Steeds minder bellende jeugd een probleem? Onzin!

Onderhand weet ik niet meer hoe vaak ik het lees dat “de jeugd niet meer belt”. Meestal gevolgd door een opmerking dat ze maar een beetje hersenloos whatsappend en instagrammend door het leven gaan. Er zou geen enkele interesse meer zijn in echte communicatie. Dat is volgens velen verderfelijk gedrag dat het failliet van de hedendaagse jongeren bevestigt. Het zijn vaak veertigplussers die dan net zoals hun ouders vroeger roepen dat het toen echt allemaal veel beter was.

Vroegah….

Ik ben een kind van eind jaren 60 en dus opgegroeid in de jaren 70 en 80. Ver voor de computer, e-mail, mobiele telefoons en internet. Zelfs de fax bestond nog niet, de telex was hyper modern, je verstuurde nog briefkaarten en had een penvriend(in) waarmee je correspondeerde. Nederland had twee eigen tv-zenders die op woensdagmiddag en zaterdagmiddag kinderprogramma’s uitzonden en de rest van de week tot 18:00 uur testbeeld.

Draait u maar

Bij mijn oma hing de telefoon nog op de gang. Zo’n ding met een draaischijf en een extra lang snoer zodat ze op de trap kon zitten. Bij ons thuis stond al een modern tafelmodel, maar nog steeds met een wiel waar je je vinger in moest stoppen om een nummer te draaien. Bij sommigen vriendjes zat daar zelfs een heus slotje op zodat je alleen met toestemming iemand kon bellen. Antwoordapparaten waren er niet en callcenter medewerkers moesten nog geboren worden.

Belcirkel

Ik speelde op straat, want ook de spelcomputer moest nog worden uitgevonden. Daar sprak ik mijn vriendjes. Ik kan mij niet heugen dat ik ooit een vriendje heb gebeld. Wij belden elkaar nooit en spraken op school af wat we gingen doen. Als de lantaarnpalen aangingen, moest je weer naar huis. Ook later, op de middelbare school, heb ik volgens mij nooit een klasgenoot gebeld. Of het moest zijn dat er een leraar ziek was en de belcirkel in werking trad. Een systeem dat nooit feilloos werkte waardoor er altijd wel een paar de boodschap mistte.

Privacy 0.0

De enige keer dat ik de telefoon gebruikte, was omdat ik een leuk meisje had ontmoet. Met veel moeite en zoeken in een hard-copy telefoonboek kwam je achter het nummer van haar ouderlijk huis. Het belletje zelf zat vol risico’s. Eerst moest er thuis niemand in de kamer zijn en dan maar hopen dat je niet haar moeder, of nog erger, haar vader aan de lijn kreeg. Het gesprekje zelf duurde nooit langer dan een minuut. Snel vragen of ze met je naar de film wilde zaterdag. Want ook zij had geen enkele privacy. Er was vast wel iemand in de kamer die meeluisterde. Wat waren wij dan ook blij toen de draadloze thuistoestellen kwamen. Dan kon je eindelijk eens in alle rust bellen… Maar tegen die tijd woonde ik al op mijzelf.

De app-generatie

Mijn kinderen communiceren 1000 keer meer dan wij in onze tijd deden. Niet alleen met hun klasgenoten, maar ook met de jongens en meiden van het sportteam, neefjes en nichtjes en vriendjes van de straat. Via app-groepen hebben mijn kinderen contact met de kinderen van onze vrienden die zij op verjaardagen ontmoeten. Zij zien elkaars foto’s op Instagram en weten wie er op welk feestje met zijn ouders zal verschijnen.

Oké, bellen doen ze niet meer, maar communiceren des te meer. De gemiddelde gebruiker zit 195 minuten (!) per week op Whatsapp en stuurt meer dan 1000 berichten per maand. Instagram groeit sneller dan Twitter en kan binnen 9 maanden groter zijn. Uit onderzoek blijkt dat de hoeveelheid gedeelde foto’s ongekend is. De helft van de jongeren onder de 20 jaar heeft een Instagram-account. Van die groep heeft overigens 96% een smartphone. Van de kinderen tussen de 10 en de 12 is dat al 74%. Dat de App-generatie niet belt is duidelijk, maar dat deden de jongeren in de jaren 80 ook niet. Met elkaar communiceren doen ze namelijk wel en veel meer dan wij ooit gedaan hebben. Dat is niet alleen goed voor hun sociale verbanden, maar ook voor hun samenwerking-skills. Overigens geven ze zelf aan dat ze contact in levende lijve nog steeds beter waarderen dan het digitale contact.

Opsteker

Er zijn nu vast een paar sneue zeurders die al beginnen te piepen dat wij vroeger veel betere en diepere gesprekken met elkaar hadden. Kom op, wees eerlijk, dat is misschien in jouw beleving zo, maar de praktijk was echt anders. Houd die nostalgie voor jezelf en praat niet net zo als jouw ouders deden over jouw generatie. Praat eens met een jongere en vraag wat ze gebruiken en hoe ze communiceren. Zou je best nog wat van kunnen opsteken. Over een paar jaar zijn ze namelijk jouw collega of zelfs manager. En dat wil jij toch niet: die ouwe zak/trut zijn die het allemaal niet meer begrijpt?