Ik ben uncool! – over social media pijn

Op Facebook, Twitter, Foursquare en Pinterest zit het vol coole mensen, met coole check ins, nog coolere foto’s en vetcoole bezigheden passies. Ik ga haast denken: iedereen doet coole dingen en ik niet: ik ben uncool.

Über uncool

Is dat wel zo? Ja, ik ben über uncool. Ik laat je wat beelden van zomaar een dag:

Uncoole koffie:

Uncoole lunch:

Uncool armbandje:

Me Proud Corsa, maar uncool:

Mijn check ins die dag:

–        TinQ in Noordhorn

–        Poiesz Supermarkt in Zuidhorn

–       HEMA op het Overwinningsplein in Groningen

En zo zou ik nog wel even door kunnen gaan! Ik weet niet wat je denkt terwijl je dit leest, maar het zou zomaar “Wat een Saaie MegaMuts,” kunnen zijn.

Personal branding zoals het niet moet

‘Tis maar wat je laat zien. Hierboven is een goed voorbeeld van Personal Branding – Zo moet het dus niet. Maar zo is het vaak wel: we hebben saaie taken, oude auto’s, bezoeken supermarkten en tankstations. Dat is ook totaal niet boeiend om te delen. Mijn excuses dat ik je leestijd verspil!

Kijk eens wat een leuk leven ik heb

Ik had natuurlijk een foto kunnen maken van mijn linkerhand met een patserig Calvin Klein horloge en een gouden ring met een nog hoger patserig gehalte (it’s the truth and nothing but the truth). Ik had ook kunnen melden dat ik die dag leuk gekletst heb met mijn moeder aan de telefoon, gezellig heb gegeten thuis en leuke app-berichten had van een vriendin.

Daarnaast had ik succes met een mailing over een nieuwe catalogus op mijn werk. Ik had als check in die kroeg kunnen geven waar ik die avond een Erdinger Weissbier dronk (oké, het waren er drie). En ’s avonds laat las ik nog in de nieuwste Murakami.

Daarmee zeg ik: Kijk eens wat een leuk leven ik heb. En ik heb een leuk leven, maar ik gruw ervan als ik het idee heb dat ik moet laten zien dat dat echt zo is. Social media zijn ideaal om een façade hoog te houden, te doen alsof het allemaal goed gaat en te showen hoeveel succes je hebt. Dat roept soms recalcitrant gedrag bij me op en/of verzet: Nee, ik deel niks over mijn weekend. Nee, ik kan niks en ik doe ook niks. Nee, ik laat je niks van mijn privéleven zien. En nee, ik wil helemaal geen indruk op je maken. Lekker pûh.

Eenzame facebookers

Ik zie dat mensen zich heel anders gedragen online, vaak professioneler, wijzer of daar istieweer veel cooler dan ik ze ken. En ja ik ken ze: mensen met 1000 vrienden op Facebook en ‘in het echt’ voelen ze zich eenzaam.

Ik verdenk er ook aardig wat mensen van er vóór en tijdens dé ervaring over na te denken hoe deze ervaring op social media moet worden gezet.

Wanhoop past niet tussen de cupcakes en fancy bags op Pinterest

Facebook is niet altijd leuk: ik zag een paar jaar terug een wanhopige uitspraak van een werkloze Amerikaanse farmvillemate. Wat doe je daar mee? Een depressieve tweet van een collega. Moet ik daarop reageren? Het is persoonlijk en tegelijkertijd met grootse afstand.

En hoe ernstig is het? Het kan gisteren gedeeld zijn en vandaag is het weer anders.

Ik kan nu ruzie maken met mijn lief over wie Batman en wie Robin mag zijn in de nieuwe Lego Batman Game. En geloof me: dit is een plausibele aanleiding voor ruzie :-) Ik zou dat direct kunnen delen. En dan? Verwacht ik medeleven vanuit het web?: “Lullig voor je.” Verwacht ik oordelen?: “Natuurlijk moet jij Batman zijn. Ga d’r voor!” Verwacht ik aandacht?: 101 likes

De grootste wens = de grootste pijn

Dit vraag ik me af: leggen social media de grootste wensen en tegelijkertijd de grootste pijnen van mensen bloot? Iemand willen zijn en werkelijk contact willen met andere mensen. En zijn we daarom heel erg bang om uncool te zijn. Hoe zie jij dat?