Ik ben een mens met brede interesses. Ik ben een mens met tomeloze energie. Ik ben gek op hobby’s en verzin elke dag wel een paar nieuwe. Ik ben een Arubaan, een kattenvrouwtje én ik ben ondernemer. Dat klopt allemaal met elkaar. Wat ik niet ben, is een idioot. Toch ben ik steeds vaker bang dat ik wel als een idioot overkom. Dat moet bijna wel, want ik word steeds vaker als idioot behandeld. Laat me dat misverstand dan even uit de wereld helpen.
“Mag ik je mailen. Ik heb een hele leuke vraag voor je?” Via de twitters, Facebook, LinkedIn, dinges.com bereikt deze vraag me een aantal keer per week. Lange tijd trapte ik er nog in. Een leuke vraag voor mij? Ik ben gék op leuke vragen. Nadat ik mijn mailadres dan had doorgegeven, volgde een lyrische mailtje met ongeveer deze inhoud:
“Hoi Xaviera,
Wij vinden jou fantastisch/een expert/zo gaaf/onwijs leuk en daarom willen we je vragen of je bij ons – bedrijf X – wilt helpen door voor ons te bedenken hoe wij een of ander probleem op kunnen lossen.
Of
Wij vinden jou het absolute einde/een dame met mooie krullen/zo slim en daarom willen we je vragen of je op ons congres een verhaal wilt komen houden.
Het vervolg in beide gevallen:
We kunnen je hier niet voor betalen/hebben geen budget/verdienen zelf ook helemaal niks en eten droog brood, maar je legt wel onwijs goede contacten en het doet allemaal wonderen voor je eigen marketing.
Beste Xaviera, wat een cadeautje/feest/wonder is het hé? Je mag gratis en voor niets bij ons komen doen waar je normaal voor betaald wordt. Nou, we verwachten natuurlijk een positief antwoord, want geef toe: dit is een aanbod dat je niet af kunt slaan.
Groetjes,
Iemand die denkt dat je een idioot bent.
Prima
Kijk, mijn oma zei altijd: “Nee heb je, ja kun je krijgen.” Het stoort me dan ook niet perse dat mij een dergelijke vraag wordt gesteld. De brutalen hebben de halve wereld en meer van dat soort tegeltjesonzin. Daarbij zijn er op deze manier wel degelijk onwijs leuke kansen mijn mailbox binnengewandeld. Dus dat is prima.
Waar ik me wel eindeloos aan erger is dat de vrager in zeker driekwart van de gevallen voor mij bepaalt wat ik ervan moet vinden (fantastisch) en wat het mij zou opleveren (Fijn zo’n glazen bol). Dat, beste mailschrijvendevragensteller, bepaal ik zelf wel.
Een idioot zou nog wel eens in je enthousiaste gewauwel kunnen trappen, maar dat ben ik dus niet – ik benadruk het nog even – en je kunt dus maar beter gewoon eerlijk zijn en de afweging aan mij overlaten.
Pinokkio
Zei ik “eerlijk zijn”? Laten we het daar nog even over hebben. Bij tijd en wijlen sta ik op nog wel eens op een podium bij een of ander congres. Dat is waar ik een deel van mijn geld mee verdien. De uitnodiging om gratis op je congres te komen spreken, is dan ook een beetje raar. Vooral wanneer ik je link even bekijk en zie dat je je bezoekers wel gewoon € 500 euri vraagt en dat er 200 man op af komen. Ik ken de prijzen van zaalverhuur en sterker nog, ik heb samen met een zakenpartner al eens een congres georganiseerd. Schat, je kunt me prima betalen. Tenzij je natuurlijk denkt dat ik een idioot ben en niet kan rekenen. We zijn zo ongeveer halverwege dit artikel. Ik hoop dat mijn non-idioterigheid inmiddels wat duidelijker begint te worden.
Ik ben geen diva
Maar wat antwoord je op deze emailtjes waar het enthousiasme vanaf spat? Ik vind het maar lastig merk ik. Ik heb zin om te zeggen: “Je bent al de 8ste die me dit vraagt deze week. Ik word een beetje gek van jullie en ik vind het licht onbeschoft.” Maar daar wordt het allemaal niet gezelliger van en ik wil ook niet de diva uithangen (ik wil blauwe M&M’s, alléén blauwe!). Het gekke van de auteurs van deze mailtjes is namelijk dat ze tenen hebben die alleen in slippers voldoende bewegingsruimte krijgen. Zelfs een beleefde afwijzing kan maar zelden op gezelligheid rekenen.
“Als ik dit gratis voor jullie doe, kost het Mij geld. Ik moet erheen, ik moet mijn tijd investeren, ik moet me voorbereiden en de tijd die ik daarmee bezig ben, kan ik niet aan betaalde klussen besteden. Jouw gratis is mijn kostenpost.” Dat wil ik zeggen, maar dat is zo wijverig, om het helemaal uit te leggen. Om begrepen te willen worden. En kom op, dit weten ze zelf ook wel.
“Hallo, ik ben geen idioot,” wil ik tegen ze zeggen. Maar dat zet nou ook niet de toon voor een constructief vervolg.
Dus zeg ik heel kort en beleefd nee en laat het daarbij. Maar het begint me wel steeds meer op de zenuwen te werken.
Tis niet dat ik niet investeer
Ook al omdat ik volgens mij al best veel doe, man. Publiceer ik niet een blog met wekelijks tientallen artikelen waarin mensen hun kennis delen. En zijn op dat blog niet duizenden artikelen van mijn hand met mijn kennis ook gewoon terug te vinden?
En doe ik niet die stages waarvoor bedrijven zich aan kunnen melden, waarop ik prompt langsga en meedenk? Op voorwaarden overigens dat die bedrijven zelf ook nadenken over hoe zij het interessant kunnen maken voor mij. Zodat meteen duidelijk is, wat de meerwaarde is voor mij en waarom ik mij gratis zou inzetten.
En drink ik niet liters koffie al met mede-ondernemers die vragen hebben en probeer ik hen niet al op weg te helpen, in mijn eigen tijd? Of beantwoord ik niet met eindeloos geduld keer op keer weer dezelfde vragen van afstudeerders, stage-lopers en andere studenten (wel alleen die studenten die me niet gewoon een lijstje toesturen, maar zelf ook bereid zijn te investeren).
Wel dus. Maar dat doe ik vooral wanneer ik zelf uit mag maken of iets een cadeautje/feest/wonder is en of het bijdraagt aan iets wat ik relevant vind. Want Jim (dat is een Tell Sell reference, voor alle jonge lui onder ons), het is Niet faannn-tastisch als ik niet betaald word voor de vele jaren die ik heb gestopt in het weten wat ik weet en het kunnen wat ik kan. Het is niet ge-weeeldig wanneer je me probeert te naaien en me niet eens een kusje gunt, terwijl ik die voor-noppes-klus van jou net zo serieus neem als een betaalde klus. Er net zoveel werk in steek als een factureerbare klus. Daarom ben ik namelijk goed in wat ik doe. Omdat ik houd van wat ik doe. En het mijn eer te na is om het een beetje half te doen.
Ik eis dan ook dat je mij en mijn werk vanaf nu serieus neemt. Ja, dat eis ik. En als je dat niet doet, dan is dat ook prima, maar dan wil ik je lyrische “aanbod” niet meer in mijn mailbox zien verschijnen. Want kind, ik ben geen idioot.
18 comments
Thanks for sharing!
En nee je bent geen idioot. Natuurlijk niet. Het 'gratis' van een ander zijn inderdaad kosten voor jou. Helaas is het – op kleine(re) schaal – ook zeer herkenbaar voor me.
De vragen naar gratis (online) marketing advies, blogs, social media campagnes, marktonderzoek die ik heb gekregen de laatste tijd zijn niet meer te tellen op twee handen.
Zucht.
Maar nee. Ik ben ook geen idioot.
Je kunt een paywall op je mailbox overwegen? ;þ
hahaha jij bent ook zo lekker van de oplossingen :D :D
Wow, de frustratie spat eraf. En terecht!
Eénmaal heb ik aan 'de andere kant' gestaan en een kennis gevraagd te spreken op een bijeenkomst. Gratis. Voor niets. Mijn kennis zei ja. En dat had ik niet verwacht…
Jeetje, wat voelde dat slecht. Dat was meteen het moment waarop ik besloot: Dit doe ik nooit meer. No way! Nooit meer.
irritatie. Frustratie is het wanneer ik er zelf niets aan kan doen. Irritatie is wanneer ik zelf wel wat kan doen, maar de ander niet kan stoppen :)
Oh en afhankelijk van wie of wat ben ik er best toe bereid. Maar ik verwacht van de ander wel dat ze er even over nadenken. Sommige mensen doen dat en dan kun je hele leuke barter deals sluiten. Andere mensen doen dat niet en die geven dus niet eens een kusje :)
Bedankt voor de correctie :) Irritatie is inderdaad een beter woord.
Verder is je punt duidelijk en ben ik het met je eens dat dit soort verzoeken alleen kunnen werken als er voor beide partijen iets te 'winnen' valt.
Dit is iets wat ik veel terug hoor bij een hoop zelfstandigen. Er zijn er genoeg die er nog in trappen, meegaan in de waan die de vrager probeert te schetsen. Of opdrachten die mits goed uitgevoerd leiden tot meer en wel betaalde opdrachten. Dank je de koekoek..
het is bij vlagen ook best lastig. je wilt ook niet onaangenaam zijn. Mensen zijn bij vlagen bijzonder brutaal en soms is het lastig te bedenken hoe je daar nou weer op moet reageren :)
In de waan laten dat je het evenzo geweldig vind echter zo vol met werk zit dat je er echt geen tijd voor kan maken op dit moment, komen ze eventueel later nog terug als ze wel budget te besteden hebben..
Ik denk dat dit onderdeel is van een trend die je steeds meer ziet online, in de samenleving en misschien ook wel de wereld. Mensen verwachten steeds vaker dingen voor niets te kunnen krijgen zonder dat ze nadenken over de tijd/moeite/energie die de ontwikkelaar (apps/games), redactie (tijdschrijften/blogs/kranten), enz. er wel niet in stoppen.
Ik kan me je frustratie dus ook heel goed voorstellen en nee een idioot ben jij niet maar zijn eerder de mensen die denken dat ze alles voor niets kunnen krijgen…..
Btw erg mooi artikel om zo te lezen!
Soms kun je mooie deals sluiten door een goede ruil te doen. Maar iemand die mij een ruil voorstelt moet – voor mij – in elk geval proberen om zijn kant v. de ruil op z'n minst een beetje interessant te maken. En dat doet men meestal niet, dáár word ik sjaggo van.
HA HA, geweldig!
dank u ;)
Gemeente Den Haag heeft dat mij ooit durven te vragen. Echt ongehoord achterlijk http://hofstijl.nl/2012/08/31/een-vriendenprijsje…
en jammer genoeg héél herkenbaar!
Dan is dit ook een leuke aanvulling van @ionicasmeets: "waarom een ZZP'er geen lezing kan geven voor 150 euro, mijn column over fatsoenlijke uurtarieven", lees: http://t.co/ZksOD8K2eF
Draai het om. "Ik heb met 5 collega's een aantal fantastische lezingen samengesteld. Bij elkaar hebben we 100.000 followers, er komt ongeveer 5% opdagen. Als jij nou gratis en voor nix een zaal regelt met koffie en cake, dan zitten er vast wel bezoekers bij die in de toekomst bij jou een evenement willen boeken." Zo zijn er al diverse muzikanten – daar gaat het ook zo – die bij restaurants gratis eten en drinken voor hun vrienden hebben geritseld.
Comments are closed.