In het weekend zoek ik graag de mooie plekjes van het web voor je op. Van kunst & cultuur tot (flauwe) humor en pracht en praal.
Met vandaag…horror op Wikipedia
Toen kleine Robert Eugene Otto een pop cadeau kreeg van een van de bedienden, was hij verheugd. Het meisje dat de pop met veel aandacht voor details zelf had gemaakt, had echter geen goede bedoelingen én was bedreven in de voodoo-kunst: hét recept voor een eng verhaal.
De familie Otto behandelden hun bedienden wreed en onaangenaam. Het meisje besloot via de pop wraak te nemen en verwerkte niet alleen de botten van dieren in het speelgoed, maar ook verse vervloekingen.
Robert vond de pop meteen fantastisch en speelde dag en nacht met hem. Hij gaf de pop zijn eigen naam en besloot zelf zijn tweede naam te gebruiken: Robert werd Eugene.
Algauw begonnen de ouders zich zorgen te maken over het gedrag van hun zoontje Eugene. Steeds vaker hoorden ze hem praten tegen de pop, maar nog verontrustender: ze hoorden de pop terug praten met een stem die niet van Eugene leek te komen.
Steeds vaker had Eugene nachtmerries over de pop. Steeds vaker vonden zijn ouders hem in zijn kamer en was alles overhoop gehaald, waarop Eugene claimde dat Robert de pop het had gedaan. De familie claimde de pop door de kamer te zien rennen. De buren claimden de pop uit het raam te zien staren en te zien lopen van raam naar raam. Voor mij een reden om te verhuizen, voor hen totaal niet.
Uiteindelijk besloot de familie de pop echter wel weg te stoppen op zolder, in een doos, onder een hele grote stapel andere dozen. Pfew. Eugene werd volwassen, ging het huis uit…en dat was dat.
Oké, niet helemaal.
Toen zijn vader overleed erfde Eugene het oude huis namelijk. Eugene, die inmiddels getrouwd was, vond de oude Robert weer in de doos die lange tijd zijn thuis was geweest. En zijn licht creepy relatie met het speelgoed begon weer van voren af aan. Eugene was als volwassen man kunstenaar geworden. Uren werkte hij aan zijn kunst, met Robert op een speciale stoel naast hem. De nachtmerries begonnen ook weer. Eugene’s vrouw Ann, was not amused. Wederom werd Robert naar de zolder verbannen, dit keer voor een jaar of vier, totdat Eugene zijn aanwezigheid in het huis weer afdwong. Niet zomaar in het huis, nee Robert moest een eigen kamer hebben (de gastenkamer).
Het gedrag van Eugene werd steeds gekker. Vrouw Ann maakte zich steeds kwader. Uiteindelijk werd Eugene ernstig ziek. Zijn ziekbed bracht hij door in de gastenkamer…met Robert. Twee jaar later overleed Eugene waarna het huis snel door Ann werd verkocht, inclusief een groot deel van de spullen en natuurlijk Robert de pop.
Ook deze familie ontdekte de creepy pop en de 10-jarige dochter speelde eindeloos met hem. Totdat ze net als Eugene eerder, last kreeg van nachtmerries. Het meisje claimde dat de pop probeerde haar te vermoorden. De vrouw – die inmiddels in de 40 is – claimt tot op de dag van vandaag dat de pop leefde en het op haar gemunt had. Althans, dat moeten we van Wikipedia aannemen. Haar naam staat niet in het artikel, dus helemaal zeker weten we het niet.
Nieuwsgierig geworden naar deze duivelse pop? Robert staat tegenwoordig in het museum. Ook daar heeft hij geen rust gevonden: het personeel claimt dat Roberts aanwezigheid de oorzaak is van allerlei enge en vreemde voorvallen.
Let wel op als je Robert gaat bezoeken. Kijken mag, maar wil je een foto maken, dan zal je de pop om toestemming moeten vragen. Als hij knikt is het oké, doet hij dat niet, dan vervloekt Robert jou en je familie.
Bronnen:
