Veel bedrijven vinden internet eng. Doodeng. Daar hebben ze kinderporno, gewelddadige films, seks, stom vermaak en social media. Vooral dat laatste is eng. Want als mensen met elkaar praten dan zeggen ze dingen. Dat ze dronken zijn. Dat ze seks hebben. Of dat ze op zondag tot ‘s middags op bed liggen. Dat ze woest zijn op de scheidsrechter die hun favoriete club benadeelt. Dat ze een dag geen zin hebben om te werken. Bedrijven zijn daar zo bang voor dat ze een social media code introduceren. Want de angst regeert en zonder regels kan geen volwassene door het leven.

Individu

Veel mensen worden geboren, gaan naar school en zoeken vervolgens werk. Dan tekenen ze een contract waarin staat dat de mens voor het verrichten van werkzaamheden betaald krijgt. Vaak zijn er secundaire arbeidsvoorwaarden als een telefoon van de zaak, een lease-auto en een fraaie onkostenvergoeding. Concurrentiebeding en geheimhoudingsplicht worden genoemd. Daarnaast blijft de mens vooral een individu die ervoor kiest om zich veertig uur per week aan een bepaalde werkgever te verbinden. Hij krijgt betaald, houdt zich aan vigerende normen van fatsoen, doet zijn werk en iedereen is blij. Als individu heeft hij vrije tijd. Daarin kan hij naar de bioscoop gaan, een seksclub bezoeken, zich aan zijn fetisj overgeven of met zijn kinderen op stap gaan. Social media is een ander verhaal.

Fatsoen

Een medewerker noemt zijn baas bij een klant een totale malloot. Een dag later moet hij op het matje komen. Volkomen normaal. Een ander stapt met het verkeerde been uit bed en bedreigt een collega. Hij moet zich melden bij de directeur. Ook heel normaal. Weer een ander zegt dat de koffiejuffrouw een hoer is. Hij mag zich vervoegen bij personeelszaken. Alweer normaal, omdat een fatsoenlijk mens die dingen niet doet. Kwestie van goede opvoeding en omgangsregels. Zoals dat ook werkt met social media.

Klanten

Veel social media codes vermelden dat de werknemer een ambassadeur van het bedrijf is. Goed en fout. Natuurlijk vertegenwoordigt een werknemer de zaak als een goed huisvader. Maar daarbuiten is een werknemer vooral een individu met een baan. Wat hij buiten die baan doet gaat geen enkele werkgever wat aan. Als die werknemer ‘s nachts om vijf uur dronken uit de kroeg rolt is dat zijn goed recht. En als hij daarover een zooi hilarische tweets met de wereld deelt is dan moet hij dat vooral doen. Wat nou ambassadeur? Het is vrije tijd, mensen leven, alcohol is toegestaan, dronken worden ook en er is ook nog een in de grondwet geregelde vrijheid van expressie. Geen werkgever die zich hiermee mag bemoeien.

Belediging

Een bedrijf beledigt zijn werknemer met een social media code. Want die werknemer weet best dat hij zijn baas niet in het openbaar kan afzeiken, bedrijfsgeheimen op tafel kan gooien of de onderbouwende cijfers van een offerte mag prijsgeven. Als een medewerker zich toch daaraan schuldig maakt heeft de werkgever genoeg aan het arbeidscontract en het arbeidsrecht. Rotte appels hou je altijd, en het is aan personeelszaken om daarmee om te gaan. Zowel online als in het echte leven. Want mensen die zich online uitlaten zijn echte mensen. Vertrouwen is de basis van elke arbeidsrelatie. En als blijkt dat de werkgever dit vertrouwen schaadt door een social media code op te stellen kan een weldenkend mens niets anders dan ontslag nemen. Zoals een werkgever zijn niet loyale werknemers moet ontslaan. Een social media code is daarvoor niet nodig.

0 Shares:
20 comments
  1. Ik vind dat dit stukje nogal blijk geeft van een vastgeroeste 1.0 denkwijze. De wereld is veranderd door het internet, en social media spelen daar een belangrijke rol in. Voeg daarbij dat aardig wat werknemers ook 'in de baas zijn tijd' hun internet-dingetjes doen en het is opeens best logisch dat bedrijven richtlijnen opstellen voor het gebruik van social media.

    Dat is geen belediging, dat is meegaan met de tijd. Net doen of social media geen invloed hebben op beeldvorming is ontkennen van de realiteit.

    1. Misschien kun je naast je jij-bak als zou ik een fossiel zijn ook even je argumenten onderbouwen? Zeggen dat mensen dingen in de baas zijn tijd doen is aardig, maar waarom is het dan logisch dat bedrijven ineens richtlijnen voor social media gebruik opstellen? Het moderne daarvan zie ik namelijk niet.

      1. Dat 'jij-bak' en 'fossiel' zijn voor jouw rekening. Ik geef alleen maar aan dat ik het niet eens ben met de conclusies in je stukje.
        We leven anno 2012 in een heel andere wereld dan in (pak 'm beet) 1992. Toen was het inderdaad nog zo dat er een duidelijke scheiding was tussen werk en privé. In de huidige tijd zijn de grenzen tussen werk en privé veel meer vervaagd, mede dankzij internet en social media. Mensen werken vaker vanuit huis en/of op onregelmatige tijden en doen dat soms ook nog tussen hun 'gewone' leven door. Dan vind ik dat een bedrijf (wat tenslotte ook uit mensen bestaat) er juist goed aan doet om na te denken en mee te denken over de implicaties van het gebruik van social media.

        Tenslotte: In zo'n beetje elk arbeidscontract staat tegenwoordig wel iets van een concurrentiebeding en/of geheimhoudingsplicht. Is dat dan ook het 'schaden van vertrouwen'? Of is dat toch gewoon duidelijkheid en helderheid verschaffen over de spelregels?

        1. Je valt terug op het arbeidscontract. Daarin staat dus alles wat voldoende is om op een normale manier met social media om te gaan, zoals ik hierboven betoog. Dat geldt ook voor concurrentiebeding en geheimhoudingsplicht. Dat teken je bovendien vooraf, wat weer heel anders is dan achteraf aan banden gelegd worden door een social media code. Want nogmaals: het gaat geen baas wat aan wat je zegt. 

          1. Ik haal alleen het concurrentiebeding aan als vergelijkingsmateriaal, ik val daar niet op terug. Je slaat voor het gemak de hoofdmoot van mijn reactie maar over.
            Zoals jij het omschrijft zijn de bedrijven en de 'bazen' zo'n beetje de satan en zijn alle werknemers de goedzakken die alle vertrouwen verdienen. Dat is nogal zwartwit. 

            Probeer je eens voor te stellen dat een 'baas' gewoon zomaar een goede verhouding heeft met zijn of haar werknemers. Die baas heeft dan helemaal geen behoefte om de werknemers op de vingers te tikken of argwanend en achterdochtig mee te kijken qua social media-gebeuren. Maar die baas zou het wél leuk vinden als die medewerkers vanuit loyaliteit of doodgewone tevredenheid zo nu en dan eens iets positiefs laten weten over hun bedrijf. Zodat het bedrijf positieve aandacht krijgt, er wellicht daardoor een beter beeld ontstaat en misschien zelfs wel extra opdrachten. Het zou zomaar kunnen.

            Dan is het toch gewoon praktisch denken als de 'baas' wat richtlijnen meegeeft over wat je beter wél en beter niet kan zeggen? Dan is het toch gewoon een kwestie van inzien dat social media een rol spelen in de beeldvorming?

            1. Ik zeg nergens dat bedrijven en bazen de satan zijn. Ik zeg dat het ze niks aangaat wat hun werknemer tweeten, binnen normale normen van fatsoen en verantwoording naar het bedrijf toe.

              Natuurlijk zou dat zomaar kunnen, dat een bedrijf positieve aandacht krijgt. Dat wil iedereen.  Willen we bij Flabber ook. Zoals je wellicht gezien hebt op Twitter ben ik geen @robertflabber, maar @robert_engel:twitter. Zoals collega's wel de naam van het bedrijf in hun naam hebben. Dat is een bewuste keuze van mij, omdat ik niet wil dat Flabber wordt geassocieerd met mijn tirades op Twitter. De baas moet geen last hebben van mij. We hebben bij Flabber overigens geen social media code, omdat men ervan uit gaat dat iedereen zijn eigen verantwoordelijkheid kent.

              Maar nogmaals. Het gaat een baas niks aan wat je wel of niet zegt. Als je negatieve verhalen houdt over je baas, dan kan hij je daarop aanspreken. Als de baas wil dat jij positief over hem praat en dat in een code vervat om extra opdrachten te krijgen gaat hij zijn boekje te buiten. Immers: je account is privé. En het gaat niemand wat aan wat je daar zegt. 

              1. Flabber ís internet, dus dat is maar moeilijk te vergelijken met bedrijven die minder of niet geliëerd zijn aan internet. Lang niet iedereen 'snapt' de impact die social media kan hebben, dus wat is er mis met tips, richtlijnen en aanverwante zaken? 

                1. Volgens mij geef ik in een redelijk lange column hierboven antwoord op die vraag. ;)

                    1. Heren, een mooie discussie! en jullie hebben allebei gelijk (tsja, these, antithese, synthese leerde Hegel ons al). Wie is de baas van de data, dat is de kern. Is dat de werkgever, de werknemer? Of, om het een beetje meer in de moderne tijd te trekken: de opdrachtgever of de opdrachtnemer? Wat mij betreft is het prima als er een code is, maar de kernvraag is wat de reikwijdt van de code is. Een concreet voobeeld: ik heb een baas en een eigen bedrijf. Wannnee moet ik met wie rekening houden? Kan mijn baas ingrijpen als ik iets zeg vanuit mijn eigen bedrijf?
                      Oftewel: deze discussie kunnen we niet allee benaderen vanuit sociale media, maar ook vanuit de optiek van arbeidsverhoudingen. Is de werknemer altijd werknemer, en wat als de werknemer in deeltijd werkt en in deeltijd voor een andere organisatie,met mogelijk andere belangen.
                      De BV Nederland ondersteunt dat immers. "Wordt ZZP-er" "Ga voor anderen werken" zijn nog geen postbus 51 spotjes, maar het stimuleren van het (parttime) zelfstandig ondernemerschap ondergraaft natuurlijk het fulltime loyale werknemerschap.

  2. Ben het totaal niet met je eens Robert. Een weldenkend mens neemt ontslag als een bedrijf een social media code opstelt? Wat een lariekoek. Een social media code is voor veel bedrijven zeker toegevoegde waarde. Vergis je niet, medewerkers beseffen niet altijd goed welke impact social media kan hebben. Het is goed om daar met elkaar over te praten en er afspraken over te maken. Net zoals je afspraken maakt over bijvoorbeeld huisstijl.

    Een social media code geeft duidelijkheid en bovendien kun je als werkgever eenvoudig ergens naar verwijzen, mocht het mis gaan. Je wijst zo'n medewerker dan vriendelijk even op de social media code. Kunnen ze ook niet zeggen 'ik bepaal toch zeker zelf wel wat ik twitter'. Nee, niet dus, want je hebt je aan de afspraken te houden die we samen gemaakt hebben.

    1. Je bekijkt het vanuit het bedrijf. Maar hoe zit het met de medewerker? Zoals ik hierboven beschrijf?

      Eerlijk gezegd vind ik je reactie beangstigend. Als in: het bedrijf is heilig, en de medewerker heeft erg weinig rechten? Want de medewerker bepaalt wel degelijk zelf wat hij Twittert. Dat gaat een bedrijf wettelijk gezien zelfs geen moer aan, zoals ik hierboven beschrijf.

      1. De medewerker heeft erg weinig rechten? Dat zeg ik niet hoor. En een medewerker bepaalt zelf wat hij twittert? Ik vind dat je vreemde uitspraken doet. Het gaat er om dat je samen een werkrelatie hebt en daar samen afspraken over maakt. Afspraken over social media horen daar bij.

        1. Doe ik vreemde uitspraken? Waar dan?

          Klopt. Je hebt een werkrelatie. En ik betoog hierboven dat er niet meer is dan een werkrelatie. Onderbouw jij nu eens waarom afspraken over social media daarbij horen?

          1. Dat wordt dan een herhaling Robert. Die m.i. vreemde uitspraken van je heb ik al benoemd:
            1) Dat een weldenkend mens ontslag neemt als een bedrijf een social media code opstelt
            2) 'Een medewerker bepaalt zelf wat hij twittert'

            Ook een onderbouwing van het nut van een social media code heb ik al gegeven. Lees mijn eerste reactie maar even terug.

            We gaan het nooit eens worden. Hoeft ook niet. Geeft ook niet. Een stevige discussie op inhoud moet kunnen. Ik respecteer je mening, maar ik ben het er totaal mee oneens.

            Maar altijd leuk voor een blogger toch, om inhoudelijke reacties op je artikel te krijgen. Ben benieuwd naar je volgende blog ;)

            1. We worden het zeker niet eens. Omdat bedrijven nu eenmaal niet boven de wet staan. Dat lijk jij wel te denken. Maar goed. We worden het inderdaad niet eens.
              En reacties? Het is een groot misverstand dat reacties belangrijk zijn. Bedoel ik niet persoonlijk. Maar als je uitrekent hoeveel mensen er reageren en hoeveel je stukken lezen, dan bestaan reacties statistisch gezien niet eens. 

  3. Uit een onderzoek van de Universiteit van Amsterdam en bureau Nelissen van ongeveer een jaar geleden http://www.nelissenmediaconsult.nl/?p=1 blijkt dat het grootste deel van de werknemers heel graag richtlijnen wil voor social media gebruik. Natuurlijk zijn er de vrijgevochten internet cowboys en -girls die zich door niets of niemand de wet laten voorschrijven. Meestal schreeuwen die het hardst. Maar het grootste deel van de werknemers wil heel graag ondersteuning bij de vraag wat nou wel en niet handig is om te doen. Gewoon omdat het een nieuwe wereld is waar je nog niet zo goed de weg weet. Een paar wegwijzers zo hier en daar zijn dan best handig.

    1. Maar als de internetcowboys het hardst schreeuwen, dan bestaat het probleem toch al helemaal niet? Of moeten we hier constateren dat eigen verantwoordelijkheid, zelfstandig nadenken en jezelf zijn voor de meeste mensen te hoog gegrepen is?

  4. Interessante discussie! Wat ik wel mis in jouw blog is dat sommige werknemers zelf vragen om richtlijnen! Ik werk bij een overheidsorganisatie waar veel van mijn collega's graag willen dat er kaders worden gecreëerd waarbinnen ze zich kunnen begeven op social media. Deze behoefte komt niet voort uit een gebrek aan creativiteit of durf maar heeft ook een juridische kant  zoals: is een klacht op Facebook ook een officiële klacht? Zij zijn juist heel blij dat ik richtlijnen heb gedefinieerd ook al vertel ik ze ook dat gedrag op social media niet anders is dan als je iemand aan de telefoon te woord staat. 

    1. Klinkt goedkoop, maar ik heb het hierboven niet over de werknemer. Als ik dat zo hoor dan is dat ook weer een heel ander verhaal. Maar heb jij het hier over zakelijke of private accounts?

Comments are closed.

Dit artikel is 7.152 keer gelezen