Jawel, het is er weer tijd voor: een post over typen tweeps die wel zo irritant zijn dat ze me soms bijna van twitter jagen. Bijna, want dan relativeer ik weer en bedenk ik hoe irritant ik zelf ben. Ken uzelf is een goede start van elke nuancering.

Maar goed, toch even een rijtje. Al is het maar om mijn frustratie weg te pennen of eventueel zodat de schuldigen zichzelf – in mijn meta-communicatie – herkennen.

De maat der dingen tweep

Nederland staat de laatste jaren bol van de meningen. Helemaal niet erg overigens, mensen zijn nu eenmaal onwijze meningen-dieren. Irritanter wordt het wanneer die mening niet alleen te pas, te onpas en wanneer het zo uitkomt moet worden geventileerd, maar wanneer de relativiteit van een Mening gemakshalve wordt vergeten.

Een mening is geen feit. Ik herhaal: een mening..is géén feit. Dat jij iets vindt maakt het niet waar, dat  maakt alleen dat jij het vindt. En dát jij het vindt, maakt ook niet meteen dat je dat op elk moment moet delen met de wereld. Jouw mening – gezien het slechts een mening is – is niet perse van wereldbelang. Sterker nog, een slecht onderbouwde mening – het meest populaire type – kun je in veel gevallen net zo goed voor je houden.

Oh en vergeet ook de wijsheid van willekeurige oma’s niet: als je niks aardigs te zeggen hebt, zeg dan maar gewoon niks. Die gaat niet altijd op, kritisch zijn is natuurlijk prima. Maar dát je een mening hebt, maakt het geen kritische mening. En dát je het uitspreekt maakt jou ook niet kritisch. En gezien je niet de maat der dingen bent (kan de maat der dingen even opstaan), is het misschien én eventueel een idee om in je hoofd even te checken of die mening van jou wel hout snijdt. Niet? Houd ‘m dan lekker voor je.

Nou ja…da’s mijn mening dan he!

De twitterpolitie

Deze vind ik oprecht vreselijk. Niks tegen de politie. Als ik in een wijk zou wonen, zou ik de wijkagent vast super-aardig vinden. Maar de twitterpolitie lijkt helemaal niet op die vriendelijke en dienstbare wijkagent die als een soort superman met pet elke burenruzie weet te sussen.

Nee, de twitterpolitie herken je aan veel onaangenamer gedrag. Het is die tweep die nooit wat tegen je zegt, op geen enkele van jouw tweets reageert…tenzij je iets zegt dat tegen de twitterpolitiewetgeving is: “Dat kun je beter niet doen hoor” haast de twitterpolitie dan te tikken en wijst er digitaal een vingertje bij: “Zo hoort dat niet hoor!” meldt diezelfde twitteragent 4 maanden later na je al die tijd te hebben genegeerd, terwijl hij streng vanonder zijn pet naar je tuurt.

De twitteragent denkt te weten hoe “het heurt” op Twitter: de regels zijn duidelijk en hij (eerlijk gezegd vaak “zij”) voelt het als zijn morele plicht om ongevraagd de orde te handhaven. Ik noem deze tweep de twitterpolitie, maar eigenlijk is het  natuurlijk de twitterbuurtwacht. En we weten allemaal hoe naar de buurtwacht wordt wanneer je ze teveel macht geeft. Negeren dus die twitter-politie, misschien verdwijnen ze dan op termijn vanzelf.

De man met de rugzak

Laatst zat ik lekker te Wordfeuden toen via een random game een kerel zich meldde die na één – niet al te briljante – zet mij al direct de liefde begon te verklaren. Op mijn leeftijd (37, yeah I said it..)zijn dat zelden leuke spontane kerels.

Het zijn meestal gescheiden kerels, die angstig zijn om alleen door het leven te moeten en die een rugzak bij zich dragen van onmenselijke afmetingen, waar in de meeste gevallen hun ex met gemak een permanent plekje heeft gevonden. Op Twitter spoken ze van dm-bericht naar dm-bericht waarin ze – liefst ongevraagd – kleine inkijkjes bieden in hun gekwetste psyche.

Pas op, want één aardig woord van jou, betekent voor de man met de rugzak een bloeiende liefdesrelatie waarin jij de hoofdrol speelt. En je komt er heel makkelijk aan (vrouw zijn is genoeg), maar veel lastiger vanaf.

Meneer en mevrouw altijd gehackt

“Lol, did you see this pic of you?” en “Someone’s posting nasty rumors about you!” Mijn DM-box zit propvol met mensen die zonder dat zelf te weten, dit soort berichten sturen. Het zijn de tweeps die op elke achenebbisj website hun gegevens invullen en zo hackers graag een handje helpen. Het is het bijna waard om een website te maken die hackmij.nl heet en ze dan te vragen om hun twitter-gegevens, gewoon om te kijken hoeveel mensen daar intrappen.

Het zijn ook de mensen – en dit is minder geinig – die verantwoordelijk zijn voor die slechte cookie-wet. Want laten we eerlijk zijn in het pre-noob-tijdperk was dat soort onzin helemaal niet nodig. Je herkent ze aan browsers met 24 zoekbalken en de behoefte om op alle links te dubbelklikken. Blijf ver weg van deze tweeps, dat is veiliger.

De hipster

“Check mij, ik word gevolgd door 5000 mensen, maar ik volg er zelf maar 4.” That’s the mark of the hipster tweep. Over elke boodschap die deze tweep de wereld instuurt is diep nagedacht. Uit elke tweet moet blijken hoe ironisch hij in het leven staat, hoe (semi)intellectueel hij wel niet is en dat hij niet zoals de rest is.

Deze tweep verandert op enigerlei moment – zodra hij denkt dat het kan – ook vaak in de twitterpolitie en de maat der dingen tweep. Wat exact de regels zijn die de hipster-tweep als heilig beschouwt is mij nog steeds niet helemaal duidelijk geworden. Maar de volgende regels horen er in elk geval bij:

  • Zorg dat je significant meer gevolgd wordt dan dat je anderen volgt, dat maakt je belangrijker
  • Tweet veel over filmhuizen, de kwaliteit van koffie en vintage kleding
  • Ga niet teveel conversaties aan, mensen volgen je om je hersenscheten, daar kun je niet elke keer over in gesprek

De Someone’s wrong on the internet

I know, dat is geen Nederlands en nee, dat ook niet. Maar de Someone’s wrong on the internet kun je alleen goed vangen in het Engels, dat is nu eenmaal zo. Deze tweeps zitten net als de hipsters niet al te ver van de twitterpolitie. Je hoort ze eigenlijk zelden. Ze negeren het meeste wat je zegt en gaan op in hun eigen dingetje. Totdat je een tikfout maakt of een blog publiceert met een dt-fout of iets anders doet wat niet klopt. Dan duiken deze tweeps een telefooncel in, trekken een maillot en cape aan en komen in actie: “Dat klopt niet hoor….”

Zelf vinden ze dat ze jou en de wereld daarmee een plezier doen. De meningen daarover verschillen nogal. Waag het overigens niet om met deze tweep in discussie te gaan. Wanneer er iemand fout zit op het internet, heeft deze tweep geen slaap nodig en geen eten of drinken. Niks zal hem tegenhouden en hij blijft net zolang online totdat niet alleen jij, maar de wereld weet dat je fout zat…en hij niet.

De serieel-quoter

Niet iedereen is even geinig en dat hoeft ook niet. Niet iedereen is even origineel en ook dat hoeft niet. Maar om nou de hele dag te tweeten met de woorden van een ander, is meteen weer zo het andere uiterste. Kijk, een quote’je hier of daar, daar is nog nooit een mens slechter van geworden. Maar quotes googelen kan iedereen en los van een gebrek aan originaliteit, ben je op alle andere fronten ook gewoon saai. Als ik tegeltjeswijsheid wil lezen, dan bezoek ik het toilet bij mijn oma wel.

Er zit in deze categorie trouwens nog een veel sneakier sub-categorie: de ik-vertaal-de-quote-en-doe-net-alsof-ik-het-zelf-heb-bedacht-tweep. Wie al een tijdje online hangt, heeft alle quotes al heus wel een keertje gezien en deze tweep komt bij de old skoolers dan ook nergens. Maar de goegemeente trapt er keer op keer weer in: de tweeps die quotes van Oscar Wilde gewoon even in het Nederlands optikken en dan zonder bron de wereld insturen. Jawel, het mag, maar je bent natuurlijk best lichtelijk sneu als je dat doet.

De metacommunicator

“Ga je zoveel opscheppen?” Vroeg mijn moeder vorige week. “Zit dat jasje nog wel lekker?” Volgde een paar uur later. “Weet je zeker dat je suiker in je thee wilt?” Eindigde de avond. Ik dénk dat mijn moeder vindt dat ik moet afvallen. Moeders zijn meesters in het zeggen wat ze vinden, zonder feitelijk te zeggen wat ze vinden.

Maar metacommunicatie is tegenwoordig niet meer alleen het domein van moeders en schoonmoeders. Twitter zit vol met metacommunicatiespecialisten. Mensen die wel iets van je vinden, maar dat niet direct tegen je zeggen. Zij hebben een digitale twittermethode gevonden om de boodschap aan je over te brengen.

Dit is hoe het werkt. Jij doet iets of zegt iets of bent iets wat hen niet aanstaat, daar klagen ze over, maar ze @-en jou niet. Oeh…subtiel. Je herkent deze tweeps aan een hoog gehalte tweets van dit type: “Ik heb zo’n hekel aan mensen die [vul hier in wat jij net heul toevallig hebt gedaan of gezegd].” Met mate is het niet erg om je frustratie te delen zonder de confrontatie aan te gaan die erop zou kunnen volgen. Maar begin je wel érg op de schoonmoeder uit flauwe mopjes te lijken, dan is het tijd om je (zoals katten dat regelmatig doen) achter de oren te krabben. Passief agressief communiceren is zoooo 1432.

Er zijn er meer…

Uiteraard zijn er meer, maar als je teveel klaagt, vaardigt de twitterpolitie een arrestatiebevel uit, wil de man met de rugzak je weer eens beschermen, word je ironisch genegeerd door de hipster, krijg je het aan de stok met de Someone’s wrong on the internet, wordt er massaal over je geklaagd zonder je te noemen en krijg je dit voor je kiezen:

“Complainers change their complaints, but they never reduce the amount of time spent in complaining. ”

Ik houd verder dus maar mijn mond. Maar misschien heb jij nog een aanvulling. Vertel op: wie is de tweep you love to hate? (laat me raden: tweeps die steeds zoveel Engels moeten gebruiken? Of tweeps die klagen over andere tweeps misschien? Of toch tweeps die tweeps zeggen?)

0 Shares:
36 comments
    1. ik vond het dus juist jammer dat ik lately nooooit meer goedemorgen zei. Maar ik moet toegeven dat ik me queen of my castle voel hier thuis, dus dan krijg je dat :)

  1. Ik ben erg voor leven en laten leven. Maar tweeps die áltijd vrolijk zijn, tot op 't hysterische af, die ergeren mij dan weer wel. Niemand is 24/7 ontzettend blij, zo geïnspireerd en doet alleen maar fantastische dingen. Gelukkig is daar de unfollowbutton voor uitgevonden.

    1. ja klopt. En ook eensch > ben ook voor leven en laten leven en ik unfollow meestal gewoon vrolijk ipv me te ergeren. Maar zo af en toe…zo af en toe moet er een blogje uit over irri-tweeps :D

      Oh en mensen die alleen maar positief zijn irl of online – die wantrouw ik sowieso :)

  2. de obligate twitteraar: oh, ik heb vandaag nog niks getweet en ik heb geleerd dat je élke dag moet tweeten. Even om me heen kijken of ik ik nog iets te melden heb. Hm die plant ziet er niet al te geweldig uit. "Zo, even mijn plantje water gegeven en nu snel weer aan het werk #groenevingers". *zucht*

  3. De tweeps uit een blikje. Twitteraars die een gratis account bij bufferapp of hootsuite hebben aangemaakt en op de meest onmogelijke uren van de dag inspirerende teksten de wereld inblaten… Sorry hoor, prachtige adviezen over hoe ik beter kan netwerken, op zondagochtend om 7.20 komen gewoon iets minder binnen. Als je dan vervolgens geen enkele vorm van interactie aan gaat op dat wat je getweet hebt… Bleeh, nep.

  4. Tweeps die mij (en anderen) moeten vertellen dat hun workshop 'nog een paar plekken vrij' hebben. En dat tien keer per dag. Ook tweeps die ik om welke redenen dan ook ontvolgd heb ineens gaan vragen waarom ik hen ontvolgd heb. Daarvoor hoorde ik hen nooit namelijk. Maar ook tweeps die meldingen moeten doen over hun kat, hond en kind hoeven voor mij niet. Moet ik wel eerlijk bekennen dat het ook te maken heeft met mijn eigen gemoedstoestand. De ene keer haal ik mijn schouders op, de andere keer erger ik me kapot. (En 'Yo' 'heb je dit al gelezen' is voor mij op dit moment een ergernis. Maar dan blogsgewijs.
    Nog eentje om het af te leren; mensen die mij gaan volgen die ik netjes 'hallo' zeg die daar niet op reageren. Voor mij is Twitter net als mensen tegenkomen op straat. Zeg je niks, vind ik je niet zo aardig … misschien ben je dat wel, maar geen hallo zeggen..?

  5. Regelmatig stoor ik me aan tweeps die ik tot de OMG-generatie reken.
    'Oh My God' zeggen bij iedere gebeurtenis die hen schokt.
    Oh, wat erg die file, oh, wat een vreselijk noodweer, paniek, paniek.
    Ik zou wel een OMG-filter willen…..

  6. Oh, ik heb er ook nog één: de obsessieve retweeter. Mensen die echt nooit eigen inhoud plaatsen, maar echt alleen maar RTen. Te vermoeiend voor woorden.

  7. Met plezier gelezen! Zou best wel kunnen dat ik heel af en toe een tweet verstuur die in een van die hokjes past… Maar dat heb jij misschien ook?

  8. Daar kan nog bij… De In Check nu in bij Unilever, Shell, De Paus. Meestal gevolgd door een quasi spontane. Zo naar binnen bij Unilever, Shell, De Paus om ons nieuwe Social Media plan door de strot te duwen.

    Of om onze workshop Hersenloos Twitteren U kunt het ook! aan te bieden.

    Gevolgd door een Instagram foto Uitzicht vanuit het Unilever, Shell, De Paus gebouw.

    En mensen die zich heel erg opwinden. Die finaal uit hun vel springen. Daar kan ik heel slecht tegen. Daar kan ik toch wel zooo ongelooflijk slecht tegen. Van die hele boze meneren die heel boos gaan lopen Twitteren. Mijn god, ga iets doen met je tijd ofzo. Ga boksen. Of stierenrennen.

  9. De tweeps die me met een automatische verkoop DM welkom heten in hun Timeline. Ik heb slechts 1 (goed gepersonaliseerde) DM gehad die me daadwerkelijk naar de website deed haasten, Bij de rest haastte ik me naar de unfollow knop.

  10. leuk stukje! enne, de "serieel-quoter" is gewoon irritant. soms zie je accounts met alléén maar RT berichten of reply's. Ik ben in eerste instantie benieuwd naar wat iemand zelf voor zinnigs heeft te zeggen op twitter. En om eerst tig berichten door te bladeren … laat dan maar. wat betreft die zielige wordfeud gasten, erg herkenbaar, heb daarom ook geen zin om tegen "onbekenden" te spelen. dat soort gasten zijn gewoon kansloos, en je dan ook nog bedreigen wanneer je het potje niet uit hebt kunnen spelen, tja, heb ook andere dingen te doen hoor :)

  11. De Namedropping Tweep! Liefst echte BNers, politici of B sterretjes, maar een influential hipster tweep doet het ook leuk in de TL.

    Laat heel casual in een mention de name droppen. Nee niet in een échte mention, ben je mal, dan kan niet iedereen zien dat hij/zij on a need-to-tweet basis is met de Social Media rockstar. De tweets beginnen het liefst met 'zeg [insert name dropping], ik…'

    1. hehehe ja die is mooi! Al moet ik eerlijk toegeven dat ik het heeeel soms ook doe "zeg..etc etc" omdat ik mezelf dan ZO geinig vind (wat ik waarschijnlijk niet echt ben op dat moment, but oh well) dat ik het bijna zonde vind van de tweet om geen publiek te hebben :D Maar da's heeeel soms dus he! #heelsoms

  12. Heel leuk stuk. Ook irritant: mensen die complimenten retweeten, of alle positieve tweets over een bepaald project retweeten waar zij dan natuurlijk de bedenker van zijn.

    1. Dat was ook zo'n beetje de conclusie van het eerste twitteronderzoek dat ik deed in '10 > alles wat mensen leuk vinden, vinden andere mensen weer superirri en andersom! :) Niks van aantrekken dus. Doe ik ook niet :)

  13. Vergeet vooral de 'ik ben ziek'-tweep niet. Nooit hoor je iets van ze, maar als ze ziek thuis zitten moet je van uur tot uur lezen wat hun temperatuur is, hoe veel paracetamol ze al geslikt hebben, welke flutseries ze aan het kijken zijn en welke vloeistoffen uit welk gat komen… *unfollow*

  14. De workaholics! En dan bedoel ik niet de werkende tweep die 's avonds na etenstijd nog een blogje het www ingooit. Nee, ik bedoel het type waarbij je denkt 'get a life!'. Dit zijn mensen die midden in de nacht (auto?) updates posten. Ook herhalen ze hun tweets, voor diegenen die het per ongeluk gemist hebben omdat ze wel een life hebben. Daarnaast zijn ze fan van het retweeten van complimenten voor hun werk. En tot slot laten ze graag weten dat ze op de meest onmogelijke tijden aan het werk zijn. Bijvoorbeeld op eerste kerstdag: 'nog even flink doorhalen om deze klus af te krijgen' of 'weer een werkdag van 12 uur, maar iemand moet het doen'. Ugh.

Comments are closed.

Dit artikel is 14.435 keer gelezen