Deel 4 van deze serie had een verzameling tips moeten worden voor het verhelpen van de kleine irritaties die bij het leven met open source software horen. Tweaks en aanpassingen van een in principe functionerend en bruikbaar (Ubuntu) Linux-systeem. Maar dan moet je zo’n systeem wel hebben. Lees en huiver.
Ubuntu draaide goed op mijn MacBook. Zo goed dat ik besloot om mijn door geheugengebrek dodelijk trage Mac Mini met pensioen te doen en de MacBook als belangrijkste werkcomputer te gebruiken tot er budget vrij kwam voor een nieuwe laptop. Met Ubuntu, uiteraard.
Even de nieuwe versie installeren
Ik had al wel het Linux-gebod ‘gij zult niet experimenteren op een productiesysteem’ een paar keer overtreden en daardoor was mijn Ubuntu-installatie een beetje een troep geworden. Zo installeerde ik versie 3.10 van de desktopomgeving GNOME. Die wordt door Ubuntu officieel niet ondersteund en maakte dus ook meteen van alles stuk. Door wat foute keuzes en uit nieuwsgierigheid installeerde ik ook allerlei half-werkende troep. Toen Ubuntu dus met versie 14.04 kwam, een Long Term Support-release waar 5 jaar ondersteuning op geleverd wordt, besloot ik dus met een schone lei en met de nieuwste versie te beginnen.
In het verleden behaalde resultaten…
Ik downloadde nu wel meteen de distributie met de desktopomgeving die ik wilde. Het mengen van desktopomgevingen wordt namelijk genoemd als één van de doodzonden op een Linux-systeem (in dit artikel worden ze allemaal beschreven. Mijn advies: bespaar jezelf een hoop ellende en hou je eraan). Ubuntu GNOME 14.04 LTS werd het dus. De installatie verliep net zo soepel als de eerste keer, maar Ubuntu GNOME bleek niet in staat om mijn pc uit te zetten of te herstarten. Na veel gegoogle en gepruts zonder enig resultaat, besloot ik te proberen of het met de beter ondersteunde standaarddistributie beter ging.
Zwart scherm, nummer 1
Ook die installatie verliep weer soepel. Dat zit inmiddels echt wel goed. Jammer genoeg wilde deze versie ook niet rebooten. Drie seconden op de uit-knop dus maar weer en dan weer aan. En toen: niets. Een zwart scherm grijnsde mij toe. Ik veegde de Linux-partitie nu helemaal leeg. Wel even een backup van de belangrijkste bestanden gemaakt, natuurlijk. Derde installatie, weer een uur verder, en weer een zwart scherm. Toen begon het vervelend te worden. Maar ik was te ver gekomen om het nu op te geven en ik besloot bij het begin te beginnen. Tot nu toe had ik steeds een ‘replace’-installatie gedaan. Nu besloot ik het deel van de harde schijf dat voor Linux bedoeld was helemaal leeg te vegen en Ubuntu zelf nieuwe partities te laten maken. Dat werkte en Ubuntu startte. Rebooten werkte nog steeds niet, maar uitschakelen ging wel. Good enough for now, besloot ik.
Het stomvervelende inrichten
Wat ik alweer vergeten was (en waar dit stuk dus eigenlijk over zou gaan) was dat je aan een ‘schone’ installatie van Linux nog heel wat werk hebt. Zo is er het euvel dat Ubuntu bij iedere herstart de helderheid van het scherm maximaal zet. De helderheidsinstelling op het toetsenbord doet het standaard ook niet. Ook andere tweaks voor het batterijverbruik zijn nodig. Op mijn Mac zijn ook de functietoetsen standaard omgedraaid, zodat ik ‘Fn’ moet indrukken om op F2 te kunnen drukken. Er moet een andere grafische driver geïnstalleerd worden. En dan heb ik het nog niet eens over het opnieuw installeren van al je software… De eerste keer is ontdekken hoe dat allemaal moet (als je een geek bent zoals ik) een groot en leerzaam avontuur waar je graag wat uren slaap voor opgeeft. De tweede keer is het vooral erg tijdrovend, omdat je natuurlijk netjes hebt bijgehouden wat je allemaal hebt veranderd en hoe. Not.
Zwart scherm, nummer 2
Des te groter was de paniek toen het scherm weer zwart werd. Na een avond druk software installeren en configuraties aanpassen was ik laat naar bed gegaan. De volgende ochtend startte ik mijn laptop op, maar ik kwam niet verder dan het inlogscherm. Daarna moest ik het doen met mijn wallpaper en een muispointer die nergens naar kon pointen. Toen ik daar een tijdje naar had zitten staren ging mijn pc in de standbystand. Om nooit meer wakker te worden. Wat ik toen voelde teleurstelling noemen, zou zijn alsof je de Sahara ‘een beetje zanderig’ noemt. Alle uren die ik investeerde, al het Linux-enthousiasme waar ik jullie en vele anderen maanden lang mee heb lastiggevallen, al het inlezen, instellen, en installeren: het leek allemaal verspilde moeite. Tussen mij en Linux ging het weer stuklopen, en ik bereidde me er al mentaal op voor om de rest van mijn leven iedere drie jaar 2000 euro over te gaan maken naar Apple.
Linuxgenie to the rescue
Maar eerst deed ik er nog een wanhopige Facebookpost uit. Ik was zo slim om Jos Herni (van Digiplace, we zagen hem in deze serie al eerder even langskomen), daarin te taggen. Hij was online en beet zich meteen vast in het probleem. Hij ontdekte dat ik de avond daarvoor via de automatische updater van Ubuntu een nieuwe kernel had geïnstalleerd. Zijn theorie was dat die niet goed werkte met mijn (niet open source) grafische driver en hij leerde me via Facebook hoe ik moest opstarten met een oudere versie van de kernel. En het werkte.
Moraal van het verhaal
Wat kunnen jullie nou leren van mijn belevenissen? Allereerst wat ik al zei: lees de tien geboden die ik hierboven al linkte en hou je eraan. Zorg als het even kan voor een experimenteersysteem waarop je dingen kunt uitproberen en hou op je productiesysteem je newestversionitis, een kwaal waar ik nogal aan blijk te lijden, onder controle. Linux is snel, Linux is mooi en Linux werkt uitstekend. Je kunt op Linux alles veranderen, aanpassen en customizen en er is geen rem op welke software je mag installeren. Het is wat dat betreft compleet het tegenovergestelde van een Apple-product, dat juist helemaal is ingericht om de gebruiker tegen zichzelf te beschermen. Stap je dus over van Mac naar Linux, dan moet je goed op je tellen passen. Het is dan ineens jouw verantwoordelijkheid om de zaak aan de praat te houden. Dat betekent dus opletten, inlezen en nadenken voordat je iets aanklikt. Maar het betekent ook, of eigenlijk vooral: vrienden maken en hulp vragen. De centrale vraag van deze serie: ‘moet je een techneut zijn om met Linux te kunnen werken?’
Het antwoord daarop weet ik nu: ‘nee, maar je moet er wel minstens één kennen!’
6 comments
Ubuntu biedt wel een rem, in de vorm van depositories met alleen geteste software. Als Mac gebruiker ben je wellicht meer rem gewend (mijn hele bezwaar tegen Mac…) maar Windows kan je veel makkelijker totaal vernachelen.
Linux heeft twee grote remmen, voor gewone gebruikers; het archaïsche bestandssysteem (usr/dev/dinges/huh/waar/is/mijn/bestand/nou?) en de enorme diversiteit aan vaak totaal niks toevoegende distro’s. In plaats van de krachten te bundelen en een systeem helemaal goed te maken zit iedereen in hun eigen tuintje te spelen.
Verder vind ik dat Ubuntu te veel mee gaat in de hype van het tablet-systeem. De interfaces van Windows (tot Metro, wat een onding…) en Mac zijn uitgekristalliseerd na decennia gebruik, door echte gebruikers. Ik vind Unity dus een grote gok, eentje die volgens mij het niet gaat redden. (Net als Metro…) En de ‘taakbalk’ zit precies daar waar ie het meest in de weg zit…
GNOME gaat het zowiezo niet worden, denk ik. Ik gok op KDE. Zakelijker, strakker, meer functiegericht.
Dus op mijn Linux machines Kubuntu.
Smaken verschillen. Ik ben erg happy met Unity maar KDE is inderdaad ook goed en strak vormgegeven.
Je hebt gelijk: ik maak mijn vergelijking met OSX omdat ik al heeeeeeeel lang geen Windows meer gebruik en daar dus niet over kan oordelen.
Dat van het bestandssysteem herken ik helemaal. Wat daarbij niet helpt is dat ik nog steeds niet echt een filemanager gevonden heb die me bevalt. De Finder van Apple blijkt toch best wel een heel goed ding te zijn…
Wat de interface betreft geldt hetzelfde: ik maak de vergelijking met Mac en voel me dus absoluut niet thuis bij taakbalken en menuknoppen. Search-based is wat mij betreft de toekomst. Daarbij heb ik een voorkeur voor GNOME, maar door de omstandigheden hierboven beschreven heb ik me even bij Unity neergelegd.
Inmiddels heb ik op mijn OSX-machines het dock aan de linkerkant van het scherm staan ;-)
En wat je zegt over samenwerken: tja, open source heeft, net als alles in het leven, voor- en nadelen. Mijn voorkeur zou uitgaan naar één Ubuntu/Debian based distro waarop iedere gebruiker bij het inloggen kan kiezen uit KDE/GNOME/Mate/Cinnamon/Unity/Xfce of LXDE, afhankelijk van voorkeur en hardware. Een soort fusie tussen Mint en alle Ubuntu flavours dus. Dan kun je een heleboel dubbel werk al schrappen. Als er dan figuren zijn die zelf willen gaan hobby’en, dan gaan ze hun gang maar.
Herkenbaar verhaal. Heb in de beginperiode (2008) ook flink lopen klooien, tegenwoordig doe ik dat op een niet productie machine.
Voor hulp met Ubuntu of een van de andere buntu smaken kan ik je ook http://forum.ubuntu-nl.org aanbevelen. Loop je digiplace ook wel eens tegen het lijf :-)
Dank voor je reactie.
Ik moet echt een tweede machine voor de experimenten gaan inrichten, maar voorlopig ontbreekt me even de tijd en ben ik gewoon blij dat alles het weer doet nu.
Leuk om te lezen! Je kent het spreekwoord “With great power comes great responsibility” ? Dat geldt inderdaad voor Linux. Je kunt eindeloos experimenteren, maar als je safe wilt zitten doe je dat niet ! Een voordeel is dan weer dat herstel meestal wel mogelijk is. De eerste keer dat mijn linux-pc niet meer wilde opstarten [na wat domme experimenten :-) ] kreeg ik een hartverlamming….nu weet ik dat dat eenvoudig weer is te herstellen. Aanzienlijk eenvoudiger dan bij Windows !
Filemanagers: misschien is sunflowerfm wat voor je? ook spacefm en pcmanfm zijn prima. Ik ben zelf lyrisch over ranger , maar dan moet je wel van de commandline houden want het is een commandline programma .
PS, als je schijf groot genoeg is kun je ook verschillende linuxversies naast elkaar installeren. Bijvoorbeeld een stabiele en een “experimenteer”versie. En bij opstarten kies je dan welke je wilt.
Comments are closed.