Senol Tapirdamaz, 35 jaar, getrouwd en vader. Overdag creatieve boekhouder / assistent accountant, ´s avonds blogger, android, social media fanaat, vechtsportkijker, krachttrainer (wanneer de blessures voorbij zijn), lezer, gtd-er, google+ rules right after twitter. Ook een keer een gastblog schrijven? Meld je dan aan via deze pagina! Ik ben al een jaar of 13 getrouwd waarvan ik me de laatste 10 jaar ongeveer ook nog eens een gelukkige ouder mag prijzen. Die gehele periode heb ik de verantwoordelijkheid gekregen om mijn eigen beslissingen te nemen voor mezelf en voor mijn kinderen. Het eerste jaar van het ouderschap was dat ontzettend makkelijk. Het was vooral beslissen op tijd de fles te geven, de luiers te verschonen, op tijd een keer in bad te doen en zo verder. Geen enkel probleem met een kind die tegenspraak gaf. Na de eerste woordjes kwamen daar rustig aan veranderingen in. Ik wil niet eten, ik wil niet in bad, ik wil niet met hem spelen zijn veel gehoorde zinnen bij ons in het huis: het rebelleren is begonnen. En hoe zeer ik me ook had voorgenomen om niet hetzelfde te doen als mijn ouders, helaas, mijn kinderen groeien op precies dezelfde manier op. Rot voor ze. Gelukkig zijn mijn beslissingen tegenwoordig duidelijker en op maat en ben ik gelukkig toch net iets anders dan mijn eigen ouders. En toen was er het internet Pas sinds een jaar ben ik in de wereld van de social media terechtgekomen. Op dat moment begreep ik zelf niet eens welke invloed of uitwerking bepaalde acties van mij konden hebben. Maar dat is me nu na veel lezen en praten met anderen duidelijk geworden. Ik “schrok” van bepaalde beelden die zomaar zwerven op facebook, Hyves en Youtube. Zelf probeer ik deze uit de weg te gaan, want functioneel schokkende beelden bestaan wat mij betreft niet. En op een zaterdagochtend vraagt de oudste ineens: Papa, wanneer krijg ik een facebook account? Ik heb daar nog steeds geen antwoord op gegeven. Ik weet niet of ik dat wel prettig vind. Nu blijkt dat mijn kind al veel langer op social media zwerft dan ik in de gaten had. Spellen (gelukkig allemaal gecontroleerd) als Panfu en Moviestar Planet zorgen voor een alter ego van mijn kind. En dat kind wil nu de semivolwassenen wereld in van facebook, google+ en youtube. Wil ik dat mijn kind per abuis wordt blootgesteld aan gedragingen die ervoor zouden kunnen zorgen dat hij deze aanneemt? Wil ik dat mijn kind ranzige beelden ziet door anderen die dit wel grappig vinden om te delen? Wil ik dat mijn kind contact maakt met iemand die Ballonetje08 heet en als meisje van 12 staat aangemeld? Mijn antwoord is eigenlijk heel simpel: nee dat wil ik niet. Ik wil dat iemand samen met mij de boel een beetje in de gaten houd. Wanneer dat betekent dat er abusievelijk een bepaalde censuur toegepast moet worden, dan zij het zo. Heerlijk dat bepaalde zaken niet meer als vanzelfsprekend worden aangenomen en heerlijk dat Moeder Google+ mij in deze opvoedkundige taak wil helpen. Dus dank je wel Google+ bij het opvoeden van mijn mede volwassenen en het ervoor zorgen dat mijn kinderen wat veiliger kunnen rondsnuffelen. Deze blog is een reactie op een eerder verschenen blog hier op Contentgirls. Gerelateerd Geschreven door Gastblogger
