Personal branding, het is de vloek van de echte discussie, de stop op persoonlijke groei en de start van vervlakking. Als we allemaal nou eens zouden kappen met personal branding, dan zouden we weer eens starten met echt contact. Want dit plastic gedoe is bij vlagen niet te harden.
Ik wantrouw aardige mensen. Althans, laat ik wat specifieker zijn: ik wantrouw mensen die áltijd aardig en áltijd positief zijn. Natuurlijk omring ik mezelf niet met alleen maar azijnpissers, maar dat is het andere uiterste en wat mij betreft ook mijn wantrouwen waard. Alleen maar aardig zijn en positief, daar geloof ik niet in. We zijn allemaal mensen en hebben allemaal onze narigheden. We hebben allemaal ups en we hebben allemaal downs. We zijn allemaal wel eens boos en we zien het allemaal wel eens niet zitten. Je overtuigt mij er gewoon niet van dat je oprecht alleen maar aardig bent.
Prozacje?
Maar als ik op het web lees, op de twitters en Facebooken en op de G+en en steeds meer blogs, dan lijkt het wel alsof een hele grote groep mensen in een vat met Prozac is gevallen. De blijheid, geïnspireerdheid en fantastisch-heid spat van mijn scherm. Het leven is mooi. De wereld een wonder. De mensen alleen maar bevlogen en krachtig.
Als er al negativiteit is, dan toch over een late trein of een lekke band of toch in elk geval iets actueels. Die eerste 2 omdat ze zo herkenbaar zijn voor de anderen, die laatste omdat dat het goed doet bij de volgers/vrienden/fans. Maar pas op, want zelfs deze minimale en personal-brand-fähige klaagzangen worden al snel gepareerd door een welgemeende DM van een volger/vriend/fan die je waarschuwt dat zoveel negativiteit niet goed is voor hoe je overkomt. Je personal brand dus. Getsie.
Evolutie
In 2001 publiceerde ik mijn eerste blog. Ik vond het nog best eng om ook op internet mijn mening te geven. Gek, want offline deed ik dat graag, ongevraagd en veel. Mijn eerste stukjes zijn dan ook echt stukjes (moet ik toegeven wanneer ik ze teruglees). In veel ervan was mijn mening verpakt als vraag – een vraag waar ik natuurlijk al een antwoord op dacht te hebben – zodat ik toch vooral niemand al te hard tegen het hoofd stootte.
Maar langzamerhand werd ik voor dat omslachtige gedoe te ongeduldig. In de jaren erna werden mijn blogs steviger, ongeduldiger, duidelijker, controversiëler en stekender. Dat past ook veel beter bij mij, want hoewel de soep helemaal niet zo heet is als hij wordt opgediend, vind ik ongenuanceerdheid een prima start van een goed gesprek. En omdat men toen (in dat grijze verleden) nog uitgebreid op blogs reageerde, volgde die nuance vaak (niet altijd) wel in de reacties. De gesprekken die ik toen had waren stevig, goed, soms onwijs irritant, maar toch bijna altijd wel zinnig. Ik zei wat ik echt vond en mijn lezers vertelden mij wat ze daar weer van vonden. We maakten daardoor contact.
Bewustzijn
Het web is veranderd nu we het allemaal gebruiken. We weten allemaal dat we te Googelen zijn. We zijn ons ervan bewust dat aanstaand werkgevers en vele anderen dat ook doen met onze naam in het zoekvenster. We weten allemaal dat de informatie die Google terugspuugt zonder context en uitleg zomaar in beeld verschijnt. Dus zijn we voorzichtiger en denken we goed na over wat we zeggen: kan dat wel? Gaat die mening niet te ver? Moet ik dat niet anders formuleren?
Een lichte vorm hiervan is geen enkel probleem en zelfs een hele prettige manier van met elkaar omgaan. Maar ik heb steeds meer het idee – en merk dat trouwens ook bij mezelf – dat we elkaar in een soort gekke gevangenis houden, waarbij we collectief net doen alsof de wereld alleen maar mooi is en we iedereen basaal wel aardig vinden. Als we onze mening al geven over anderen, doen we dat door middel van subtiele hints (ontvolgen, negeren etc.) om de confrontatie maar uit de weg te gaan. Als we een stevige mening hebben, dan kleden we die zoveel mogelijk uit of houden we het voor ons, want dat kost je volgers/vrienden/fans.
In een tijd waarin we van bedrijven vragen om steeds menselijker te worden, vind ik dat we zelf steeds meer op coroprate communicatie gaan lijken: afgevlakte weldoordachte boodschappen, die niet echt boos maken, maar ook zelden een andere emotie oproepen.
Those were the days
En ja, natuurlijk chargeer ik. Natuurlijk is dat niet alles wat ik op het (social) web voorbij zie gaan. Natuurlijk zijn er mensen die wel echt zijn, die naast dat welkome laagje beschaafdheid niet de Branding-filter aan hebben staan. Maar het zijn er maar relatief weinig, getuige ook mijn DM-box op bijv. Twitter, die wel overloopt van de echte meningen. Meningen die ik in het openbaar dan niet meer terugzie. En niet alleen over mensen, maar ook gewoon over kwesties.
Ik snap het. Zelf vind ik het ook steeds lastiger. Kijk ik soms met weemoed terug naar vroegah toen ik nog in relatieve vrijheid kon zeggen wat ik vond en kon schrijven wat ik dacht. Toen ik nog niet een “personal brand” had. En toen werkgevers niet eens wisten wat een zoekmachine was. Those were the days.
Gevangenis met open deur*
Maar weet je, de gevangenis zit in mijn hoofd. So what als een toekomstig werk-/opdrachtgever mijn mening niet vindt passen bij zijn bedrijf. Kans is groot dat ik daar dan ook helemaal niet op mijn plek zit. Al is het alleen maar omdat werkgevers die denken dat hun werknemers geen leven hebben naast hun werk, niet van deze tijd en een beetje dom (vrije quote Maxima) zijn . Van de gevangenis in mijn hoofd heb ík gelukkig de sleutel, die deur gaat dan ook weer gewoon open.
Ergens in het midden
Weg met personal branden. Weg met dikke lagen zelfcensuur. Weg met bang voor wat een ander denkt en meningen zo verpakt dat ze onherkenbaar zijn geworden. We moeten met z’n allen wennen aan deze nieuwe internetrealiteit, waarin iedereen graag voor zichzelf een Kay van der Linden in zou willen huren om er het gaafst vanaf te komen. We zijn aan het doorschieten naar de keurslijf-kant, laten we snel dat mooie midden weer zoeken: echt jezelf, terwijl je rekening houdt met anderen.
* Ook een mooi boek van Jan Terlouw
50 comments
Hear hear!
(dit is een persoonlijke reactie)
Mooi stuk. En eens. Doen zoals je bent. En uitkomen voor je mening. Goeie en slechte kanten. Eén kanttekening: personal branding is in mijn woordenboek niet per se alleen halleluja-gedrag. juist ook de negatieve (en dus kwetsbare) kantjes.
Dat ben ik met je eens. Maar zo wordt het – jammergenoeg – wel door veel mensen geïnterpreteerd – dat is ook waar dit over gaat: die smalle definitie van personal branding.
An sich personal brand iedereen, de hele dag…rain or shine. Het wordt pas stom wanneer je denkt dat het alleen maar gaat om mooi-weer-gedrag vertonen.
Amen
Mooi, open en eerlijk deze reactie. Ik kies al jaren voor deze aangedragen optie : echt jezelf zijn, terwijl je rekening houdt met anderen. Een oprechte aanpak en ruggensteun is de 8-S-benadering van Kees Klomp en Cor Hospes ( zie deze links : http://www.karmanomics.nl/case.php en http://verlichtinginbusiness.nl/ )
" […] hoewel de soep helemaal niet zo heet is als hij wordt opgediend, vind ik ongenuanceerdheid een prima start van een goed gesprek."
Blij dat ik niet de enige ben!Ik personal brand (voor spek en bonen vooralsnog) op de manier zoals Fatimadevos beschrijft. Daardoor heb ik nou juist het gevoel dat ik alleen maar zit te azijnpissen en gal te spuwen. Valt dan misschien toch wel weer mee als ik voor volle brand aangezien wil worden… ;o)
Meh. Ben ik het niet helemaal mee eens.
Personal Branding doet ook veel goed. Het brengt focus in wat je te bieden hebt en zorgt dat je helder kunt blijven over je aanbod. Zeker voor een ZZP-er is het handig om over jezelf te denken als een brand. Mensen willen niet iemand anders, ze willen mij, omdat ik degene ben met de uitgesproken mening. Omdat ik helder voor ogen heb welke niche ik wil bereiken en een heldere visie heb op het vak. Zorgt dat voor zelfcensuur… nee, mensen weten ook wel wanneer ze me in een jolige bui treffen of wanneer ik bezig ben met mijn visie op het vak. En voor opdrachtgevers (want ik ben niet op zoek naar een baan) moet duidelijk zijn dat de brand waarmee ze in zee gaan een echt mens is. Met rare buien, vreemde kwinkslagen en slechte dagen.
Moeten wij menselijker zijn… of de ontvanger snappen dat we ook maar mensen zijn?
Ik vind je eindvraag interessant. Denk ook zeker dat het ook daarmee te maken heeft dat het vaak Niksig is. Verwachtingen zijn zware dingen.
Maar dat je een goede pitch moet hebben, lijkt me logisch )(als ondernemer), maar verder ben je gewoon een mens…en al helemaal als zzp'er. Zaken doen met jouw merk, is zaken doen met jou. En ja, het is handig om bij die zakelijke kant een duidelijke focus te hebben, maar als mens ben je hopelijk veel meer dan dat.
Oh mèn, van die mensen waarbij het glas altijd helemáál vol is. Het frappante is: de meeste mensen zijn eigenlijk best interessant wanneer je de kans krijgt om onder die dikke laag corporate vernis te kijken.
Goed zeg, erg herkenbaar en heerlijk om te lezen! Sluit ook wel een beetje aan op de #twarodie (kende je die al: http://www.socialned.nl/twarodie/, ook erg vermakelijk vond ik).
JA!
Ik kan best wel eens steigeren bij ronduit ongenuanceerde opmerkingen (ze kunnen ontzettend beledigend zijn en vrijheid van meningsuiting vind ik wat anders dan vrijheid in het opzettelijk kwetsen van mensen), maar man, wat ben ik het verder eens met je stuk. Vroeger, als labiele, depressieve puber met woedeuitbarstingen, knalde ik echt àlles op het web. Blij dat ik geen Facebook en Twitter had, want het ging ver. Nu, jaren later en genezen van veel boosheid en pijn, vind ik mezelf al heel positief. Ik blijf een emotieknaller, maar vind dat ik me keurig weet in te houden.
Maar één opmerking in een niet zo vriendelijke bui (waarin geen namen of uitgebreide situaties worden verteld) en zelfs de Facebookslapers blijken ineens klaarwakker te zijn. Twee seconden na plaatsing van mijn bericht verschijnt de eerste ongevraagde raadgeving. Niet: 'joh, wat vervelend voor je, raas maar even uit' (ja, er zijn gelukkig mensen die dat wel snappen), maar 'zwijg!' op een fatsoenlijke manier en met mooie woorden alsof die plotseling ontpopte wannabe-therapeuten ook nog geloven dat ze me er een gunst mee bewijzen. In werkelijkheid zouden ze het liefst meteen twee handen op m'n mond duwen, want er mag toch vooral niet gelezen worden dat je je ook wel eens chagrijnig voelt. Stel je voor. Stel je voor dat je je mens zijn laat zien.
Soms denk ik dat ik de enige echte mens op Facebook ben.
Het stuk doet precies waarvoor het geschreven is; een primaire reactie uitlokken. Heerlijk…, ga zo door!
dank je…denk ik…:)
Personal branding. Om de een of andere reden link ik dat altijd direct aan zelfverbranding. Maar dat is weer heel wat anders. Maar toch ook weer niet, als je er even vanuit een andere hoek tegenaan kijkt. Want ik denk dat als je jezelf, en daarmee ook je 'persoonlijke merk' té serieus neemt, dat je dan eigenlijk ongemerkt bezig bent je eigen ik te verbranden.
Personal branding: De brand erin!
Wees lekker jezelf. Met authenticiteit is niks mis. En so what als er mensen zijn die het daar niet mee eens zijn. Het zou een saaie duffe boel worden als iedereen het altijd maar met elkaar eens is.
Krijg soms de kriebels van de term 'personal branding' :-/
Kom wel 'ns iemand tegen die je beter een Tell Sell reclame kunt laten presenteren ipv hoe digene zichzelf verkoopt zoals vooral geleerd tijdens de vele trainingen die ze daarvoor volgden.
Ik ga voor authentiek, puur & echt, vanuit het hart, met hier-en-daar een hakkeltje, scheef gezicht, een overpeinzing en soms spijt van de oprechtheid waarmee je iets schrijft!
Anders is de schrik zo groot als je die ander, buiten z'n personal branding om, offline écht leert kennen . . .
Haha! Al zitten er goeie dingen in je artikel… Met de titel ben ik het niet eens. Fout is de niet-authentieke 'Amerikaanse branding'. Maar als je het goed doet, worden mensen er heel gelukkig van. Zie hier een reactie: "In de Personal Branding sessies heb ik Corinne leren kennen als een zeer bevlogen professional. Als coach heeft ze mij begeleid in het proces om te komen tot inzicht in mijn belangrijkste waarden en normen. Ik ben meer bewust van waar ik voor sta en waar mijn afdeling voor staat, waardoor ik het beter uit kan dragen naar mijn eigen team en naar de buitenwereld. Ze geeft me hierdoor vertrouwen in mijn taak als manager en mijn gehanteerde management stijl. Corinne draagt bij aan mijn persoonlijke groei waar ik haar zeer dankbaar voor ben."
als iemand zijn personal branding op mij zit af te vuren word ik daar helemaal niet blij van.
Dat sommige mensen de personal branding van een ander kunnen appreciëren en/of dat je met faken ook nog best een heel eind komt, mits je er goed in bent – maakt het niet oké of prettig.
Dat je een poging moet wagen om jezelf te snappen, je plussen en minnen te kennen en in staat moet zijn jezelf keihard te relativeren…dat is zo, maar dat heeft niks met personal branding te maken :)
Laten we nou niet het alle Amerikaanse branding als niet-authentiek beschouwen. Amerikaanse branding is net zo goed authentiek, maar ze gaan er hier vanuit (ik woon in Orange County, Californie tussen de de barbiepoppen – mijn operatie is over 5 weken) – dat je jezelf en je bedrijf als 'bigger' en 'better' moet presenteren om klanten te krijgen. En dat lukt ze aardig. Ik denk altijd dat mijn concurrenten en soms mijn klanten veel groter en beter zijn dan ze in t echt zijn, vaak totdat ze met mij mijn offerte bespreken. – Dan hebben ze ineens maar een klein budget.
Ik vind het best moeilijk om mijn eigen manier te vinden om me hier te presenteren op een manier waarop ik mijzelf ben. De 'groot-geworden-door-klein-te-blijven-mentaliteit (was dat Rabobank?), en tegelijkertijd een image te presenteren die de klant de juiste indruk geeft dat we stabiel en groot genoeg zijn om met hen te werken, want als je zegt dat je groter en beter bent – dan wek je hier vertrouwen. Andersom heb ik het ook wel eens geprobeerd – een aantal emails persoonlijk naar klanten in NL gestuurd met een uitleg hoe geweldig dingen zijn, bla bla bla – maar daar werd niet positief op gereageerd. 't is soms moeilijk te switchen tussen deze twee culturen. De Amerikaanse en Nederlandse klantgerichte cultuur is volledig anders.
Eens. Ik schreef deze daar over.
http://bewonderingsblog.blogspot.com/2011/06/pers…
Toch is er een soort positiviteit waar ik wel van houd. Mensen die aardig doen naar elkaar. Zelfs als dat een beetje overdreven zou zijn, ben ik er nog steeds voor.
ik niet! Ik blijf aardige mensen wantrouwen. Overdreven is overigens in the eye of the beholder :)
Leuk onderwerp Xaviera.
Ik leer mijn kids overigens dat ze liever niets zeggen dan iets slechts. We kunnen de wereld beter maken door mooie en lieve woorden te kiezen. We kunnen het mooier maken door om te gaan met leuke mensen die ons uitdagen, of lelijker door met mensen om te gaan die ons afremmen of continu hun negatieve mening op ons afvuren.
Ook profiteer ik liever van aardige mensen dan ze te wantrouwen. Als ze iets aardigs willen doen, prima, kom maar op. :-)
De eerste de beste HR-medewerker die mij googelt, googel ik net zo hard terug! Eens zien of hij/zij de sporen voldoende heeft uitgewist om mij ongestraft te kunnen confronteren met mijn internetleven. Niet dat ik daar bang voor ben. Ook ik heb de insteek dat wanneer een bedrijf mij om die reden niet zou willen hebben, dat bedrijf mij dus niet waard is.
Verder heb ik er niet zo heel veel mee, met personal branding. Ik weet nauwelijks wie of wat ik ben, laat staan dat ik lang genoeg de schijn op kan houden van iets wat ik zou willen zijn. Mij te vermoeiend. Ik zeg wat ik denk. Vandaag. En morgen zeg ik misschien weer wat anders. Of hetzelfde. Maar dan op een andere manier. Lekker ongrijpbaar.
Het lijkt mij juist menselijk door (..onbewust?) stil te staan wát je post op welk medium. Ik vind Facebook bijv. nou niet het medium op te gaan lopen zeuren, of met echte meningen komen. Die 'echte' meningen zijn 8 van de 10 keer ook gemaakt om te shockeren of aandacht te trekken.
Het is mens-eigen door na te denken hoe je over komt. Maar buiten dat: jíj bepaalt op social media op welk moment je iets deelt. Dat is heel iets anders wanneer iemand op straat je vraagt hoe het met je gaat. Dus eigenlijk zeg je in je artikel dat mensen nog bewuster moeten gaan nadenken hoe ze overkomen en ervoor zorgen dat het niet te 'plastic' wordt.
Een oplossing zou zijn als je telefoon op een willekeurig moment een pushbericht naar je stuurt, waarin staat: "Hey Bart, hoe gaat het nú met je?"
Dan krijg je misschien een wat eerlijker beeld. Marc Zuckerberg, als je meeleest: Do it.
maar mij gaat het ook wel een beetje om de relativiteit van dit soort opmerkingen:
"Ik vind Facebook bijv. nou niet het medium op te gaan lopen zeuren, of met echte meningen komen. Die 'echte' meningen zijn 8 van de 10 keer ook gemaakt om te shockeren of aandacht te trekken"
Dat ben ik niet met je eens bijvoorbeeld. Dat elkaar opleggen wat je wel en niet, waar mag doen en je daar dan ook nog iets van aantrekken ….just don't do it :0)
Ik bedoelde het ook persoonlijk gezien. Niet vanuit mijn mening 'hoe het moet'.
Zelf denk ik dat veel mensen op die manier posten, omdat ze dat prettig vinden, en niet persé omdat ze leuk over willen komen.
Het zegt overigens ook wat over je zelf, als je last hebt van iemand die aan 'personal branding' doet.
hahaha klopt en dat hoop ik ook – dat de dingen die ik zeg iets over mij zeggen :D
Misschien zie ik de zaken erg zwart-wit, maar ik lees tussen de 21 reacties maarliefst 8,5 reacties die naar personal branding ruiken. Wat is daarmee op?! Hoe kun je het nou eens zijn met het feit dat we met z'n allen minder moeten personal branden en je comment beginnen met "Ik ben het helemaal met je eens, ik doe zelf altijd…"?!
"Ik doe zelf altijd" is personal branding! Goed, als je vervolgens iets van diepgang in de discussie brengt omdat je altijd, maar nee-hee, er zit zelfs iemand een volledige testimonial van zichzelf te pluggen…. sommige mensen zijn echt onmogelijk :)
en wat is jouw reactie dan: "Kijk mij eens een ongezouten mening heben?" of "Die anderen kunnen wel beweren dat ze 'puur' zijn, maar ik ben toch 'puurder?'
Zelf voeg je overigens ook geen diepgang toe. Schimpscheutend mensen afdoen met : "ze zijn onmogelijk" vind ik makkelijk.
Okee. Klaar.
Ik houd niet van het soort reacties die ik net scheef, want ze escaleren. Ik ben een positivo. Ik houd van aardig zijn. Van overla het goede in zien. Van het glas halfvol en zo. (Ook al lukt me dat lang niet altijd en ligt de kniesoor in mij op de loer)
Toch wil ik aardig blijven, en houd ik niet zo van debatteren. Ik ben meer van de dialoog. Dus ik ga mijn eigen reactie weer ontkrachten.
De waarheid ligt niet in het midden maar in beide uitersten tegelijk.
Het klopt dus helemaal dat die personal branding heel veel onechts heeft. En jij hebt ook gelijk dat daar meerdere lagen in zitten. Dus roepen dat je juist heel echt bent is misschien nog wel onechter.
Liever echte onechte mensen dan onechte echte mensen.
Veel van het positieve dat ik op twitter tegen om vind ik echt. Ik beslis dat gewoon, en dan is het ook zo.
Wat is er mis met laten zien waar je goed in bent op sociale media? Dat is toch ook personal branding? En is het blog waar we op reageren ook niet een vom van personal branding?
Een en oneens dus.
De kern waarmee ik het eens ben is dat het goed zou zijn om van de angst van "wat zullen ze van me vinden?" af te stappen. En dat is een lastige want iedereen die acief is op social media heeft toch ook een egootje dat graag leuke reacties wil op wat je deelt. (of ben ik daarin de enige?)
Begrijp me niet verkeerd, ik ben zelf ook een glashalfvoller en een jaenner. Typetje vooruit met die geit. Maar dat houdt niet in dat ik alleen maar dingen goed kan, of alles leuk vind. Of overal een positieve ervaring mee heb. Of wil hebben.
Asjeblieft zeg ;)
Je leert het meest van je fouten, toch? Laat die dan eens zien op Twitter en blogs. Dat vind ik een stuk authentieker en geeft IMO veel meer diepgang aan een discussie dan eenheidsworstige joepiejeej reacties…
En bovendien, je egootje (terechte opmerking trouwens!) vindt het denk ik helemaal fijn als iemand met je meeleeft of meedenkt als je je teen, hoofd of ego hebt gestoten ;)
Fijn dat er alleen maar echte mensen op je blog reageren, en niet de fakerds. Ha! :-) Ik ben superfake, daar ben ik me van bewust. Ik ben een marketing persoon en wil anderen graag pleasen. Dus ik kan me als een kameleon aanpassen aan wat een vriend of de klant wil, en presenteer mijzelf zo goed mogelijk, en natuurlijk alleen maar van de beste kant.
Overigens wil ik even aanvullen dat harde statements voor of tegen heerlijk zijn om een discussie te beginnen.
En ook als een product goed aanbevolen word op een blog, kijk ik eerst even of ze er ook geld mee verdienen voordat ik de review vertrouw. Haat ik.
Meningen veranderen, en wat op het internet staat, blijft er staan. Wie zegt dat mijnmening nog dezelfde is over vier jaar? Net als de wereld evolueren mensen ook, maar dat beseft mijn toekomstige werkgever misschien niet, terwijl de waarden en normen van zijn bedrijf misschien perfect bij mij passen. En HR mensen kunnen écht kortzichtig zijn, hoor. Ooit is mij een interim-kandidate afgeraden omdat ze twee diploma's had: kleuterleidster en tuinarchitectuur. "Die weet niet wat ze wil," was de mening. Het was de beste interim ooit, want ze was mee met de wereld en heerlijk flexibel in haar denken.
Vanuit de theorie gezien is er wel wat voor te zeggen om positiever
te zijn op de verschillende sociale media dan je gemiddeld genomen in het
dagelijks leven bent. Zo worden positief gelabelde berichten (iets) meer geretweet
dan negatieve en toont onderzoek aan
dat zelfs wanneer mensen weten dat je
het niet meent, een positieve opmerking zoals ‘je bent mijn favoriete klant’ en
‘wat zit je haar leuk’ toch onderbewust een positieve uitwerking heeft over hoe
de ander over jou denkt.
Daarnaast heb je natuurlijk ook te maken met het feit dat
internet een onfeilbaar geheugen heeft. Hoewel selectief in wat het oproept is
er altijd dat de kans dat de chagrijnige, boze of ongenuanceerde post, tweet of
update op een ongewenst moment boven water komt. In die zin is een dienst als Vizibility kansrijk.
Ten derde is het maar de vraag of de wijze waarop zzp’ers
naar andere zzp’ers kijken, gelijk is aan hoe bedrijven en met name inkopers
kijken naar zzp’ers of andere partijen die ze inhuren. Immers, deze
inkopers worden er intern op aangekeken als de geleverde diensten niet naar
verwachting zijn. Om het zekere voor het onzekere te nemen zullen deze inkopers
kiezen voor die partij cq persoon waar de minste negatieve beeldvorming van is.
En ja dat is jammer, want het zegt inderdaad niets over de kwaliteit van de
persoon en/of haar werk.
Kortom dit zijn argumenten om je negatieve meningen voor je
te houden en vooral niet te met de hele goegemeente te delen. Neemt niet weg
dat we natuurlijk allemaal zo onafhankelijk in het leven willen staan dat we
kunnen posten, updaten , twitteren, etc wat we willen. En als er een bedrijf op zoek is naar een
onafhankelijke kritische geest om de boel een beetje op te schudden dan is een kritisch
geluid wel gewenst.
sorry de links naar een en ander zijn niet doorgekomen:
positieve berichten vs negatieve berichten http://www.websci11.org/fileadmin/websci/Papers/5…
onderzoek positieve opmerkingen http://www.media-studies.ca/articles/influence_ch…
  ;http://vizibility.com/Home/Individuals
Mooi gezegd, mooi geschreven. Zit al jaren met hetzelfde gevoel. Werp ook iedere vorm van branding van me af. Bewuster zijn laat je toe echter te zijn. Een mening,een opinie, hoort daar bij en daar hoeft je niet voor afgebrand te worden. De wereld van nu en morgen is aan de mensen die 'invloed hebben door zijn'. Niet door geprogrammeerde branding. Peter H
Een mooi stuk, ben het op veel vlakken met je eens (he jammer, geen leuke discussie :P )
Maar moet wel zeggen dat je wat achter loopt. Waarom denk je dat er blogs als Geenstijl zijn? Mensen die zich anoniem schuilen achter een online anonieme identiteit en een hele scherpe pen hanteren.
Ik kan mij nog een opmerking van mijn moeder herinneren van 15-20 jaar geleden: Myrna Goossen: "He, ze is weer op tv, hopelijk is ze nu ook minder positief over dingen, want dat goedlachse en overal positief over zijn valt bij velen verkeerd."
Maar alleen maar negativiteit zal ook niet werken overigens. Op zoek naar een mooi evenwicht!
't Is maar hoe je personal branding bekijkt.
Als je 't ziet als je authentieke zelf helder krijgen en communiceren, dan is het heel wat anders dan wat sommige media, zeker de Amerikaanse, ervan maken.
Iemand een idee voor een andere term in plaats van personal branding?
http://thumbpress.com/wp-content/uploads/2011/08/…
Ligt mijn reactie nog steeds bij de webredactie?
nou de redactie lag nog lekker in bed een boek te lezen. Maarrr, ik zie geen reactie van jou in moderation (neem aan dat je dat bedoelt)? Weet je zeker dat het plaatsen goed is gegaan?
kijk dat vindt ik leuk: dialoog.
Mooie aanvulling, en je hebt gelijk.
Probleem echter bij het laten zien van je fouten op twitter en in blogs is dat er meestal al een verweringsslag tussen zit. Als je de rust vindt om te schrijven, heb je ook al afstand genomen.
dit schreef ik in een blog daarover, en ik kan het niet beer verwoorden, dus herhaling:
(begin blogtekst)
Ja hoor, we durven best open te zijn. Onze persoonlijke verhalen te vertellen.
Toch ontdek ik dat daar een grens zit.
Die grens heeft te maken met het verschil tussen "daar en toen" en "hier en nu".
Ik kan heel open zijn over blunders die ik gemaakt heb. Gemoedstoestanden kan ik in mooie bewoordingen op mijn blog kwijt.
Maar
dat zijn allemaal afgeronde zaken. Ik ben er klaar mee. De wond is
dicht. Dekseltje gesloten en op een plank gezet. Je mag kijken, maar
alleen door het plastic raampje dat aan de voorkant in het doosje zit.
De deksel blijft dicht.
De boodschap "ik ben kwetsbaar" wordt direct aangevuld met "ik ben sterk, want ik heb het overwonnen".
(tot zover blogtekst)
Hoeveel van ons durven écht kwetsbaar te zijn? De rouwe twijfels op internet te zetten?
Ik denk dat dat zelfs niks met personal branding te maken heeft, maar dat die dempel sowieso in ons ingebakken zit.
Ik zie het maar heel zelden, en ik zou graag willen dat we dat allemaal meer durven. Hoe vaker we het van anderen zien, hoe meer we het durven. Laten we in 2012 wat vaker de deksel open gooien, ook als de pijn nog rouw is.
Agreed!
Sowieso is jezelf kwetsbaar kunnen opstellen echt een vak apart, helemaal in een omgeving waar je toch liever je goede kant laat zien en waar, zoals al in de comments geroepen is, dingen altijd (en zonder context) blijven staan.
Tegelijkertijd, hoe groot is de spontane hulpvaardigheid in vrijblijvende netwerken? Ik denk heel klein, en misschien ook wel om diezelfde reden…
Als reagerend en denkend:
Dit fenomeen van zelfcensuur is al ouder dan personal branding, en zelfs ouder dan alle sociale media. Denk aan de verhalen die ouders elkaar vertellen bij het schoolplein, verhalen die we elkaar op verjaardagsfeestjes vertellen of in de kroeg. Daar doen we toch hetzelfde? Daar passen we die zelfde censuur toe.
Dit stuk is dan weer geweldig goed voor je personal brand! En voor de mijne omdat ik er mee instem. ;-)
Trouwens ook een goede om aan eind van 2011 te verbranden: personal branding! Fik erin!
Leuke blog Xaviera!/discussie!
Personal branding of "jezelf als merk" neerzetten geeft mij in eerste instantie als begrip/term ook wat kriebels. Maar dat zit inderdaad ook in de term zelf. Het komt al snel onecht over (tja..wat is dat dan weer?-;)), maar zodra die term nader toegelicht wordt en betekent dat iemand vanuit zijn kracht en natuurlijke oprechtheid en betrouwbaarheid communiceert en handelt, komt het al heel anders binnen. Dan vind ik er niks mee, het geeft focus. Los van het feit of ik het qua content eens ben met diegene. Ik hoef aardige mensen niet per definitie te wantrouwen, dat gaat mij persoonlijk op voorhand echt te ver. Nee, je hoeft daarmee ook niet altijd aardig te zijn online, maar dat ik af en toe een scherp randje eraf haal is niks mis mee. Waar ik thuis misschien tijdens het koffiedrinken "wat een ge-eikel" zou roepen bij een discussie, vertaal ik dat misschien online in "ben het er totaal niet mee eens want…". Shockeren om te shockeren, kritisch om het kritische zelf, alles er altijd direct uitflappen, maar ook aardig om het aardig zijn zelf, nee dank u. Ik heb ook mijn buien, zal best eens een blog aan een ergernis wijden, maar niet vanuit "zeuren en zeiken". Past gewoon niet zo bij mij. Eerder met humor als me dat lukt.Ik heb bij "personal branding" soms wel wat meer moeite wanneer "geautomatiseerde marketing/branding" doorslaat: vele automatische aanbiedingen ontvangen met "beste Ted" via een software systeem daar waar ik als "klant" of "leverancier" intussen allang 1 op 1 contacten met de afzender heb. En de content van zo'n geautomatiseerd systeem niet meer matched met hetgeen 1 op 1 allang speelt. Of wanneer ik dan weken moet wachten op een 1 op 1 mail-antwoord. Daar gaattie voor mij pas wringen bij "branding".
Comments are closed.