Nieuwe technologieën brengen ook nieuwe verslavingen met zich mee. Zo is er naast alcoholisme, drugverslaving en eetverslaving ook een gameverslaving. Hoewel dit natuurlijk niet helemaal nieuw is. Een voorbeeld van een vergevorderde gameverslaving is de verslaving aan een iPad.
De jongste iPad verslaafde is in Groot-Brittannië gemeld door de moeder van een vierjarige.
ADHD
Voordat ik de gameverslaving bespreek, wil ik het eerst met jullie hebben over ADHD: een ziekte die net zo goed bij deze tijd past als een gameverslaving. ADHD is een aandachtsstoornis die zich uit in gedragsproblemen. Alleen komen gedragsproblemen niet altijd voort uit een aandachtsstoornis.
Mishandeling, misbruik, verwaarlozing of een niet-constructieve opvoeding kunnen ten grondslag liggen aan gedragsproblemen bij kinderen. Bovendien zijn er ook ADHD’ers zonder gedragsproblemen.
Om de diagnose ADHD te kunnen vaststellen, is het belangrijk onderzoek te doen naar de omgeving waaruit het kind komt. De meest voorkomende vorm is een gesprek voeren met de ouders, die vaak sociaal wenselijke antwoorden geven, manipuleren of zelfs leugens vertellen.
En voilà, op basis daarvan wordt een diagnose gesteld: ADHD. Het kind krijgt Ritalin, wat de ziekte niet bestrijdt, alleen de symptomen. Ritalin werkt namelijk niet alleen tegen ADHD, het verbetert ook het gedrag van kinderen zelfs wanneer er geen sprake is van ADHD.
Bijkomend voordeel is dat ouders geen last meer hebben van hun kind. En komt dat even handig uit in deze drukke wereld van 40-urige werkweken, torenhoge hypotheken en sociale verplichtingen.
We hebben er een nieuwe verslaving bij
Dat bepaalde nieuwe technologieën een verslavende werking hebben is evident. Maar verslaving is alleen mogelijk als je daar gevoelig voor bent, dus wanneer je het juiste genenpakket hebt in combinatie met onbeperkte toegang tot de bron van verslaving. En dan komen toch de ouders om de hoek kijken. Uiteraard valt er niets te doen aan de genetische aanleg. Waar ouders wél invloed op hebben, is of hun kind daadwerkelijk verslaafd wordt of niet.
Want een niet-constructieve opvoeding kan leiden tot verslaafde kinderen. Maar meer nog het drukke bestaan van ouders en de veranderende wereld waar samen met de kinderen een tekening maken wordt beschouwd als oubollig en niet meer van deze tijd.
Omdat verslaving een genetisch component in zich heeft, wordt de oorzaak van het probleem bij het kind gezocht, terwijl er altijd een aangever is. Ik zie een kind van vier niet direct met haar creditcard de winkel inlopen om een iPad te kopen.
In het geval van de Britse moeder met haar verslaafde kind is het zinvoller de oorzaak bij zichzelf te zoeken in plaats van bij het kind.
De juiste behandelmethode voor technologische verslavingen is dan ook niet bedoeld voor het kind, maar voor de ouders. Hopelijk wordt binnenkort een medicijn uitgevonden tegen onverschilligheid, egoïsme en slecht ouderschap.
Ik neem dan genoegen met het feit dat dit medicijn uitsluitend aan symptoombestrijding doet en niet de oorzaak van het probleem aanpakt.
