt downloaden voor je iPhone met de oude versie van het spelletje Snake. Dat noem ik nog eens het beste van beide werelden.