Nemen de smartphones ons sociale leven echt over of overdrijven we gewoon niet een beetje met zijn allen? Je hebt dit YouTube filmpje de afgelopen dagen vast een paar keer zien langskomen op Twitter, Facebook of elders: httpv://youtu.be/OINa46HeWg8 Tot vervelens toe. Ik reageerde nog lollig met een dikke like (met mijn iPhone) en ging over tot orde van de dag. Ik had hierover verder geen mening, behalve dat Charlene DeGuzman wel wat sneu is omdat ze geen smartphone heeft, maar dat ze wel een erg leuk doodskoppenjurkje aanhad. Altijd alles delen Maar ik dwaal af. Natuurlijk vind ik er wel iets van, ik ben namelijk schuldig aan alles wat in dat, inmiddels al meer dan 9 miljoen keer bekeken, filmpje wordt belicht. Ik maak foto’s tijdens een concert, zet ze direct online en ik moet, al zittende op het terras, toch altijd even een borrelfoto delen op Facebook “want ik heb het zo gezellig”. Tijdens dat hele leuke feestje wil ik graag alle zielige afwezigen laten weten wat ze missen en dus, hoppa, kiekje is zo op de Twitter gezwierd. Even het moment vangen. Voor anderen. Voor later. Voor het herbeleven. Asociale media Charlenes vingertje wijst naar mij. Gasp. Ik moest me schamen. Charlene heeft natuurlijk een punt. Het is ook te irritant als je een kleine opdonder bent en mensen bij een concert de hele tijd een lichtgevend scherm voor je in de lucht houden zodat je niks ziet van wat er op het podium gebeurt. Ik weet daar alles van, maar laten we niet overdrijven. Ik hoorde zelfs iemand roepen: dit is een aanklacht tegen het asociale karakter van smartphones en sociale media. Pretentious much? Schermpje staren En hoe erg is het echt? Ik moet het nog meemaken dat het er zo aan toegaat als in Charlenes filmpje; dat echt iedereen in gezelschap de hele tijd op een schermpje zit te staren. Het wordt pas een probleem als je een fijn samenzijn van begin tot eind vastlegt om te laten zien hoe leuk je het hebt in plaats van er gewoon van te genieten. Zo’n vaart loopt het nog niet. Of ben ik nu naïef? Vertel het me maar. Gerelateerd Geschreven door Gisèle Mambre