Je kent het fenomeen vast wel: death by pissing contest. Het is dat moment waarop er ergens een goed idee ontstaat en de ego’s van de personen om het idee heen hun uiterste best doen om het goede van het goede idee kapot te krijgen, met als beloning een grotere ego.
Elk groot bedrijf heeft er last van: de egonomie. De ingewikkelde manier van doen die erop gericht is eigen gebrek aan kennis en ervaring of onzekerheid te verbloemen, ten koste van ideeën, mensen en de toekomst van het bedrijf in kwestie. Managers die niet in staat zijn hun beste mensen ruimte te geven om te excelleren, omdat hun ego in de weg zit. Collega’s die ideeën van anderen tot eigen ideeën bombarderen omdat hun ego dan gestreeld wordt. Goede mensen die afhaken omdat de ego’s van anderen te groot zijn om te omzeilen. Het is een spel met alleen maar verliezers. Het bedrijf, het team, de leidinggevende, allemaal hebben ze last van die grote ego’s die vooruitgang een pas terug doen zetten.
En dat is jammer.
Duur grapje
De egonomie kost het bedrijfsleven jaarlijks miljarden. Ik heb er geen onderzoek naar gedaan, maar als ik wat ik tot nu toe in mijn omzwervingen door het bedrijfsleven heb gezien – extrapoleer naar het volledige speelveld, dan kan ik niet anders dan dat concluderen.
Dag werkplezier
Los van de directe kosten die voortvloeien uit beslissingen waarbij de ego of het zwakke broertje daarvan het hachje de boventoon voeren. Gaat een florerende egonomie ook ten koste van het algemene werkplezier. Het werk van mensen die wel graag het doel in het achterhoofd houden en hun beslissingen baseren op de beste argumenten of uit ervaring geboren inzichten. In plaats van de belangrijkste mensen, de grootste ego’s of de meeste punten.
En de oplossing?
Maar hoe los je het op? Hoe zorg je ervoor dat de beste ideeën stand houden en niet alleen de ideeën van de machtigste mensen. Hoe zorg je ervoor dat werknemers (inclusief management) samen werken binnen de visie van het bedrijf en aan de doelstellingen die zijn afgesproken. Hoe breng je al die ego’s bij elkaar en 1 kant op?
Sa-men-werk-en
Boeken vol zijn er al over geschreven. De hele managementsectie bij Selexyz is in zijn essentie een verzameling boeken die je moet helpen de egonomie te doorbreken. Leer feedback geven, leer communiceren, leer motiveren, authentiek leiderschap, passie en je werk. Het gaat erom dat je samen doet, in plaats van tegen. En zelfs de meeste rattige managementboeken zijn erop gericht anderen in elk geval te doen geloven dat je samen bezig bent voor dat doel.
Liever klein
Toch wil het op de een of andere manier niet vlotten. Is dat omdat men niet wil? Of is dat omdat men niet kan? Ik ben er nog niet uit. Ik weet wel dat ik zoals ik er nu naar kijk, liever geen groot bedrijf zou willen besturen. Niet dat iemand mij dat aanbiedt, maar je moet groots dromen hè. En waarom niet? Aan de top heb je misschien een prachtige visie, maar die moet op elke etage eronder door de harde realiteit van de egonomie heen. De kans dat op de vloer iets overblijft van die visie en dat men bereid is om de stappen te zetten die nodig zijn om die visie te bereiken is minimaal in een grote organisatie. Dan houd ik het liever klein.
Heb jij ook last van de egonomie? Wat doe jij eraan?
