We hebben het allemaal wel een keer gedaan, een tweet geretweet omdat de volgende woorden er in voorkwamen: Dringend, Brekend, Vermist en of Pls RT. Zonder ons af te vragen of het wel een bonafide oproep betrof. Maar wat als zo’n verzoek tot retweeten niet uit zuivere motieven wordt gedaan en juist anderen in problemen kan brengen? Ofwel: wanneer laat je het lukraak retweeten maar liever achterwege?

Alweer die 52 paarden

Collega 42bis-blogger, Farah Sheikrojan,  verbaasde zich er al over: het fenomeen klakkeloos retweeten van hoaxes is zich als een lopend vuurtje aan het verspreiden. Laatste hoax betrof 52 paarden die gratis op te halen waren met een fake telefoonnummer in België. Niemand ondervond er echt ongemak van, behalve dat het nadat het de 100ste keer je timeline is ingeslopen, irritant werd. Onschuldig grapje, haha. Niks aan de hand, doorlopen maar.

Kansloos retweeten

Ernstiger is het als je gevraagd wordt de foto van een vermist kind te retweeten. Iedereen wil uiteraard dat zo’n kind gevonden wordt. Dus wordt er massaal weer geretweet en op Facebook geshared, want je weet maar nooit. Het feit dat jij hebt besloten om het bericht te delen zou zomaar voor een doorbraak kunnen zorgen. Doorgaans zijn deze oproepen afkomstig van de politie of Amberalert, dus dan kan en ga je ervan uit dat het goed zit. Er wordt echt een kind ver- en gemist en actie is gewenst. Anders wordt het als een willekeurig iemand out of the blue oproept te retweeten: dat haar schoonzus en diens kind worden vermist en of men wil helpen zoeken.

Bezint eer ge retweet

Rücksichtslos wordt er weer gedeeld. Want hartverscheurend, zo’n klein kind. En het is toch wel een schoonzus van iemand. Begrijpelijk maar niemand die zich afvraagt: is dit wel waar?  Wat is het verhaal hier achter? Worden die 2 wel echt vermist? Misschien is die vrouw erg bewust weg. Wat als ze op de vlucht is voor een gewelddadig iemand in haar omgeving? Of dat ze ergens ondergedoken is en niet gevonden wil worden? We weten het niet. Kunnen het aan degene vragen die de tweet als eerste heeft verstuurd. Maar gaat die het toegeven als hij echt te kwader trouw is? Natuurlijk niet. Zolang ik het niet weet volg ik deze stelregel: is er sprake van een officieel opsporingsbericht van de politie? Dan overweeg ik het te RTen. Anders niet.

Kansrijk Facebook sharen

Aan de andere kant zijn er de shares die daadwerkelijk ergens over gaan én iets opleveren. Vorige week nog werd er op Facebook de foto gedeeld van de eigenaar van een gevonden camera. Met de vraag die te delen want wellicht werd de eigenaar zo achterhaald. En wat geschiedde? De eigenaar, een Canadees op doorreis, is door deze actie gevonden.

0 Shares:
4 comments
  1. Ik retweet dat soort berichten meestal inderdaad zonder te bezinnen. Ik heb geen tijd om alles te controleren dus ga ik er gewoon vanuit dat het bonafide is. Misschien heb je wel gelijk, maar ik vind het toch moeilijk om daar dan zo'n keuze in te maken.

    1. Er is wellicht ook geen afdoend antwoord hierop. Ik moet zeggen dat ik pas bij dat voorbeeld van die verdwenen vrouw met haar kind ging denken: maar wat als ze heel bewust weg is? En dat ze om hele legitieme redenen niet gevonden wil worden? Ik zou ook niet willen bijdragen aan dat iemand weer terug naar af gaat.
      Je hoeft niet alles uit te gaan zoeken alvorens je gaat RTen maar een beetje minder klakkeloos zou best kunnen.

  2. Leuk dat je mij noemt in je post. Het kansloos RT is idd een veelvoorkomend ding. Of personen die artikelen zonder te lezen RT'en, ook zo jammer…

    PS. het klakkeloos RT'en van hulptweets is ergens wel heel sociaal en uit een goed hart. Laten we het daar maar op houden ;)

Comments are closed.

Dit artikel is 3.480 keer gelezen