Na iets meer dan een weekje Google+…ben ik er eigenlijk nog niet helemaal uit. Het is geen Twitter, het is geen Facebook. Het is nog beta, het is nog invite. Het is nog niet af, het doet al best veel. Maar wat het in elk geval is, is nieuw. En ik moet zeggen dat ik dáár in elk geval heel blij van word.

Heerlijke geur

Google+ heeft de-geur-van-nieuwe-auto en 0 kilometer op de teller. En nu mijn Twitter, Facebook, LinkedIn, Plaxo, Foursquare, Gowalla, en…etc. vollopen, geeft zo’n nieuwe start een heerlijk gevoel. Elke persoon die ik volg, gaat netjes in een circle en voor elke update die ik post bepaal ik specifiek naar wie ik het stuur.

Dat kon natuurlijk al op Facebook, maar daar ben ik natuurlijk niet direct mee begonnen. En de manier waarop je vrienden op Facebook moet ordenen is mij veels te tijdrovend. Nee, dan Google+. Je maakt een mooie circle aan, sleep er deze en gene heen en hun mooie koppies verdwijnen zo de blauwe bal in.

Circlevrees

“Maar dat vind ik nou juist zo vervelend,” zei een kantoorgenoot na 20 minuten Google+, “dat ik iedereen in groepjes in moet delen”. Want is je schoonzus nou een vriendin of familie of misschien wel allebei. En is die collega nou een collega of gewoon een vriend en hoort hij eigenlijk ook thuis in de groep “Mensen die ik ken”? Circlevrees kreeg ze ervan. Dus raadde ik haar aan om niet iedereen in te delen, maar alleen die mensen die ze echt belangrijk vond in een bijbehorende groep of een paar groepen te stoppen. Dus niet vage kennis, kennis, goede kennis, vriend, goede vriend, familie, facebook etc., maar alleen vrienden en familie en iedereen die erbuiten valt hoeft ook niet in een circle. Geen idee of dat haar heeft geholpen, maar ik vond het wel degelijk advies.

Circlemania

Niet dat ik het zelf zo doe overigens. Iedereen krijg bij mij netjes een plekje in een circle. Mijn circles lopen uiteen van Twittermates tot Contentgirlsbloggers, via familie, kennis en vrienden naar stapmaatjes. En dat systeem toont meteen waar het voor mij dan weer een beetje misgaat.

They’re everywhere

Mijn Twittergroep bestaat nu al uit 338 mensen. Niks mis mee op zichzelf en ook niet geheel onlogisch. Maar ja, die mensen volgen mij al op Twitter. Een deel van hen ook nog eens op Facebook. En nu zijn we dus ook circle-matties op Google+. Het is alsof ik op elk feest waar ik heenga, exact dezelfde mensen tegenkom. Maar dat die mensen mij, terwijl ze op dat feest staan face-to-face spreken, maar ook bellen en  ook sms’en en ook met rooksignalen tegen me communiceren. Überingewikkeld om alle verschillende gesprekken met dezelfde mensen bij te houden, maar ook dezelfde gesprekken met andere mensen op verschillende plekken. Oftewel: wéér een plek erbij.

Lawaai

Nu heeft dat me nooit tegengehouden. En soms betekent nóg een plek, afscheid van een oude plek. Zoals starten met Twitter, het einde betekende voor mijn sporadische Hyvesbezoeken (jawel, daar klikte ik nog wel eens). En dat zal ook exact de bedoeling zijn van Google naar ik aanneem. Maar op dit moment is het wel een beetje veel lawaai in mijn hoofd. Want vroeger – vroegah – zaten er nog niet zoveel mensen op het web allemaal waarde toe te voegen. Drie netwerken, betekende niet meteen dat je overliep van de communicatie. Het betekende in het ergste geval dat je 3 keer je profielfoto aan moest passen, wanneer je een nieuwe maakte.

RTF? Te lui!

Een ander probleem is de leercurve. Waarschijnlijk is het allemaal helemaal niet zo ingewikkeld, maar eerlijk gezegd heb ik nog niet echt een idee van hoe dat werkt met die circles. Als ik mijn update naar mijn vrienden stuur, zijn zij dan ook de enige die het kunnen zien? Of kan een willekeurig persoon die mijn profiel (en dus timeline) ziet mijn updates naar mijn vrienden ook zien. Geen idee eigenlijk. En ja, ik kan een RTF (read the fucking manual) doen, maar de laatste keer dat ik dat deed, was jij nog in de luiers (nou ja…dat weet ik natuurlijk niet zeker, maar dat klinkt wel stoer).

Integratie is awesome (maar alleen van Google-diensten)

Maar waar ik me echt aan erger – en ik hoop dat dit probleem van tijdelijke aard is- is het gebrek aan integratie met andere Google-diensten waar Google+ aan lijdt. Zo maakte ik laatst een hele slimme circle aan (vond ik zelf), van een beperkt groepje mensen waar ik over een specifiek onderwerp mee wilde kunnen kletsen. Achteraf geloof ik niet dat circles zo gebruikt worden, maar heel zeker weet ik het niet.

Anywho, in Google docs maakte ik toen een prachtig (al zeg ik dat vooral zelf) document aan, dat ik met exact die mensen wilde delen. Dus klikte ik de Share-knop in Docs en wilde daar mijn prachtige circle selecteren. gemak dient de mens zou je zeggen. Maar tot mijn eindeloos verwende en zoals gezegd luie, verbazing zag ik niet één circle in mijn scherm en kon ik alleen maar uit mijn gewone contacten kiezen. Ugh! U is toch beide van Google?

Geen idee dus

Nou ja, lang verhaal kort: ik weert het nog niet. Ik vind het moeilijk om te oordelen over een onaf product. En op dit moment weet ik nog niet zo goed hoe ik het wil gebruiken en wat het dan moet vervangen. Over een tijdje zal ik nog eens proberen er wat over te schrijven. Hopelijk heb ik dan wat spannends en een wat meer definitief oordeel te melden. Dan heb je tenminste wat aan me!

0 Shares:
6 comments
  1. Het grappige zit hem in de combi van FB en TW. De geslotenheid van FB, de openheid van Twitter. Volgen wie je wilt, maar – indien iemand jou ook volgt – selectief updates versturen. Volgens mij kan je dus bijvoorbeeld een circle als intern communicatieding gebruiken, maar dan moet wel iedereen in die circle elkaar toegevoegd hebben in een soortgelijke circle.  Anders zal je waarschijnlijk zoiets krijgen als dat mensen zich kunnen inschrijven in een circle, beetje zoals afgelsoten FB groepjes. Dat is het nu al, alleen het groepje is niet geshared, enkel de personen die erin zitten. En daarna natuurlijk public circles, wat dan het equivalent zou zijn van de FB pages?

  2. Hoewel ik vanaf the very beginning enorm fan van de circles was, merk ik nu dat ik al voor de tiende keer een nieuwe indeling aan het bedenken ben … met als gevolg dat ik bijna alles maar "public" doe omdat ik er gewoon niet uitkom.

Comments are closed.

Dit artikel is 3.969 keer gelezen