Social Media. Het is allemaal heel verwarrend. En ook vooral heel erg veel. Natuurlijk kiezen we niet, want stel je voor dat je iets mist. Dat er zomaar ineens een ware hype aan je neus voorbij gaat. Dat kan natuurlijk niet. Dus moeten en zullen we o-ver-al accounts hebben. Het liefst een zakelijk en privé account en als het kan daar dan ook per stuk twee van. Minstens. Maar hoe hou je dat nou in hemelsnaam allemaal bij?!

In den beginne

Het begon zo simpel: je had MSN om te chatten, e-mail voor langere privéberichten en Hyves voor allerlei openbare sociale updates. Eenvoudig en overzichtelijk. Maar toen kwamen daar Facebook, LinkedIn, Twitter, Google+, Pinterest, Instagram, Youtube, Flickr en diverse blogs bij. Al dan niet met hun eigen mail- en chatfuncties. Goed, dat weten we allemaal wel. We waren erbij.

Van dagtaak naar Het Antwoord

Het bijhouden van alle social media accounts werd ineens een dagtaak. Sommigen dachten slim te zijn en er hun werk van te maken, maar voor de rest van de online bevolking is het een ‘on-the-side’ bezigheid. Eentje die behoorlijk veel tijd kost.
Daar moest iets op te vinden zijn. En ja hoor: Eureka! God invented the tools. Tools als Hootsuite en Tweetdeck waren Het Antwoord: je koppelde een aantal accounts aan elkaar, typte één keer een bericht, selecteerde het account waar vandaan je het wilde verzenden en klaar. Gospelkoren en engelengezang alom.
Een enkele keer ging het mis. Je wist niet welk account je nou het beste kon selecteren en vinkte ze dus maar allemaal aan. Kan gebeuren, het is je vergeven.

Euhm... dan maar allemaal?

Zoals bij iedere fantastische uitvinding dacht een aantal handige programmeurs ‘wat God kan, kunnen wij beter’. En dus kwam het team van LinkedIn met het Vinkje en kreeg je bij Twitter de mogelijkheid om direct op Facebook te posten. Iedereen kon met één muisklik al zijn accounts bedienen en weer verder met de dagelijkse gang van zaken, zoals werk. Het leven was nog nooit zo mooi geweest.

Criticasters

Helaas zitten er tussen je friends, followers en foes altijd een paar van die zeikerds (zoals ondergetekende) die roet in het eten gooien. Die gaan zeuren dat je op Facebook geen tweets moet zetten en meer van dat soort ongein. Ik ben namelijk van mening dat je je boodschap aanpast aan het medium of aan de ontvanger. In een ideale wereld zelfs aan allebei.
Ik snap dan ook niet zo goed waarom we dit niet doen op sociale media. Waarom maken we massaal gebruik van alle vinkjes, koppelingen en integraties tussen verschillende platformen? 

De koppeling tussen LinkedIn en Twitter

Onderscheiden vs. onderschijten

Misschien ben ik hier heel ouderwetsch in en helemaal niet zo generatie Y als ik zou durven dromen, maar voor mij is Facebook privé en LinkedIn zakelijk. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om op LinkedIn te zetten dat ik ziek van de drank het hele weekend in bed gelegen heb. Ook spam ik mijn Facebook-vrienden het liefst zo min mogelijk met allerlei werk-info.

Toch lees ik zo af en toe tweets op LinkedIn over de diarreeperikelen van mijn zakelijke connecties die voor hun werk – dat dan weer wel – naar één of ander exotisch oord met vreemd eten zijn geweest. Hoeft van mij niet. Echt niet.

Ja, je valt op en je onderscheidt jezelf door tweets op Facebook en LinkedIn voorbij te laten komen. Maar of dat in positieve zin is, betwijfel ik. Zeker als ze dan ook nog gaan over het feit dat je jezelf onderschijt.

‘Ja, mits’, ‘Nee, tenzij’  of toch gewoon ‘Not done [period]’

Ben ik volledig tegen het koppelen van accounts? Nope. Zeker niet. Ik vind Twitter bij uitstek de lijm tussen allerlei andere platformen.

Zet je nieuwe foto’s op Instagram of Flickr, vind je een video leuk op Youtube of plaats je een nieuwe blogpost op Contentgirls? Dan heb ik er niets op tegen als je dit deelt via een ander medium. Sterker nog, hoe moeten mensen anders weten dat er iets nieuws op deze accounts te vinden is?

Via Twitter mensen op de hoogte stellen dat je een nieuwe video hebt geplaatst. Dat kan!

Wanneer het – volgens mij – echt niet kan, is als je op Twitter, Facebook, Google+ en LinkedIn allemaal dezelfde berichten gaat plaatsen. En dat je dan ‘vergeet’ dat je op Twitter maar 140 tekens hebt en de helft van je LinkedIn update daar vervolgens wegvalt en je Facebook post vol hashtags staat.

De hamvraag…

Oh, gaan we persoonlijk worden?

Dit keer sluit ik niet af met de vraag ‘waarom doe je dat?’, want daar durf je vast geen antwoord meer op te geven ;)

Wel het volgende: je ziet bij anderen vast weleens rare dingen voorbij komen: te persoonlijke info, het verkeerde bericht op verkeerde de plek, rare locaties onder een tweet (onder werktijd), dat soort dingen.
Deel die! Zonder de persoon in kwestie in verlegenheid te brengen uiteraard, dus alleen de inhoud. Dat wordt lachen.

Ps. ‘delen’ en ‘koppelen’ is uiteraard iets héél anders. Dus je mag deze post natuurlijk wel massaal delen via de balk op links (of onder) ;)

0 Shares:
10 comments
  1. Ik ben een volledig mens en dat ben ik online ook. Waar ik mezelf censureer doe ik dat structureel, behalve in de meest intieme omstandigheden zoals met mijn beste vrienden en mijn relatie. 

    Dat betekent dat er zaken zijn die ik wel graag bespreek en zaken die ik niet graag bespreek, maar dat die zaken zeker niet verschillen per social netwerk. Is ook een scheiding van niks. Want zelfs als ik het niet op LinkedIn zet, kunnen LinkedIn-contacten dat via het web altijd nog steeds lezen.

    Dat fragmenteren (dit moet naar linkedin, dat stukje van mijnaar twitter, maar dat alleen naar facebook) heb ik in het echt altijd verwarrend en onnodig omslachtig gevonden en online dus ook.

    Uiteraard mag iedereen daar het zijne van vinden, maar behalve een minimaal aantal leslezers en vingertjes-ophouders krijg ik weinig klachten. Natuurlijk zijn er mensen die dat in stilte annoying vinden en ook mensen die daardoor afhaken, maar goed, mijn doel is ook helemaal niet om iedereen die ik online tegenkom of zelfs maar een meerderheid te pleasen. 

    Als iemand op mijn LinkedIn leest dat ik gisteren in diepe glaasjes heb zitten turen en daar aanstoot aan neemt, dan kan dat zeker. Kans dat ik met zo iemand goed samen kan werken is uberhaupt minimaal. Want ja, zo af en toe moeten glaasjes ook gewoon diep kunnen zijn.

    De oefening van jezelf en anderen voor de gek houden en doen alsof je haar nooit pluist en je teennagels nooit te lang, vind ik een saaie :)

    Dat was de vraag "waarom" (al heb ik niet perse alles altijd aan alles gekoppeld, maar daar zit geen strategie of filosofie achter…gewoon omdat ik een platform niet interessant vind, er nooit ben of ben vergeten het te doen).

    Nu dit:

    Wel het volgende: je ziet bij anderen vast weleens rare dingen voorbij komen: te persoonlijke info, het verkeerde bericht op verkeerde de plek, rare locaties onder een tweet  

    "rare dingen"  zijn in de eye of the beholder. Wat jij raar vindt, vind ik normaal. Wat ik normaal vind, krijg jij jeuk van. Er zijn geen wetten die wat jij daar beschrijft vastleggen en de mores is geen absoluut ding, maar een veelheid aan ideeën over wat normaal is en wat niet. Ik vind dan ook dat een potje zelfrelativering gezond is op het social web. Je komt nu eenmaal een heleboel andere mensen tegen, uit alle hoeken en gaten van de (wereld)bevolking: jouw "raar" is helemaal niet zo relevant :)

    Datzelfde geldt voor "persoonlijke info" Vul in de alinea hierboven overal waar "raar" staat "persoonlijk info" in :)

    Dan je laatste voorbeeld: rare locatie onder tweet onder werktijd:

    dat vind ik dan weer van een andere orde. Zoals een tweet over het plegen van winkeldiefstal van een andere orde is. Dat is niet raar, dat is dom :) Dom omdat je dan bijv. hebt gelogen tegen je baas en dat consequenties heeft voor je baan. Of dom omdat de politie ook gewoon meeleest. Tsja.

    Ik post dit ook meteen even naar Twitter en Facebook. Even checken of het klopt met mijn persoonlijke communicatiestrategie en wel voldoende aansluit bij mijn doelgroepen :P 

    Xaviera

    p.s.: ik ben het dus niet echt met je eens :)

    1. Wat Xaviera zegt. Voor zover het dit betreft: wat ik hardop zeg mag in principe iedereen horen. Want feit dat ik het hardop zeg, geef aan dat ik er over heb nagedacht (zelfcensuur is bij mij een zeer goed doorontwikkeld talent). 
      Ik zeg in principe want uiteraard loop ik niet op straat zomaar in het wilde weg te schreeuwen. Ik heb altijd een audience (thuis op de bank tegen de man, in de kroeg tegen vrienden, op het werk tegen collega's, etc etc) en ik pas hoe ik iets zeg wel enigszins aan aan wie ik tegenover me heb. En dat doe ik dus ook online. Ik zeg wel alles overal (als ik aan al die honderdmiljarduizend accounts denk) maar ik zeg het soms wel overal anders. Daarom koppel ik niet automatisch alles aan elkaar. Dus ik ben het met Yvonne eens dat automatisch koppelen niet je van het is, maar niet omdat ik vind dat sommige van mijn uitspraken/info niet gepast is voor elke audience. Het is gepast want anders had ik het niet gezegd. Maar ik wil gewoon wat ik zeg soms net iets anders tegen groep 2 zeggen dan hoe ik het tegen groep 1 heb gezegd. 

      1. Hoi Xaviera en Gisele,

         

        Ik richt me hier even tot jullie tegelijk, want jullie hebben grotendeels
        dezelfde punten. 
        Tof dat jullie zo uitgebreid gereageerd hebben!!

         

        Ik heb mijn verhaal met andere ogen
        nog eens gelezen en zie ik dat ik eigenlijk twee onderwerpen behandel:

         

        11)   1) het automatisch koppelen van accounts waardoor
        op bijv. Facebook en LinkedIn tweets voorbij komen

        2)  
        h2) het censureren/selecteren/aanpassen van je
        boodschap aan een medium

         

        Ik kan me voorstellen dat dat bij jullie voor wat verwarring
        zorgt.

         

        Wat mijn voornaamste punt was, was de eerste: tweets
        doorplaatsen naar een ander platform zodat daar ook wat actie plaatsvindt en je
        niet meerdere accounts hoeft te onderhouden. Dat kan zijn uit luiheid,
        onwetendheid, tijdgebrek of weet ik wat voor andere reden mensen daarvoor
        hebben.

        Daar ben ik zelf geen voorstander van. Is mijn persoonlijke mening :)

         

        @Xaviera, ‘raar’ is inderdaad subjectief. Net als grappig,
        bijzonder, verrassend, opvallend enz. Bij die woorden heeft vervolgens iedereen
        weer een ander voorbeeld. +1 voor wat jij zegt met ‘the eye of
        the beholder’.

        Hopelijk komen er reacties die ik niet raar vind. Wat ik
        vervolgens weer raar vind. Want mijn waarheid is toch DE waarheid? ;)

         

        Mijn eigen voorbeeld voor een ‘rare’ locatie onder werktijd
        is als volgt:

         

        Mijn vorige werkgever had een evenement georganiseerd in
        Hotel Barbizon Palace in Amsterdam. Een van mijn collega’s dacht heel
        intelligent een tweet te delen met de wereld over allerlei moeilijke
        Agile-zaken. Hij zat pas net op twitter en had nog niet zo veel tweets
        gestuurd. Vandaar dat hij dus automatisch zijn geo-location aan had staan en
        zodoende een hoogstintelligente tweet stuurde vanaf… De Wallen. Want dat was
        volgens Twitter zijn dichtstbijzijnde locatie. 
        Vond ik persoonlijk erg grappig
        en voor de buitenwereld vast raar (en een tikkeltje gênant) ;)

        Wat vinden jullie?

        Groeten,
        Yvonne

    2. Hoi Xaviera,

      Mooi dat je die laatste samenvatting er nog even bij zet, haha! 

Comments are closed.

Dit artikel is 5.750 keer gelezen