‘In ontwikkelingsland X gaan kinderen nog steeds met honger naar bed. In land Y worden vrouwen onderdrukt. Kleine boeren in land Z raken hun land kwijt aan grote multinationals. Maar jij kunt hier iets aan doen. Help deze misstanden te bestrijden. Doe mee aan deze actie. Teken deze petitie.’ Hoe vaak kun je als online actievoerder je vrienden ‘misbruiken’ in de strijd tegen armoede?
Smekende oproepen
Als je met me bevriend bent op Facebook, me volgt op Twitter, in mijn Google-cirkel zit of een contact bent op LinkedIn, heb je vast berichten als bovenstaande langs zien komen. En dan ga ik er voor het gemak van uit dat je mijn updates niet heb gemuted (indien ja: geeft niks hoor, ik doe het soms zelf ook). Alleen al de afgelopen maanden heb ik mijn timeline volgeplempt met deze smekende oproepen tot steun en actie: #jekrijgtwatjegeeft, Robin Hood Tax, Roep je bank op landjepik te bestrijden en zo nog een paar. De theorie van ‘zet je eigen netwerk in voor het verspreiden van acties in de hoop dat dit enigszins meedraagt aan het viraal gaan ervan’ volgend.
Ontvrienden
En telkens vroeg ik me af: hoe lang kan ik hiermee doorgaan voor men overgaat tot mij af te schermen of nog erger te ontvrienden of te ontvolgen? Want ik weet (en er is onderzoek naar gedaan dus dan is het zo): de tot actie oproepende Facebooker is een irritatie opwekkende Facebooker. Zelfs al is het in naam van het goede doel. In het begin deden mijn vrienden nog enthousiast mee. Maar de respons is helaas tanende en geef ze eens ongelijk. Er is een maximum aan de ellende in de wereld die een betrokken vriend kan hebben.
En zie hier het dilemma van een online actievoerende wereldverbeteraar. Moet je je vrienden/volgers wel als deel van je target audience zien?
Hoe irritant vind jij mij?
Ik ben er zelf nog niet helemaal uit. Denk dat het ‘m vooral zit in hoe je het doet en in wat voor frequentie. Mijn stijl: met een kwinkslag en gedoseerd. Maar toch: heel soms bekruipt het gevoel me dat ik mijn vrienden ‘misbruik’. Ik heb heel vaak overwogen het rechtstreeks aan ze te vragen. In een statusupdate of een tweet. Maar, heel laf en bang voor het antwoord, heb ik het toch maar niet gedaan. Een laffe actievoerder is echter een slechte actievoerder, dus dan toch hier de vraag: hoe irritant zijn die oproepen tot het meedoen aan weer een actie nou echt? Of moet ik het eigenlijk niet willen weten? Kom maar op, ik zet me wel schrap.
Meer dilemma’s
Als online communicatiespecialist die ook actievoert, heb ik wel meer dilemma’s. Hoe deal je bijvoorbeeld met privacy-issues als je een campagne geheel op Facebook laat draaien? Maar dat wordt een andere blog.
4 comments
Wanneer iemand met enthousiasme communiceert en hiermee een actie onder de aandacht wil brengen en vooral onder de aandacht wil houden, dan zeg ik: de aanhouder wint. Succes!
Dank! Duidelijk, ik zal aanhouden, maar met beleid.
Vrienden op Facebook zullen je ongetwijfeld goed genoeg kennen om te weten dat je inzetten voor het goede doel iets is dat bij jou hoort, zolang je niet dagelijks 50 updates over 1 onderwerp post zal het ongetwijfeld geen probleem zijn!
Met volgers op Twitter is het toch alweer lastiger; het ligt er dan ook aan waarom iemand je volgt… Wat is de verwachting van jouw volgers over je tweets?
Sommige zullen je misschien volgen vanwege je kennis over online marketing, sommige misschien juist wel omdat je zo belangeloos tijd en energie in het goede doel investeert en om wat dat over je zegt!
Het hangt idd van de netwerken af. Hoewel ik juist op FB meer rekening houd met de frequentie van mijn updates en aantal verzoeken. Want heb vrienden die bij dagelijks 1 update (willekeurig wat) al zeggen: jeetje wat heb je vaak veel te zeggen. Twitter is vluchtiger, zo'n timeline vervliegt nogal snel, dus daar durf ik wel 2x per dag een oproep te plaatsen. In de hoop dat als iemand 's ochtends niet online was, diegene mijn oproep 's avonds nog meekrijgt.
Comments are closed.