Gisteren hield de Algemene Inlichtingen- en Veiligheidsdienst (AIVD) een ‘twittervragenuur’ in verband met de presentatie van haar jaarverslag. Via de hashtag #halloAIVD konden burgers hun vragen over het werk van de AIVD stellen. De vragenstellers waren verre van serieus, buitelden over elkaar heen van plezier en maakten grap na grap. Waar ging het mis?
#halloAIVD en de statistieken
In eerste instantie vond ik het grappig. Sterker nog, ik retweette ook een tweet die Alex Ringeling postte:
Waarom volgen jullie op Twitter niemand en in het echt iedereen? #halloaivd
— Alex Ringeling (@Bas_Taart) April 23, 2014
Ik las nog een paar grappige tweets waaronder deze:
#halloAIVD waar kan ik van die schroefjes met cameraatjes kopen?
— Petra de Boevere (@PetradeBoevere) April 23, 2014
Er is naderhand door verschillende media uitgebreid over verhaald. Lees de Storify van de NOS en de stortvloed aan grappige tweets bijvoorbeeld hier terug. In totaal zijn er 6000 tweets gepost in minder dan twee uur, zie de statistiek (met dank aan OBI4wan). Stel dat mensen ook nog een beetje hebben nagedacht voordat ze iets schreven, dan kunnen dat zomaar 6000 minuten (100 uur) geweest zijn. Ik vind dat veel. Waarom willen we toch zo graag onze mening ventileren?
Eieren rapen
Het deed me denken aan het eierzoek festijn in mijn huidige woonplaats in Amerika dat afgelopen zaterdag plaatsvond. Althans, het was eerder eieren rapen. Duizenden felgekleurde plastic eieren waren verspreid over drie enorme velden en alle velden waren afgezet met lint. Om 15.00 uur zou het startschot gegeven worden en mocht je het veld van je eigen leeftijdscategorie opstormen en eieren rapen.
We buitelen over elkaar heen
Ging dat goed? Natuurlijk niet. De groep van zeven jaar en ouder bewoog steeds iets dichter naar het lint. Om 14.55 begon er één te rennen en toen stormde direct de hele groep het veld op. De opzichter riep paniekerig door zijn megafoon: ‘Iedereen mag maximaal tien eieren rapen en wel van binnen naar buiten werken, anders gaat het helemaal mis!’ Dat hoorde echt niemand en zo begonnen alle kinderen direct zoveel mogelijk eieren te rapen, vielen over elkaar heen en het werd een onoverzichtelijke chaos. De winst? Een paar gekleurde plastic eieren, soms gevuld en de meeste verdwenen direct in de container.
Het schaap en de dam
Zo werkt het dus. Als er één schaap over de dam is, dan volgen er meer. En zo werd #halloAIVD in minder dan een uur tijd een karikatuur van zichzelf. Ja, het is wellicht een wat sneue term #halloAIVD en je kunt natuurlijk je vraagtekens plaatsten bij de keuze van het medium Twitter voor een vragenuurtje. Je kunt je zelfs afvragen of een vragenuur het juiste middel is om burgers te bereiken. En als je het dan tóch doet, geef dan tenminste fatsoenlijk antwoord. Het in beginsel sympathieke initiatief volledig met de grond gelijk maken is een tweede. En toch gebeurde dat laatste.
#halloAIVD, ik heb de langste toch?
We maakten niet één gevatte – of minder gevatte – grap per persoon, maar gerust tien. Was dit een welkome onderbreking van de lunchdip, of ging het helemaal niet meer over de AIVD, maar over wie de langste heeft? Nou? Zij die een mening hebben worden geciteerd, zij die de beste grap maken worden ‘ge-embed’ en een grap over een vragenuurtje, hey, helemaal makkelijk scoren, daar heb je niet eens kennis voor nodig. #Hallo! Hebben we niks beters te doen? Natuurlijk wel.
Een leeg Twitter-ei
Er zaten twitteraars bij met een interessant profiel. Twitteraars die in een uur een voorstel hadden kunnen bedenken voor een andersoortige actie. Al die mensen zijn nu een uur bezig geweest met het bedenken van grappige tweets over een vragenuurtje. WAT een verspilling. We hadden constructieve kritiek kunnen leveren op een organisatie die het niet altijd even makkelijk heeft. We hadden Twitter zo in kunnen zetten dat er wordt gesproken wordt over de inhoud. In plaats daarvan zijn we over elkaar heen gebuiteld over niks. De winst? Een leeg Twitter ei.
4 comments
Wat is dit nou voor een “doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg”-azijnpisserij.
Het is juist uitstekend dat tweeps massaal de AIVD belachelijk maken, en terecht ook, want als iemand met deze gluurders te maken heeft, zijn het wel mensen die zich op sociale media begeven.
En dat deze organisatie “het niet altijd makkelijk heeft” lijkt me niet erg zielig, maar wel het begin van een oplossing (opheffing).
Of je moet het zo bedoelen:
http://youtu.be/EI6mfwLMwdc
Het begint met een Twitterspreekuur door de AIVD, een organisatie die liefst niets zou vertellen en in de praktijk zo weinig vertelt dat fatsoenlijke democratische controle amper mogelijk is. Het is een nogal doorzichtige poging om het imago op te vijzelen, terwijl je bij voorbaat weet dat inhoudelijke vragen in 99 van de 100 keer niet beantwoord zullen worden.
Slecht bedacht, en dat is heel duidelijk geworden door de reacties. Dus wie heeft er nou tijd zitten verknoeien?
Wat is nu precies je kritiek op het spreekuur? Je schreef dat het helemaal mis ging, waar dan exact? Behalve dat weinig serieuze vragen werden ingestuurd, maar dat ligt met name aan de Twitteraars lijkt me. Weet je wat het doel was van de AIVD? Wellicht dat ze juist op zoek waren naar de spotlight, ze liften dan mooi mee op de grappenmakers. Humor gebruiken vind ik juist gedurfd, net als hun antwoord op de vraag waarom ze niemand volgen: ‘als wij ze gaan volgen schrikken mensen daar een beetje van’. Ik vind het cool.
Blijkbaar heeft er niemand nagedacht (ook de schrijfster niet) over het precedent wat hier is gezet voor de effectiviteit van een directe democratie. Dit vragenuurtje is mooie munitie voor tegenstanders.
Daarnaast werden serieuze vragen van groeperingen met een serieus kaliber zoals Bits of Freedom ondermijnd. Ik had niet anders verwacht trouwens en de AIVD ook niet. Vandaar ook dat ze deze ronde gewonnen hebben.
Comments are closed.