Al heel vaak heb ik optredens gezien van bands die er een feest van maken. Maar zelden vond ik een optreden zo inspirerend als dat van de Spaanse ska- en rumbaband La Pegatina. Zoals zij speelden, zou ik moeten werken. Elke zzp’er eigenlijk.
Dat ik op 17 april La Pegatina in de Melkweg zag, was eigenlijk toeval. Voor de gein deed ik mee met een prijsvraag van Kindamuzik. En verhip, ik won vrijkaartjes. Zonder veel verwachtingen ben ik ernaartoe gegaan. Het concert bleek geweldig. Ik had een heerlijke avond. En een inspirerende.
Meteen ertegenaan!
Ik weet het. Elke band wil het publiek erbij betrekken. Maar vaak lukt dat pas halverwege. Hoe anders bij La Pegatina. Al bij de eerste maten deed het publiek mee. Zwaaien. Meezingen. Je kent het. Maar ik weet niet of je het met-zijn-allen-van-links-naar-rechts-en-weer-terug-lopen kent. Nou, ik niet. Al klappend en huppelend vroeg ik me af hoe ze dit eigenlijk zo snel voor elkaar hadden gekregen.
Waarschijnlijk door vanaf het begin heel enthousiast te beginnen, en meteen het juiste nummer – een meezinger – in te zetten. Heel slim speelden ze het maar even. Genoeg om te zorgen voor een te gekke sfeer, en iedereen mee te krijgen.
Ik bedacht me dat alles wat een zzp’er doet, zo moet beginnen. De doelgroep meteen iets moois laten zien. Een schilder kan bijvoorbeeld beginnen met een klein raampje, en dit pico bello in orde maken. De notaris kan komen met een wetsregeltje dat de klant meteen veel kan besparen. En de schrijver pakt meteen uit met een heerlijke titel. Dan een enthousiaste inleiding. Nog een stevige alinea. En hoppa, de lezer is verkocht.
Val uit de toon, maar in de smaak
Wat La Pegatina ook heel goed deed, was het publiek verrassen. Dat deden de muzikanten vooral door te spelen met clichés. Een van de ergste concertclichés vind ik het moment dat de muzikanten voorgesteld worden. Ze mogen dan een solo spelen. Als kleine aapjes laten ze dan zien wat een grote ze hebben. Zonder het juk van de zanger spelen ze een ellenlange solo. Die eigenlijk een ontzettende sfeerverpester is. Zo niet bij La Pegatina.
Toen de musici werden voorgesteld, speelden ze geen ultieme solo. Ze maakten zichzelf eerder belachelijk. Door met wijdse gebaren een heel goedkoop deuntje te spelen. Een televisietune. Een uitgekauwd filmthema. Vrij kort, en toen was het weer tijd voor de volgende lolbroek. De percussionist maakte het wel erg bont door zijn grote trommel niet eens aan te raken.
Met zulke verrassingen moet je als zzp’er eigenlijk ook komen. Net iets doen wat de klant niet verwacht. Deze blijft daardoor scherp. De schilder kan bijvoorbeeld eens een koffietje aanbieden in plaats van te wachten tot hij eindelijk iets krijgt. Een notaris kan een service gratis doen. En een schrijver kan breken met clichés. Spreekwoorden ietsjes te veranderen. Lange zinnen afwisselen met korte. Of onverwachte kopjes opnemen.
Er staat een paard in de gang
Je publiek kun je het ook leuker maken door je in hen in te leven. Dat deed La Pegatina ook. Aan het slot van het concert speelde de Catalaanse groep ineens een Nederlandse ‘klassieker’: ‘Er staat een paard in de gang’. Als ik dit nummer op de radio hoor, zet ik het uit. Maar gezongen door Spanjaarden – en luidkeels meegezongen door een uitverkochte zaal – vond ik het prachtig. En dat alleen maar door een flauw zinnetje in het Nederlands te zingen. Dat kostte de bandleden weinig tijd, maar het effect was maximaal.
Iedere zzp’er zou dit ook moeten doen: zich inleven in zijn publiek. Welke taal spreekt het? Wat vindt het leuk? Een kleine grap, een kleine witz is genoeg. Een schilder kan bijvoorbeeld een klein detail – dat niemand zal zien zonder erop gewezen te worden – heel anders schilderen. Een notaris kan bij een belangrijke gebeurtenis een bloemetje sturen. En de schrijver een boekje dat hij in zijn vrije tijd heeft geschreven. En dan met een leuk begeleidend schrijven erbij. Elke glimlach die je verovert, bespeelt het gemoed van je klant.
Alsof het je eerste keer is
Zelfs ‘Er staat een paard in de gang’ had La Pegatina al een paar keer gespeeld, tijdens eerdere concerten in Nederland. En wat te denken van die andere nummers van hun concert. Sommige hebben ze vast honderden keren gedaan. Als het niet meer is. Maar dat was niet te merken. Wat een enthousiasme. De muzikanten raffelden niets af, en bleven ervoor gaan. En maar blijven zingen, springen, schreeuwen, toeteren, drummen, alsof ze die studionummers nu eindelijk voor de eerste keer live mochten spelen.
Daar kan elke zzp’er nog wat van leren. Of hij nu voor de 123e keer een kozijn schildert. Voor de 345e keer een akte voorleest. Voor de 912e keer een kopje koffie inschenkt. Voor de 23e keer een hoogbejaard echtpaar moet interviewen. Of voor de 312e keer een tekst in een contentmanagementsysteem moet plaatsen. Als je doet alsof het de eerste keer is, blijf het spannend. En leuk. Vooral als je bedenkt dat je het voor de klant doet. Hij is er blij mee. En daar doe je het toch voor.
Stop nu met werken!
Maar mocht het je toch niet lukken om met even groot enthousiasme voor de tigste keer iets te doen? Ga dan naar een live-concert van La Pegatina. Al moet je daarvoor wel flink reizen. Of een flinke tijd wachten. Heb je nu direct een flinke energizer nodig? Bekijk dan op YouTube een van hun concerten. Laat je werk je werk en doe het meteen. Daarna werk je alleen maar harder. Beter. Geïnspireerder. En win je de ‘verloren’ tijd ruimschoots terug.
Of vind je La Pegatina maar een zotte versie van Rowwen Hèze? Dat kan natuurlijk ook. De popjournalist van De Volkskrant vond hun concert op Pinkpop vorig jaar helemaal niets. Misschien ben je het met hem eens. Misschien heeft een ander concert jou geïnspireerd. Of werk jij harder door compleet andere muziek. Ik ben benieuwd.
