Als er iets is wat ik erg geruststellend vind, zijn het massamedia. De media die de massa zodanig beïnvloeden dat een hele groep mensen blij, zoals bij de dood van Osama, of bang, zoals bij de komkommerbacterie, wordt.
En die massamedia gaan steeds sneller. Na de mond-tot-mondreclame van heel vroeger was de dagelijkse krant destijds al een doorbraak, maar tegenwoordig is het nieuws overal en altijd. Het internet verspreidt zich over de wereld, steeds sneller en overtuigender. Eén twitteraar verzint de dode moeder van de schieter van Alphen, en iedereen in Nederland weet het. Het bereik is enorm.
Tegengeluiden van bewoners uit Urk, antiglobisten en Googleweerders zijn in de minderheid, en intussen weet niemand precies wat de maximale mogelijkheden zijn. En af en toe komt er dan een concreet voorbeeld van naar boven. Zoals wanneer de Amerikanen in gigantische groepen de straat op gingen om te juichen en te zingen, of wanneer de komkommerverkoop geheel mislukt door een plotseling gebrek aan vraag.
Dat soort momenten herinneren mij eraan dat ik niet alleen ben. Dat ik beïnvloed wordt door de rest van de wereld, net zoals de rest van de wereld dat wordt. Dat we samen zijn, ondanks het zogenaamd groeiende individualisme. Dat de wereld is één is, en ik daar ook één van ben.
