Depri of hysterie?

Volgens de nettiquette dient de gebruiker van social media ruimdenkend in het ontvangen en terughoudend bij het verzenden te zijn. Maar vooral die laatste regel wordt nogal eens aan de laars gelapt. Wat is erger? De hysterische of de depressieve twitteraar?

Op Nettiquette Wiki vind je de basisregels voor cyberverkeer. Helaas staat daar niets over de toon van een posting. Iemand die om de dag twittert dat ze hoofdpijn heeft, ziek, zwak of misselijk is, ontvolg ik op den duur. Net als degene die mij wekelijks trakteert op het feuilleton over haar schoonzus met borstkanker.

Hysterisch-blij

Aan de andere kant kan ik me wezenloos ergeren aan hysterisch-blije Facebook-gebruikers die te veel en te vaak van de daken schreeuwen hoe happy ze zijn. Digitale kletskousen zijn er net zoveel als offline babbelaars. Als je ze aan de telefoon hebt, kun je gerust een halve minuut het toestel van je oor halen. Ze kletsen toch wel door, of er nu iemand luistert of niet. Babbelen op zich kan nog wel vermakelijk zijn. Zo schreef collegablogger Rick Evers laatst een humoristische verhandeling over de vaak onzinnige tweets van onze eigen Contentgirl.
Maar wat als de zender vooral klaagt, zeurt of juist halleluja roept?

Leukste vakantiefoto’s

Kortom, wat is erger: de blije of de depressieve twitteraar? Freelance copywriter Marek Debicki schreef er ooit een helder blog over op Frankwatching: Facebooktypes om te vermijden.
Hij stelt dat je zowel de uitzinnig blije als de depressieve poster uit de weg moet gaan. En er vooral voor moet waken dat je een van deze types wórdt.
Persoonlijk ben ik depri tweets en FB-postings eerder beu dan hysterisch-blije. Op de social media calculeer je immers in dat iedereen zijn beste beentje voorzet: alleen de leukste vakantiefoto’s toont en de meest gelukzalige gezinstaferelen. Alsof er nooit ergens ruzie is of een offday.

Blije berichten kunnen nog aanstekelijk werken; van depressieve krijg ik jeuk. En jullie?