Naar aanleiding van dit artikel dat gisteren op 42bis werd gepubliceerd sprak @HenkHemstra me aan. Zijn boodschap: “wat een slecht artikel, vol propaganda, daarvoor volg ik je niet.” We raakten erover in gesprek en dat was wat mij betreft een prima gesprek, want het zette me aan het denken. Over mijn rol als hoofdredacteur en de platformfunctie (if any) van 42bis. Tijd voor een stukje van de hoofdredacteur dus. Komt ie…
Toen ik 4 jaar geleden startte met Contentgirls (voor wie het niet weet, onze oude naam), was de site helemaal van mij. Niet alleen omdat ik de domeinnaam had geregistreerd en de hostingkosten voor mijn rekening nam, maar ook om de simpele reden dat de meeste blogs van mijn hand waren.
Amen
Het zal je dan ook niet verbazen dat ik het inhoudelijk met de meeste van de gepubliceerde blogs (ik durf te stellen álle) compleet eens was. Hoewel er wel eens bloggers zijn geweest die – achteraf gezien – een betere plek hadden gehad op een ander platform (niet zozeer inhoudelijk, maar qua onderwerp) kon ik me 100% vinden in zo goed als alles wat op de site stond.
Er zijn verschillende wegen
Ook geen onbelangrijke factor was dat het onderwerp van de meeste blogs web, webredactie en webontwikkeling was. En hoewel ik daar een duidelijk mening over heb, is het nou ook weer geen hogere wiskunde. Er valt aan alles wel een punt te lullen en er is nog best een grijs of op z’n minst onbekend gebied.
Op dreef komen
Als laatste punt waren er – zeker in het begin – nog niet veel bloggers met een zeer duidelijk, maar al helemaal niet met een controversiële, mening. Niet bewust, maar we waren allemaal onze vorm aan het vinden.
Nu, 4 jaar later, schrijven meer dan 60 mensen voor de site. Dat brengt voor een hoofdredacteur nieuwe overwegingen met zich mee. Niet alleen meer: is het foutloos, snijdt het hout en wanneer zal ik het dan publiceren. Maar ook: klopt de tone of voice en vooral wat zijn de kaders?
Lastig is niet meteen slecht
Meneer Engel – de aanleiding van deze discussie – is bij vlagen een lastige meneer (en weet dat ik dat hier nu op heb geschreven:)). In een grijs blogverleden bevonden we ons allebei sterk en duidelijk aan verschillende uiteinden van het politieke spectrum (niet aan extreme kanten trouwens) en hadden het ook toen al wel eens virtueel aan de stok.
Toen hij zich aanmeldde als blogger, was ik eindeloos verbaasd. Maar Robert was o.a inmiddels docent bij Avans (internet marketing) en “lastig” is geen reden om iemand buiten te sluiten. Want van “lastig” kan ik zelf ook wat. Daarbij vind ik meningen – echte, niet alleen van die popie jopie meningen – steeds meer van belang in deze tijd van personal branding. Maar ja, zijn mening was toch echt de mijne niet op een aantal punten.
En laat ik ook even duidelijk zijn, niet alleen Robert heeft me aan het denken gezet over mijn rol, ook andere bloggers bieden artikelen aan waar ik het niet helemaal mee eens ben.
De vragen die ik mezelf opeens moest stellen:
– Vind ik dat ik alleen een podium moet bieden voor mensen waar ik het mee eens ben?
– Vind ik dat tone of voice een excuus moet zijn voor eenheidsworst?
– Vind ik dat ik mensen moet weren die er anders instaan dan ik?
Moeilijke vragen
Lastige vragen, althans, dat vind ik, want laten we wel wezen (en dat is ook mijn ervaring): wanneer iets live gaat op 42bis (contentgirls) is het niet alleen de schrijver die erop wordt aangekeken, maar ook ik. Ik moet het als hoofdredacteur kunnen verdedigen, misschien niet inhoudelijk, maar wel waarom ik het gepubliceerd heb.
Een echt antwoord op die vragen heb ik nog steeds niet. Althans, wel antwoorden, maar geen regels die ik structureel toepas. Ik probeer per blog te beoordelen of ik vind dat het kan. Dat levert soms stevige discussies op aan de achterkant van 42bis. En soms helemaal niet.
Zelfreinigend vermogen
Vaststaat dat ik ruimte bied aan blogs en bloggers waar ik het niet altijd mee eens ben. Aan meningen en zienswijzen die ik soms zelf lastig vind. Dat doe ik omdat ik geloof in het zelfreinigend vermogen van het web: als iemand er echt naast zit of echt te ver gaat, dan kunnen we hem of haar dat openlijk vertellen in de comments en onze eigen visie of versie toevoegen aan zijn of haar content.
Wel de baas, niet de maat
Dat doe ik ook omdat ik niet geloof dat ik de maat der dingen ben, ondanks mijn hoofdredacteurschap. Mijn zienswijze is geboren uit mijn referentiekader, mijn visie en mijn keuzes. En hoewel ik die natuurlijk ultiem goed vind, is niet gezegd dat andere keuzes niet net zo waar of oké zijn.
Even zwaar aangezet
Als laatste doe ik dat omdat ik geloof in vrijheid van meningsuiting. Een beetje zwaar om dat hier aan te halen en ik geloof ook niet dat vrijheid van meningsuiting eindeloos is of dat vrijheid van meningsuiting betekent dat ik voor elke mening mijn platform moet openstellen, maar ik zou het slordig van mezelf vinden als ik mensen weer die een andere mening zijn toegedaan dan ik.
Kaders
Maar dat alles neemt niet weg dat er kaders zijn. Het neemt niet weg dat er grenzen zijn. Wat die exact zijn? Dat weet ik nog niet precies. Dat is nou juist waar ik naar op zoek ben:
Hoe neem ik verantwoordelijkheid voor het werk van anderen – die niet voor mij werken – met behoud van mijn eigenheid en mijn principes?
Op die vraag is het antwoord dan net weer geen 42 (jammer genoeg), maar dat moet ik al doende uitvinden.
Help a brotha out
En daarbij heb ik jullie hulp nodig! Want hoewel ik niet vind dat ik me enkel en alleen moet laten leiden door wat de lezers vinden, zijn jullie wel de reden dat deze site bestaat. Ook daar is een precaire balans tussen wat het lezende publiek wil en wat wij/ik als platform wil. Maar goed, dat terzijde. Ik heb dus jullie hulp nodig en wel op 2 manieren.
- Manier nr. 1 is structureel: als je iets tegenkomt waarvan je denkt: dit kan niet. Let me know. Het liefst bij het artikel, want dat helpt dat zelfreinigend vermogen en daarbij is het netjes als een beschuldigde zijn beschuldiger kan aankijken :) Directheid is niet altijd prettig, maar wel veel effectiever dan lullen aan de zijkant (yeah, I’m talking to you…je weet wie je bent- nu doe ik het zelf ook trouwens :)).
- Manier 2 is ook een comment-ding: ik ben heel benieuwd hoe jullie hoofdredacteurschap zien. Wat zou jij doen? Hoe zou jij het aanpakken? En hoe zou jij erin staan? Als je meer info nodig hebt om dat te beantwoorden, let me know.
Thanks ya’ll
Voorlopig ben ik tevreden met hoe 42bis zich aan het ontwikkelen is. Ik blijf trouwens wel op zoek naar bloggers met een sterke opinie over het webveld, mensen die het mij nog moeilijk maken. Moeilijk betekent meestal uitdagend en uitdagend is meestal interessant. Maar al met al ben ik blij met alle meer dan 90 mensen die samen deze site produceren. Hen wil ik toch even stiekem bedanken en jullie – de lezers – ook.
Ik hoop dat ik op jullie advies kan rekenen. Want ik ben er zelf nog niet uit.
44 comments
Dat lijkt mij een lastige opgave. Wel goed dat je je overwegingen zo op deze manier deelt. Ik denk dat het er een beetje vanaf hang hoe je naar de site kijkt. Zie je het als platform waar iedereen mag komen en z'n boodschap kan verkondigen of zie je het meer als een tijdschrift?
Wat mij betreft is er een (vrij groot) verschil tussen iets wat in mijn ogen niet kán, en iets waarvan mijn nekharen bij lezing recht overeind gaan staan. Voor zover ik weet staat er op 42bis niets waarvan ik vind dat het niet 'kan'. Dat ik desondanks de laatste tijd een heel stuk selectiever ben geworden met het aanklikken van 42bis-linkjes komt door het feit dat er de laatste tijd met enige regelmaat stukjes te vinden zijn die het slechtste in mij naar boven halen.
Niet dat dat een ramp is, maar daarvoor ik heb 42bis nou eenmaal niet nodig. Als ik me kapot wil ergeren ga ik wel even naar de Telegraaf-site of in geval van hoge nood naar GeenStijl.
Ik denk trouwens dat ikzelf wat te rechtlijnig (of bekrompen?) ben om een goeie hoofdredacteur te zijn. Wat dat betreft: Petje af! Ik doe het je niet na. Wel vind ik het interessant om zo nu en dan stukken van andersdenkenden te verorberen, om daarmee mijn eigen denkkaders wat te verruimen en dat soort dingen.
Tsja, wat is wijsheid. Op een site vol eenheidsworst zit natuurlijk niemand te wachten. Het mag best prikkelend en uitdagend zijn. Maar stukjes die qua titel en toonzetting alleen maar uit zijn op effectbejag en het ventileren van persoonlijke rancune hoeven voor mij niet.
Ik had het niet beter kunnen zeggen; voor mij geldt precies hetzelfde. Of in ieder geval, ik erger me niet graag, maar wel snel. Dus dan lees ik dat maar liever niet… de Telegraaf en GS staan niet echt in mijn bookmarks, als je begrijpt wat ik bedoel :)
Ik weet daarnaast dat Xaviera best kritisch is met wie wel en wie niet en hoe dan precies, dus wat mij betreft chapeau en petje af enzo!
Hoi Robert,
Ik vind het dus ook moeilijk om die "wijsheid" te vinden. Alleen al omdat "effectbejag" ook wel iets des marketings is en dus ook des internetmarketings (vind even terplekke wat nieuw Nederlands uit).
De bedoeling is toch om veel bezoekers te trekken en zoveel mogelijk mensen kennis te laten maken met 42bis. Niet ten koste van alles natuurlijk en dat is dan ook precies waar de vraag ligt: wat is de grens.
So far vind ik die nog niet van toepassing op de blogs (ook niet die van Robert Engel) die op de site staan. Maar dat vond @HenkHemstra:twitter wel.
Grenzen zijn natuurlijk altijd in the eye of the beholder.
Ben het overigens in algemene termen met je eens dat rancune niet interessant is. Maar als hoofdredacteur kan ik dat niet altijd constateren. Ik heb geen schaduwredactie hier zitten die de feitelijkheid kan constateren van wat bloggers schrijven.
Lastig lastig en lastig!
Lastig, maar daardoor natuurlijk ook interessant en leerzaam, lijkt me zo. Uiteindelijk ben jij degene die bepaalt waar 42bis voor staat, hoe 'breed' het geluid van de site is en waar de grenzen liggen. Maar aan de andere kant maakt dat je niet persoonlijk verantwoordelijk voor de inhoud van alle stukken en stukjes, al denken een aantal anderen daar vast en zeker anders over. Want jij bent voor velen toch hét gezicht (cq de kop van jut) van 42bis.
Wat een gedoe, al die nuances… ;-)
hatelijk en dan te bedenken dat ik mijn leven online zo eindeloos ongenuanceerd ben begonnen :) Mijn pa zou me nu eens moeten zien ;)
Klopt, dat hoort erbij (kop van jutschap) – vind ik ook logisch en ook wel prima – to a point natuurlijk.
En het is inderdaad bijzonder leerzaam. Maar dat vind ik sowieso ook van bloggen: je gedachten/visie/mening delen met anderen.
En hoofdredacteurschap werpt nieuwe vraagstukken op. U allen in elk geval nu al bedankt voor het meedenken!
Persoonlijk vind ik het goed dat je mensen waar je het niet mee eens bent of die er anders in staan dan jij niet weert.Waar de scheidslijn ligt is lijkt me moeilijk te bepalen en inderdaad per artikel. En dat maakt de taak als hoofdredactie ook niet makkelijk. Wat is open-minded en wat niet? Ik denk dat 42bis staat voor kennisdelen, maar ook voor het open aangaan van discussie met elkaar. Precies wat je hier doet.Hoe stelliger en uitdagender de blog, hoe meer reacties er komen. Maar het is duidelijk wie de blogs schrijft, er gebeurt niets anoniem. Iedereen kan zien dat de blogs van Robert Engel vrijwel altijd prikkelend en vaak sarcastisch zijn. Maar de mogelijkheid reactie te geven op de artikelen is er altijd. Ze door te tweeten/posten/plaatsen met commentaar. Ik ben het in relatie met 42bis alleen niet eens met de stelling van Robert 'een kritische, keiharde column moet gewoon kunnen. Ook al is die onder de gordel en oneerlijk.'. Op je eigen site: doe je ding. Maar ik denk niet dat 42bis de plek voor onder de gordel en oneerlijk is.
@Claartje:twitter Nu niet de boel uit zijn verband rukken. Die stelling over de harde column deed ik in het licht van de ethiek van Evers en de Raad voor de Journalistiek.@RoberKeizer:disqus Jij niet al te selectief doen als het gaat over persoonlijke rancune. Je tweet met daarin Robert Jengel had natuurlijk helemaal niks met effectbejag en persoonlijke rancune te maken, ontsproten uit wat columns van mijn hand over Feyenoord en de Varkenoordgroep. Moet jij weten dat je mij daarom niet mag, maar laten we wel de dingen zuiver houden. Misschien moet je er even bij vertellen dat ik ook bij de politie ben geweest omdat types even fijntjes het adres van mijn neefje van acht mailden, met daarbij de mededeling dat ik uit moest kijken. Buiten dat: columns zijn altijd persoonlijk. Daar zijn ze namelijk voor uitgevonden. Is het niet persoonlijk, dan is het geen column.Over mijn column: zoveel gekke dingen stonden daar niet in. Het behandelde een probleem: namelijk de selectieve verontwaardiging van oude media en het opleggen van normen van ethiek die geldt voor een beperkte groep, maar zeker niet de ethiek van de hele maatschappij is. De propaganda die ik zou bedrijven snap ik niet, ik neem het voor geen enkele politieke stroming op. Die Henk op Twitter deed precies waar ik tegenaan schopte: op basis van fatsoen zeggen dat iets niet kan, zonder een bruikbaar tegenargument in te brengen. Ik kan die stellingen genuanceerd brengen, maar dan doe ik precies wat die Raad voor de Journalistiek verlangt. En dat is nou net niet de bedoeling van die columnOver een site als dit: ik vind dat je zeker mensen nodig hebt die een uiterste opzoeken. Dat prikkelt en voorkomt altijd eenheidsworst. En dan zullen er best eens mensen boos worden, maar dan wordt er tenminste iets gezegd. En als men het er niet mee eens is, moeten ze vooral de schrijver van het ongelijk overtuigen met argumenten. In mijn stuk staan gelegenheden genoeg om gaten te schieten. Zo'n reactie van die Henk op Twitter slaat natuurlijk nergens op. Zo van daar wil ik niet bij horen. Een enkeling hou je natuurlijk altijd.Over de hoofdredacteur: op een site als dit horen meningen. Toen ik nog in de redactie van DeJaap zat was ik het ook niet eens met veel stukken. De hele redactie overigens niet, maar als het goed geschreven was kreeg elke mening een podium. Tone of voice had je daar dan ook niet echt. Hier wel. Maar dat mag nooit betekenen dat we allemaal maar aardig moeten zijn voor elkaar. Soms moet gewoon geschopt worden. En een hofnar of dorpsgek binnen de gelederen zorgt alleen maar voor de nodige afwisseling. Over mijn schrijven: op Flabber en EnDanDit entertain ik mensen. Elders niet, want daar schrijf ik columns. En ik denk nu eenmaal als vanzelf overal anders over en laat mij er niets aan gelegen liggen wat mensen van mij vinden. Ik schrijf de boel ook nog eens heel direct op. De reacties die ik ontvang zijn meestal reacties als: je bent een idioot en als we je tegenkomen sla we je verrot. Zo reageren mensen nu eenmaal en dat kan nog veel erger als we aan Van Gogh en Nekschot denken. Het moet maar, denk ik dan. Ik zal wel gelijk hebben, want als ik dat niet heb, dan zouden ze mij aardig vinden. En dat moeten we niet willen.
Shit. Ik dacht dat ik keurig alinea's had aangebracht.
Ik vind het juist een sterk punt dat hier ruimte is voor verschillende meningen en schrijfstijlen; het zal ook onmogelijk zijn om het iedereen naar de zin te maken en de terechte vraag van Robert is dan ook: moet je het wel iedereen naar de zin willen maken?
Welke artikelen iemand graag leest en diens favoriete bloggers: dat is heel persoonlijk, een mening. Natuurlijk moeten er wel bepaalde grenzen zijn; zo vind ik racisme etc. bijvoorbeeld echt not done, maar een kritische mening… dat moet kunnen!
Anywayz, ik ben inmiddels wel heel erg benieuwd naar het artikel!
Bovenstaande is dus mijn algemene mening over een en ander; je mag het er mee eens zijn of het er totaal mee oneens zijn :-) Wat ik inhoudelijk straks van het artikel zal vinden; dat vind ik niet zo interessant.. Das gewoon maar mijn mening!
Ik zou zeggen: lees hier wat je lezen wilt, ben het mee eens of totaal niet en vorm je eigen mening in het simpele besef dat het ook maar gewoon een mening is! Ik ben ook het ook niet altijd met iedereen eens, maar als ik vind dat ik recht heb op mijn eigen mening…. datzelfde recht heeft ieder ander!
Precies. En nadat we het hartgrondig oneens zijn met elkaar drinken we na afloop een drankje. Dat principe vergeten mensen weleens. Die vinden je vanwege een mening liever een totale idioot, dan dat ze denken van die man ventileert slechts een afwijkende mening.
Het heeft niet zoveel met persoonlijke rancune te maken, Robert. Ik ken je per slot van rekening niet eens persoonlijk. En het heeft ook al niet zoveel met je deJaap-stukjes over Feyenoord te maken, ook al waren die aantoonbaar onjuist.
Het is het (in mijn ogen aanmatigende en neerbuigende) toontje waarmee jij je stukjes tikt. Daar hou ik gewoon niet van, zo simpel is het. En daar mag jij dan weer van vinden wat jij wil.
Tenslotte: Een blogtitel die begint met 'Fuck' geeft in mijn ogen nou niet bepaald blijk van een open geest van de schrijver, laat staan dat het uitnodigt om dat stuk eens met een open geest te gaan lezen. EN zoals ik al zei: Als ik vooringenomen en bekrompen stukjes wil lezen, dan ga ik wel naar Telegraaf of GS. Blijf verder vooral je ding doen. Dan blijf ik die dingen vooral niet lezen.
Ik heb niet zoveel aan meningen over mijn stukken van mensen die ze vooraf vertellen die stukken niet te lezen. Discussie gesloten dus. Lees eerst maar eens wat, gaan we daarna verder.
FYI: Ik heb je eerste stukken alhier op CG/42bis gewoon keurig gelezen. Omdat ik tot de conclusie kwam dat het allemaal weer meer van hetzelfde was, ben ik daar maar mee opgehouden. Je 'Fuck'-stukje heb ik nav dit artikel ook nog maar even gelezen. Dat leverde me geen nieuwe inzichten op. Misschien dat anderen jouw kunstje hogelijk waarderen, ikzelf doe dat in ieder geval niet.
Maar ik ben maar een doodgewone internetterT met een doodgewone mening, dus al te druk hoef je je er niet om te maken.
Discussie gesloten, zei ik al. Als je eerst een mening over de inhoud van een stuk debiteert en daarbij afgaat op de persoon, zonder de inhoud te kennen doe je voor mij voorgoed af als serieuze discussiepartner. Punt.
Zoals ik al zei heb ik een aantal CG/42bis-artikelen van jouw hand gelezen. Naar aanleiding van dit artikel van Xaviera heb ik ook je 'Fuck'-stukje gelezen. Dat vond ik dermate belabberd dat ik geen zin heb om daarop te reageren. De discussie gaat overigens over de dilemma's van het hoofdredacteurschap, en bij mijn weten is het niet aan jou om die discussie te sluiten.
Als ik een discussie sluit met jou, dan sluit ik die met jou. Waar het voor je het voor de rest over hebt zal mij verder een zorg zijn. De redenen staan hierboven. Als je alsnog het laatste woord wilt, ga gerust je gang. Ik reageer er niet meer op.
Hi Robert,
Dan is een verduidelijking nodig, want was niet bedoeld in reactie op specifiek jouw column op 42bis (die vind ik persoonlijk wel kunnen), maar meer ter illustratie van waar ik vind dat voor 42bis de grens zou moeten liggen. Kritisch ja, keihard ja, onder de gordel nee, oneerlijk nee. Blijft er overigens alsnog een grijs gebied over want iedereen kijkt toch vanuit zijn eigen perceptie naar wat eerlijk en boven de gordel is.
Helemaal eens: onder de gordel is niets voor 42bis.
Lastige is inderdaad dat grijze gebied en dat probeer ik dan per blog in te vullen. Zoals hier ergens anders in de comments ook genoemd ben ik aan het overwegen of er een soort redactieraad moet komen (mss niet nu, maar op termijn) – die treedt dan alleen maar op bij onenigheid over blogs.
Ik vind het zelf een onaangenaam idee dat het alleen maar van mij en van niemand anders afhangt. Niet naar omdat ik het eng vind, maar naar omdat mensen dan aan mijn willekeur zijn overgeleverd :)
Ik denk dat je daar niet aan ontkomt. Een hoofdredacteur is nu eenmaal een mens. En dat zorgt voor een bepaalde kleuring, want niemand kan geheel objectief en alwetend zijn.
Wellicht is die redactieraad inderdaad een idee, al komen ook daarweer menschen in… met een eigen denkkader en perspectief, dus helemaal oplossen kun je het niet.
Meneer @robertengel en meneer @twitter-115791621:disqus . Zullen we het inderdaad weer ontopic brengen. De directe aanleiding van dit artikel was de reactie van iemand op blog van Robert Engel. Maar idd het onderwerp van het artikel gaat verder terug en is het hoofdredacteurschap.
De site bestaat 4 jaar en in die tijd zijn er allerlei bloggers voorbij gekomen (meer dan 150 laatste keer dat ik keek). Een deel van hen heeft het me knap lastig gemaakt en dat gaat dan totaal niet om politieke onenigheid e.d.Eerst had ik bijv. nog geen eindredactie. Dan ging het soms om kwaliteit. Ja, dan kan ik iemand van mijn site rotten of zeggen: "je kan er niks van" – mahja…dan waren de blogs inhoudelijk wel interessant.Of Een blogger die zich aanmeldde en in zijn proefblog adviseerde om toch vooral veel hoofdletters op je site te gebruiken en mensen te spammen. Gelukkig was het schrijfwerk ook niet je-van-het, maar dacht wel even…moet ik hier nou mee.EnIk wil ook scherpe bloggers. Niet alleen maar. Er hoeft niet geschopt te worden om het schoppen, dat vind ik een beetje saai. Maar heilige huisjes kunnen best wat hebben zou ik zeggen. En om scherpe schrijvers te trekken, zijn scherpe schrijvers nodig.Andere kant van het verhaal: andere bloggers schrikken er juist weer van. Ik heb niet de illusie dat ik een blog kan vullen met 100 bloggers, die allemaal superscherp zijn en kritisch en structureel stukken schrijven waar de vlammen uitbarsten. Een groot deel van de bloggers deelt kennis, deelt ervaringen, poneert een stelling, vertelt hoe je iets goed aan kunt pakken. Dat is ook prima. Maar een klein deel mag van mij best van het schopperige zijn. Da's – zeker in de internetmarketingwereld waar iedereen online zo ONWIJS lief voor elkaar is, om dan offline echt ZO vals over elkaar te zijn – heel erg nodig. Zou het fijn vinden als 42bis kan bijdragen om die sociaal wenselijke houdgreep wat losser te maken.
Maar ja, hoe doe ik dat:
hoe heb ik wél impact, maar raak ik niet het publiek en net zo belangrijk de bloggers kwijt. En hoe bepaal ik kaders.
Schoot onder de douche even door mijn hoofd om een soort redactieraadje te maken, met mensen – die dan wel een beetje ballen moeten hebben – die indien ik er in mijn eentje niet uitkom – een uitspraak kunnen doen.
Maar ja, dat is ook wel een beetje de verantwoordelijkheid doorschuiven en dat vind ik slap.
Enige reden om het wel te doen is, dat het dan niet meer alleen van Mij afhangt, als ware ik een soort koningin (wat ik overigens best wil zijn, mocht iemand daarvoor een vacature hebben (alleen daarvoor))
Maar ja, wie moet dan in die raad :D Ikw eeeeet het niet!
Misschien kun je die Xaviera Ringeling uit Chili daarvoor vragen?
:P
kweet niet. Ze is een Duitse Chileen….vind jij dat niet licht verdacht? 0_o :P
Misschien had ze niet zo'n lieve opa, dat zou zomaar kunnen. Maar met Duitsland en Chili pak je natuurlijk wel weer meteen een stukje internetmarkt erbij.
Volgens mij heb je al een freeform redactieraadje, toch? :)
Blijf het lekker alleen doen. Alleen al via de comments op dit stuk zie je al: zoveel hoofden, zoveel zinnen.
Je hoeft natuurlijk toch niet meteen HuffPost te worden
Zelf vind ik de gevarieerdheid juist leuk, maar dat is de aard van het beestje.
Een redactieraad leidt precies tot hetgeen je niet wilt: het online aardig zijn voor elkaar. Je ziet het hierboven al gebeuren. Men leest mijn teksten niet, maar noemt ze bij voorbaat al slecht. Vervolgens leest men ze toch, en noemt men ze belabberd, omdat het anders lastig toegeven is da men ongelijk heeft. Dat terwijl met alle objectieve maatstaven die te hanteren zijn mijn teksten nooit als belabberd te omschrijven zijn.
Dus blijf vooral alleen het hoofdredacteurschap voeren. Redactieraden werken niet, als ze niet in staat zijn om boven allerlei persoonlijke motieven te staan.
Interessant en leuk wat je hier ter discussie stelt. Ik denk dat je als hoofdredacteur telkens op nieuw moet proberen re ontdekken wat voor vlees je in de kuip hebt, m.a.w. als een Robert Engel zich aanmeldt, dan ontdek je al vrij snel dat hij meer vrijheid nodig heeft, want hij wil graag kunnen zeggen waar het voor zijn gevoel op staat – dat soort mensen geef je een column. Ik denk niet dat je ooit op basis van stijl zou moeten besluiten om iemand te weren, ja of ze moeten geen normale zin kunnen formuleren, je snapt wat ik bedoel, het moet niet als excuus gebruikt worden om het lastige het zwijgen op te leggen. Dat lijkt me juist het leuke aan Het hoofdredacteurschap: het verschil proberen te zien tussen populisme en een daadwerkelijke mening. Trouwens heeft Robert helemaal mijn goedkeuring, af en toe grofgebekt zonder reden, maar als hij er een reden voor heeft, dan is het vaak wel een hele goede reden.
Misschien kunnen we ermee ophouden met allerlei dingen in mijn schoenen te schuiven? Ik heb nooit zonder reden een grove bek. Als dat wel zo zou zijn, dan hoor ik in het gekkenhuis.
Goede vraag Xaviera! Wat doet een hoofdredacteur? En welke rol heb je eigenlijk?
Ik vind dat je in 4 jaar (eerst via ContentGirls en nu met 42bis) een goede basis hebt gelegd met blogs over de laatste trends en ontwikkelingen rondom marketing, internet, apps en gadgets etc aangevuld met voorbeelden en ervaringen uit de praktijk. En gelukkig ook veel blogs met verschillende schrijvers en bijbehorende meningen! Juist die diversiteit spreekt me bijzonder aan.
Terug naar jouw vraag over 'de rol van de hoofdredacteur'. Het afbakenen en bewaken van de content en kwaliteit blijft, denk ik, heel lastig. Ik ben bang dat ik je hierover niet goed kan adviseren… Maar er zijn ongetwijfeld andere bloggers die hier wel een idee hebben!
En… ga vooral door met 42bis op de wijze waarop je er nu mee bezig bent!
Zeker een lastige vraag. Wat mij betreft ben je met 42bis goed bezig. Gevarieerde blogs en gevarieerde meningen. Vind je een blog om wat voor reden dan ook niets, dan lees je 'm niet. Je kan het nooit iedereen altijd naar de zin maken. Het is jammer als je een bezoeker verliest om een enkel blog hem niet aanstaat. En de rest dan?
Als hoofdredacteur bewaak je de uitstraling van de site. Jij weet welk platform je wilt bieden en welke richtlijnen daarbij horen. Als je blog plaatst dan geef je aan dat hij voldoet aan die richtlijnen, je geeft niet aan dat het jouw mening is. Wellicht is het voor de mensen die al langer de site bezoeken nog wennen dat niet meer elke blog van jou is. Maar dat is echt een gok.
Groetjes,
Yvonne
Ha Xaviera, ik denk niet dat je een redactieraad nodig hebt. Met een platform waarop meer dan 60 mensen bloggen weet ik als lezer vantevoren dat ik er de meest uiteenlopende onderwerpen, meningen en schrijfstijlen zal vinden. En dat er af en toe ook iets tussen zal zitten waar ik me, om wat voor reden dan ook, niet zo in kan vinden. Dat vind ik ook de kracht van een platform als dit: er zijn columns te vinden van ervaren schrijvers met een zeer eenduidige mening, maar je biedt ook ruimte voor beginnende bloggers. Als alle columns bol zouden staan van de expertise en vakidioterie, zouden beginnende webgebruikers zich misschien snel geïntimideerd voelen, terwijl je met een zeer gemengde groep bloggers júist de ruimte biedt voor discussie. De reactie van Henk zegt daarom ook vooral iets over hemzelf en niks over jouw hoofdredacteurschap. Door de opmerking 'daarvoor lees ik je niet' plakt hij een etiket op jouw platform. Een door hemzelf bedacht etiket welteverstaan. En dus had het een opmerking van iedereen kunnen zijn. Iedere lezer heeft namelijk zijn eigen redenen om een website (of een tijdschrift, of een krant) te lezen; je volgt datgene wat voor jou als lezer het beste werkt. Ik vind het nogal makkelijk om direct 'daarvoor lees ik je niet' te roepen op het moment dat er eens één tekst verschijnt waar je je niet zo in kunt vinden. Wat maakt dat nou uit? Dan lees je toch één van die 59 andere teksten die de site biedt? Of je opent de discussie over die tekst op de site zelf, dan hebben anderen er ook nog wat aan. De hoofdredacteur de 'schuld' geven van iets waar je je niet in kunt vinden is mijns inziens in ieder geval een zwaktebod.
Tot slot toch nog even iets over de toon van columns en de discussie over persoonlijke rancune. Dat Robert Engel in zijn columns (en in zijn comments) vaak een neerbuigend toontje heeft vind ik ook, maar dat betekent nog niet dat ik het inhoudelijk dan maar meteen met hem oneens ben. Of dat zijn teksten daarom 'niet goed' zijn. Dat zijn namelijk twee verschillende dingen. Het is een beetje hetzelfde als bijv. met Ivo Niehe en Mart Smeets: ik vind ze allebei druipen van de arrogantie, maar ze maken wel goede programma's. Het vergt een bepaalde mate van professionaliteit om dit soort zaken van elkaar te kunnen scheiden.
Prima uiteenzetting over het hoofdredacteurschap.
die toon van columns: ik vind die discussie te stom voor woorden. Een column is altijd persoonlijk, gaat altijd over de mening van de schrijver en is altijd prikkelend. Voldoet het niet aan die voorwaarden dan is het geen column. Snap eerlijk gezegd de hele heisa niet.
Ja, dus dan zijn we het toch eens?
Helemaal eens. Ik wilde alleen nog even duidelijk hebben dat een mening formuleren over een column waarvan je alleen de titel kent de waanzin voorbij is.
Xaviera, allereerst, leuk dat je dit onderwerp eens aankaart en goed om te zien dat er veel op gereageerd wordt. Ik begrijp je worsteling wel, maar vind tegelijkertijd dat je het jezelf niet zo moeilijk moet maken door hier over te piekeren. Mijn advies: verander niets. Jij bent de hoofdredacteur. Het is jouw kindje en je bent wijs en ervaren genoeg om grenzen aan te geven. Die grenzen zjn wat mij betreft ook ver weg. Bijvoorbeeld bij racisme (al eerder hier bij de reacties gelezen) en persoonlijke aanvallen. Een redactieraad lijkt me niets toevoegen. Ik zie 42bis als een brutaaltje op het web. Bloggers de vrije hand geven past daar helemaal bij. Ik ben zelf meer een niets-aan-de-hand-blogger met wat luchtigere onderwerpen, maar zoals je laatst zelf al ergens zei: er is altjd ruimte voor bloggers die iemand kunnen prikkelen, boos maken of een zeer sterke eigen mening hebben. Eenheidsworst en jaknikkers hebben we genoeg op deze wereld. Wat dat betreft geniet ik stilletjes van dat kinderachtige geouwehoer van Robert en Robert die iedere keer via reacties proberen elkaar te slim af te zijn. Gewoon laten gaan. Houdt vanzelf op.
Reageren via iPad is trouwens zwaar kut, hebben meer mensen daar last van? Ik was namelijk nog niet klaar, maar ik kon niets meer typen. Hoe dan ook. De Roberts doen net of ze op elkaar reageren, maar weten bij het typen van hun reactie dondersgoed dat iedereen meeleest en proberen daarom scherp en correct elkaar de loef af te steken. Leuk spelletje waar ze vast allebei van genieten. Ondertussen moet Xaviera zich vooral niet druk maken. Het zijn juist mensen als Robert en Robert die een site groot kunnen maken. Het is net als met de grootste columnisten. Die krijgen evenveel haatmail als fanmail. Omdat ze iets losmaken. Oh ja, tot slot nog even over het verantwoordelijkheidsgevoel: lezers zijn niet gek. Die zien echt wel dat een artikel een mening is van een bepaalde blogger, en niet van Xaviera Ringeling. Als je blogs gaat weigeren waar je het zelf niet mee eens bent, zou ik dat een slechte ontwikkeling vinden.
Heb weinig toe te voegen aan de reacties hieronder. Redactieraad, waarom zou je?
Ik heb vertrouwen in jou als hoofdredacteur, Xaviera, anders was ik hier niet gaan bloggen. En als je een probleem hebt met iets in een blog of een gehele blog, dan neem ik aan dat we daar als twee volwassen professionals uit zullen komen. Het is en blijft jouw platform, helder. Als mijn blog niet past binnen die kaders, heb ik zelf wel ergens anders een blog of wat dan ook.
Prikkelen, mensen aan het denken zitten, prima. Goed juist! Schud de mensen maar eens wakker, heel gezond. Als ze dat niet willen, lees het dan niet. Het is geen verplichte literatuur. Dat je dan weleens iemand een keer beledigd, tja.. dat zegt ook iets over diegene en met welke bril op hij of zij naar de wereld kijkt. Los van het feit dat ik vind dat je inderdaad racisme oid moet vermijden en feiten gecheckt dienen te zijn óf er duidelijk gecommuniceerd dient te worden dat het jouw persoonlijke mening is.
Nu ik er ruim een dag over na heb kunnen denken, wil ik mijn reactie plaatsen ;-) Inmiddels zijn de meeste argumenten wel gegeven. Zelf denk ik ook dat een redactieraad niet nodig is. Xaviera, het gaat prima, zoals je het nu aanpakt allemaal.
De variëteit van de blogs spreekt mij ook aan. Je moet er toch niet aan denken dat je alle blogs minutieus zou moeten uitpluizen, soms laat je er gewoon een liggen die je wat minder aanspreekt. Prikkelend, graag! Maar waar mogelijk met een knipoog, dat vind ik wel onderscheidend voor 42bis. Ik ben er trots op om voor 42bis te bloggen!
Ja, net zoals Maria aangeeft: inmiddels is alles wel gezegd hierover. Dus ik bevestig het maar allemaal even, just for the record: ajb geen redactieraad, vertrouw op zelfreinigend vermogen van het interwebs, als er dan toch blogs geweigerd moeten worden laat het zijn op grond van racisme en echt nodeloos kwetsend. En Xaviera, je doet het heus goed zo. Verder las ik beide Roberts graag, ondanks de verschillen en vanwege beider scherpte.
Laat ik voorop stellen dat ik de column van Robert Engel niet slecht vindt, en de boodschap daarvan ook nog begrijp en ondersteun. (Ja de column staat niet ter discussie, maar het is wel transparant om iets over de aanleiding van jouw stuk te schrijven).
Natuurlijk is er in ieder geval één duidelijke grens, de wet. Nou ja, zo duidelijk is die grens nu ook weer niet, maar laten wij voor het moment de wet maar even duidelijk noemen. Wat strafbaar is, plaats jij niet, dat lijkt mij helder.
Alle andere vragen vinden hun antwoord in wat het doel van 42bis is. Als gebruiker -lees lezer- van 42bis zie ik een breed spectrum aan artikelen en dat is eigenlijk heel mooi. Ik zou het dan ook jammer vinden als dat brede spectrum zou worden ingeperkt om controverse te vermijden. Controverse is goed en altijd beter dan duikgedrag door de controverse te vermijden. Aan de andere kant betekent dit niet dat alle artikelen controversieel zouden moeten zijn, er moet ruimte zijn voor controverse.
Hoe zou ik dan de hoofdredactie doen? Wel dat is een ingewikkelder vraag. Er zijn wel kaders die ik als hoofdredacteur aan zou geven, zowel algemene als meer specifieke. De algemene zijn eigenlijk allemaal een open deur
1. Is het goed Nederlands
2. Is het een leesbaar artikel
3. Gaat het ergens over
etc etc.
De specifieke, en dat is waar de schoen wringt, zijn lastiger. Allereerst is er de vraag 'wat voor soort artikel is het?' Is het een opiniestuk, is het een verslag, is het een artikel met tips, is het een recensie, enzovoorts enzovoorts. Zeker voor opiniërende stukken en column achting artikelen is de grens van plaatsbaar/niet plaatsbaar fluïde. Dat die grens fluïde is betekent echter niet dat er geen kaders zijn.
Wat mij betreft zijn die kaders bepaald door vragen als:
– is het een goed opgebouwd stuk Heeft het een begin, midden stuk en einde, is de conclusie logisch etc.etc.
– is het niet onnodig kwetsend, wordt er niet gekwetst om te kwetsen, als er iemand beschadigd wordt, is dat wel reëel en dergelijke.
– is het niet een ad homoniem stuk, zeker als het onderwerp van het stuk, een persoon om precies te zijn, bij herhaling door dezelfde schrijver steeds weer terugkomt
– is het stuk iets wat de doelgroep wil lezen, en dan niet de mening zelf, maar gaat het over iets wat voor de doelgroep interessant is.
De mening van de hoofd/eindredactie over het onderwerp zou eigenlijk niet een deel moeten uitmaken van de overweging om een stuk te plaatsen of niet. De redactie hoeft het niet eens te zijn met het stuk, maar moet wel naar eer en geweten het stuk kunnen verdedigen. En misschien is dat laatste wel de belangrijkste maatstaf.
@twitter-24954129:disqus dank voor je uitgebreide reactie, waar ik me overigens ook nog eens keer uitgebreid in kan vinden!
Ik ben achter de schermen al heel erg bezig om de kaders vast te leggen. Bij vlagen een lastige klus, vooral omdat er inderdaad zéker ruimte moet blijven voor controverse!!
Uit de kaders die je hier noemt zal ik zeker 1 of 2 lenen (de andere heb ik al), dank daarvoor.
En zoals je zegt het allerbelangrijkste is: "kan ik/kunnen wij het stuk verdedigen?" – maar ook dat is fluïde. In die zin dat ik niet altijd álle informatie heb en er achteraf naast kan zitten. Maar goed, je kunt het nooit helemaal inkaderen. Gelukkig maar (maybe), want dat houdt het ook levend en interessant.
Thanks again!
Xaviera
Geen reacties. En dat is jammer, want je werpt legitieme vragen op. En vraagt oprecht om input. Dat je daarbij nog meer meningen krijgt, neem je zelfs voor lief. Hierbij dus: twijfel is denk ik onontbeerlijk voor een goede hoofdredacteur. Als je het voor jezelf kunt verantwoorden om iemand een podium te bieden met een bepaalde mening, moet je ervoor gaan. Ook al gaat het niet om jouw mening. Een rijkdom aan ideeën kan inspireren en hoor en wederhoor zijn onderdeel van goede journalistieke platforms. Het enige waar je twijfels over kunt hebben, is de richting die je in wilt slaan met 42bis. Ik hjeb wel het gevoel dat je een bepaalde identitiet voor ogen hebt met je platform. Dat trekt een bepaald publiek aan. Het gevolg van (sterk) uiteenlopende meningen, kan ervoor zorgen dat de kloof tussen bepaalde bijdragen misschien te vaak te groot is voor het publiek dat je aantrekt. Ik vermoed dat dit ook het probleem van Henk Hemstra was. Hij voelt zich onderdeel van een community en blijkt zich opeens niet naast zijn peers te bevinden, maar in het gezelschap van zijn bitterste vijanden. Dat kan prima, maar als de verbazing van de Henken Hemstra van deze wereld meer regel is dan uitzondering, komt je uitstraling misschien niet overeen met je inhoud.
Comments are closed.