‘In ontwikkelingsland X gaan kinderen nog steeds met honger naar bed. In land Y worden vrouwen onderdrukt. Kleine boeren in land Z raken hun land kwijt aan grote multinationals. Maar jij kunt hier iets aan doen. Help deze misstanden te bestrijden. Doe mee aan deze actie. Teken deze petitie.’ Hoe vaak kun je als online actievoerder je vrienden ‘misbruiken’ in de strijd tegen armoede? Smekende oproepen Als je met me bevriend bent op Facebook, me volgt op Twitter, in mijn Google-cirkel zit of een contact bent op LinkedIn, heb je vast berichten als bovenstaande langs zien komen. En dan ga ik er voor het gemak van uit dat je mijn updates niet heb gemuted (indien ja: geeft niks hoor, ik doe het soms zelf ook). Alleen al de afgelopen maanden heb ik mijn timeline volgeplempt met deze smekende oproepen tot steun en actie: #jekrijgtwatjegeeft, Robin Hood Tax, Roep je bank op landjepik te bestrijden en zo nog een paar. De theorie van ‘zet je eigen netwerk in voor het verspreiden van acties in de hoop dat dit enigszins meedraagt aan het viraal gaan ervan’ volgend. Ontvrienden En telkens vroeg ik me af: hoe lang kan ik hiermee doorgaan voor men overgaat tot mij af te schermen of nog erger te ontvrienden of te ontvolgen? Want ik weet (en er is onderzoek naar gedaan dus dan is het zo): de tot actie oproepende Facebooker is een irritatie opwekkende Facebooker. Zelfs al is het in naam van het goede doel. In het begin deden mijn vrienden nog enthousiast mee. Maar de respons is helaas tanende en geef ze eens ongelijk. Er is een maximum aan de ellende in de wereld die een betrokken vriend kan hebben. En zie hier het dilemma van een online actievoerende wereldverbeteraar. Moet je je vrienden/volgers wel als deel van je target audience zien? Hoe irritant vind jij mij? Ik ben er zelf nog niet helemaal uit. Denk dat het ‘m vooral zit in hoe je het doet en in wat voor frequentie. Mijn stijl: met een kwinkslag en gedoseerd. Maar toch: heel soms bekruipt het gevoel me dat ik mijn vrienden ‘misbruik’. Ik heb heel vaak overwogen het rechtstreeks aan ze te vragen. In een statusupdate of een tweet. Maar, heel laf en bang voor het antwoord, heb ik het toch maar niet gedaan. Een laffe actievoerder is echter een slechte actievoerder, dus dan toch hier de vraag: hoe irritant zijn die oproepen tot het meedoen aan weer een actie nou echt? Of moet ik het eigenlijk niet willen weten? Kom maar op, ik zet me wel schrap. Meer dilemma’s Als online communicatiespecialist die ook actievoert, heb ik wel meer dilemma’s. Hoe deal je bijvoorbeeld met privacy-issues als je een campagne geheel op Facebook laat draaien? Maar dat wordt een andere blog. Gerelateerd Geschreven door Gisèle Mambre
