Facebook, was dat nou iets sociaals?

Ik zat me van de week te bedenken waar ik me de afgelopen weken nu echt aan heb geërgerd op Facebook. Uiteraard zodat ik er weer een liefdevolle blog over kon schrijven, maar ook zodat ik hopelijk sarcastische hints kan geven aan de gebruikers hiervan. Ik kwam echter tot de ontdekking dat ik geen ergerpunten meer heb, wat toch best bijzonder is.

Grote kans dat het niet-ergeren komt doordat mijn Facebook-tijdlijn tegenwoordig niet meer vol staat met domme mensen, maar juist met reclames, links naar artikelen waar ik toch geen interesse in heb, mensen die hun troep willen verkopen voor onrealistische prijzen, hoaxes die niemand serieus zou moeten nemen en zelfstartende filmpjes waar ik niet om gevraagd heb. Ik zie mijn vrienden nooit meer. Die zag ik natuurlijk fysiek al helemaal nooit meer omdat Facebook verzadigend genoeg was. Maar nu zie ik ze zelfs online niet meer. Waar gaat Facebook heen?

Advertenties

Ik snap dat Facebook moet adverteren om online te blijven (en om de zakken te vullen van de grote bazen). Ik snap ook dat het daarom nodig is dat Facebook bepaalt hoe mijn tijdlijn eruit ziet. En ik snap ook nog wel dat ik soms zelf gewoon dom genoeg ben om op een linkje van een van die reclames en/of groepsberichten te klikken, waardoor het probleem alleen nog maar groter wordt. Maar de afgelopen tijd heb ik serieus (ik heb het geteld) maar 24 berichtjes van vrienden gelezen. De overige 58 berichtjes waren reclame  en/of berichten van groepen waar ik (vrijwillig of onder dwang) lid van ben geworden en/of berichtjes van pagina’s die ik geliked heb. Dat lijkt me toch geen reële verhouding tussen advertentie-achtige content en de content waar het eigenlijk om zou moeten draaien (gezichtjes van mensen die ik ken).

Proef op de som

Ik besloot daarom de proef op de som te nemen en gewoon niks meer aan te klikken wat ook maar in de verste verte leek op een advertentie of een berichtje geplaatst in een groep. Ik scrollde er woest voorbij en het enige wat ik deed was alleen nog maar de like-button inklikken bij alle berichtjes van mijn vrienden. Like. Like. Ik heb wat afgeliked de afgelopen week. Ik ben like-moe.

Zo ging ik hoor. Liken als een boss.

Het resultaat

Het resultaat is bedroevend. Betreurend. Om te huilen! Ik heb nu zelfs nog meer ongevraagde content dan voor mijn experiment. Alsof Facebook mijn gedrag ziet als stimulans: “Oh, je bent opeens niet meer geïnteresseerd in de door ons voorgestelde berichten? Hier, heb je er nog meer“. Ik kan niet meer jongens. Dit gaat niet meer. Ik mis mijn vrienden. Ik mis die nutteloze berichten, die nietszeggende statusupdates en, niet te vergeten, jullie verjaardagen. Sorry voor iedereen die ik ben vergeten te feliciteren. Maar het is echt allemaal de schuld van Facebook. Zoals gewoonlijk.

Unlike

Ik besloot nog een stapje verder te gaan en ook de berichtjes van groepen en gelikede pagina’s te blokkeren. Daarmee stapte ik dus niet uit de groep of unlikede ik de pagina, maar verzocht ik Facebook alleen vriendelijk om mij niet meer de berichten hiervan te tonen in mijn tijdlijn. Helaas had ook dat niet het gewenste resultaat. Nu bleef Facebook mij maar laten zien welke pagina’s mijn vrienden leuk vinden, toonde het mij al eerder geziene foto’s en video’s van vrienden maar nu met de allernieuwste reacties en likes erbij en kreeg ik opmerkelijk vaak voorgestelde berichten te zien.

Op dit punt begon ik ook te twijfelen: plaatsen mijn vrienden misschien gewoon niet meer zo vaak een berichtje, waardoor de tijdlijn eigenlijk nooit goed gevuld kan zijn als je geen andere groepen volgt en/of pagina’s leuk vindt?

Oplossing

Tja, ik hoor je denken: “Meld je dan af van Facebook, stomme, klagende doos“. Maar ik kan niet. Zie je mijn pruillip?

Wat ik dan wil? Ik wil gewoon mijn vriendjes terug. Ik wil weten hoe het met ze gaat, wat ze doen, waar ze zijn.

Misschien zou ik ze eens moeten bellen. Of nog beter: bezoeken. Dat zou natuurlijk de perfecte oplossing zijn. Maar dat vind ik nog een beetje eng, hoor. Het is inmiddels alweer zo lang geleden.