We worden ermee doodgegooid: verhalen over privacy. Wat kan het mensen als jij en ik schelen dat ‘ze’ alles van mij weten. Wie zijn ‘ze’ eigenlijk en waarom zouden ‘ze’ wat met mijn gegevens willen?
Ik heb wel betere dingen te doen
Ze mogen alles van mij weten. Dat ik hou van onzinnige YouTube filmpjes waarin meiden hun haar verbranden of nog valser zingen dan ik onder de douche (no-proof). Dat ik tot diep in de nacht verzonken ben in series op Netflix en voor het slapengaan nog 2 uur blijf hangen in zinloze tweets. Dat mijn telefoon de ganse dag geluid produceert en batterij slurpt, door Whatsapp meldingen waarin mijn vriendinnen de date(s) van hun leven met mij delen… wat moeten ‘ze’ daar nou mee?
Waar ik mij wel druk om maakte…
Mijn bezoek aan Berlijn in mei 2013. Dat is pas ellende en bijna ongeloofwaardig. Verhalen van politiek gevangenen en nog zo kort geleden. Ik voelde de verhalen, nog zo echt, zo dichtbij. Verteld door de mensen die het zelf meemaakten. Kriebels gaf het mij: Geen geheim onbewaard. De muren in je eigen huis, elk café, de straten, ze hebben allemaal ogen en oren. Alles wat je doet wordt vastgelegd. Iedereen die je denkt te vertrouwen kun je misschien helemaal niet vertrouwen…
Terug in Nederland
Ik kon het niet loslaten. Het raakte mij zo diep. De afhankelijkheid van ons, mensen. Afhankelijk van politiek leiders, datgeen dat zij beslissen. Ooit gekozen voor en dan bedrogen door je eigen democratisch gekozen leiders. In één nacht een muur. Een muur die alles stuk maakt: kunst, liefde en vrijheid. Ik heb respect voor de paar moedige mensen die opstonden. Opstonden in het geheim, want openbaar opstaan betaal je met de dood en mijn slimme calculatie is: dood kun je niet veel meer betekenen.
Maar wat als…
Ik dacht dat het mij niets deed, maar toch liet het mij niet los. Wat als? We morgen wakker worden en het niet meer is zoals het was. We de verkeerde mensen kozen om de beslissingen voor ons te nemen. Als onze leiders in een positie komen waarbij het allemaal niet meer te controleren valt. We niet meer zo bewegen, niet meer dat zeggen en gedragen zoals zij het willen. Het moment dat ze de controle willen, terug moeten pakken, hun stem geldig moet maken. Dan zijn er geen muren, café’s, spionnen en straten meer nodig. Die zijn er al. Hier, in je woonkamer, achter je laptop, op de straat, in de bus, nee in je hand, ja in je broekzak, daar zit alles wat ze nodig hebben: jouw data.
Klein beetje nuanceren?
Wat vind je van mijn hersenspinsel, overdreven? Onze buren, ja de grens hiernaast, dachten en denken er heel anders over en komen regelmatig in opstand. Ook al werpt het (nog) niet de vruchten af die zij willen, ze gaan door. Zij weten namelijk hoe het voelt om in een “democratische” dictatuur te leven. Wij niet (meer), dus waarom zouden wij de moeite doen om op te staan en er iets van te vinden, wat zou het helpen…
Nog steeds niet heel boeiend?
Het is zoals het is. Ik ben niet van plan om met bommen te gooien. Zou ik een jaar cel krijgen omdat is onderzocht dat het kijken van een heel seizoen Breaking Bad, in combinatie met het opzoeken van Methamfetamine op Google, mij tot een potentiële drugdealer maakt? Doe toch normaal. Dat soort dingen zullen misschien ooit gebeuren in Rusland waar we best goede vrienden mee zijn.
Die dag zal hier waarschijnlijk nooit komen… toch?
