Afscheid nemen op social media

Een goede maat uit mijn vriendenkring is een paar weken geleden vrij plotseling overleden. Een paar maanden daarvoor was hij net naar het buitenland verhuisd.

Hoe raar was het om, amper 24 uur nadat ik hem had gebeld met mijn eerste “Whatsapp-telefoongesprek”, het verschrikkelijke nieuws te horen. Op de avond zelf kwamen we bij elkaar in onze stamkroeg om niet alleen te zijn en om te lachen om de verhalen van de afgelopen jaren.

Ver weg en toch dichtbij

Via Facebook, Messenger en Whatsapp hadden we nog regelmatig contact, waardoor de afstand altijd kleiner leek dan deze daadwerkelijk was. Als muziekliefhebber en DJ draaide hij regelmatig in clubs en stuurden we berichtjes heen en weer als we stiekem toch zenuwachtig waren voor een avondje “draaien”. Er was dus flink wat online interactie, terwijl je fysiek gezien niet meer bij elkaar in de buurt bent. Na zijn overlijden was dat eigenlijk niet anders. De interactie ging door, vooral op zijn Facebookpagina. Wat dat betreft, vind ik social media een mooi instrument om (achteraf) je respect te tonen en het gemis te laten blijken. Het verdriet en de verbijstering van familie, vrienden en kennissen die je anders niet zou zien. Maar ook de liefde die iedereen (online) toont als een persoon er plots niet meer is.

To post or not to post?

Ikzelf heb er een halve dag over nagedacht. Ga ik nu wel of niet een bericht plaatsen op een tijdlijn, terwijl je weet dat die persoon het nooit meer zal lezen? En doe ik dat dan echt vanuit mijn eigen gevoel of omdat ik bang ben dat ik de enige ben die het NIET doet? Uiteindelijk heb ik besloten om een bericht te plaatsen. Uit m’n hart. In mijn eigen taal. Alsof hij er nog was. En ik was niet de enige. Enorm veel mensen plaatsten berichten, foto’s en zelf gecomponeerde songs om hem te eren en om hun verdriet te verwerken. Maar vooral ook om te laten zien dat ze hun sociale, vriendelijke en goedlachse vriend enorm misten.

Wazzup?

Naast de diverse eerbetonen op Facebook die op een mooie manier zijn tijdlijn vulden, waren er nog praktische zaken. Wordt iemand begraven in zijn huidige woonplaats of in zijn geboorteland? Op welke dag en tijdstip vindt de begrafenis plaats, hoe gaat de dienst er uit zien, et cetera. Gelukkig nam een aantal vrienden de moeite en verantwoordelijkheid om een Whatsappgroep aan te maken. Hierdoor werd de communicatie helder en kon deze vlot verlopen. Binnen no-time waren veel mensen op de hoogte van het hoe en wat, waardoor iedereen aanwezig kon zijn op de ceremonie en zijn of haar laatste groet kon brengen. Je kunt veel op- en aanmerkingen hebben  over de rol van social in onze “vluchtige, virtuele” wereld. In deze situatie heeft het wat mij betreft zeker toegevoegde waarde gehad.

De herinnering blijft

Ik heb toestemming gevraagd aan z’n vriendin om dit blog te mogen publiceren. Leek mij niet meer dan logisch. De feedback die zij gaf over de berichten op onder andere Facebook was dat het haarzelf en haar schoonmoeder juist erg hielp in het rouwproces. Door de vele berichten zagen zij hoeveel mensen van hem hielden. Bovendien blijft door deze berichten de herinnering voortbestaan.

Op Koningsdag is hij begraven. Een mooie dag om elk jaar bij stil te staan.