Het zijn ingewikkelde tijden voor de meer en minder serieuze bloggers op de internets. In de loop der jaren zijn er talloze sites her en der als paddenstoelen aan de grond ontsproten. En op al die sites – zoals bijvoorbeeld ook deze – wordt druk, gepassioneerd en soms eigenlijk best wel goed geschreven. Over van alles. En nog wat. Maar hoe zit het met de lezers? Wat vinden die er eigenlijk van? Schrijven en gelezen worden De wat grotere cq bekendere blogsites worden prima gevonden door ‘het publiek’. Dat is prima te meten, middels allerlei statistiek-tooltjes. Zo heeft mijn eigen meest recente artikel op Contentgirls 826 lezers getrokken op het moment dat ik dit schrijf. Leuk! Want daar doe je het uiteindelijk toch ook voor. Schrijven omdat je ergens wat over wil vertellen, met als doel gelezen worden. Want als je niet gelezen wil worden kan je net zo goed alles in Word-documentjes opslaan. En dat doen bloggers dus niet. Die gooien het op de internets. En dan kunnen ze zien hoeveel bezoekers er langs komen. Wordt er wel gelezen? Maar wat doen die bezoekers eigenlijk? Lezen ze je stukje, column, opiniestuk of verhaal eigenlijk wel? Of was het alleen maar een kwestie van naar de site klikken middels een aangeboden linkje op Twitter, Facebook, Google+, Hyves, RSS-feeds? Om er na dat klikken achter te komen dat het wel heel veel letters achter elkaar zijn. Natuurlijk is middels statistieken ook te zien hoe lang bezoekers op een bepaalde site cq pagina rondhangen. Maar ook dat zegt helemaal niks. En áls er al gelezen wordt, wat vinden die lezers er dan eigenlijk van? De menigte zwijgt In mijn geval – met die 826 ‘lezers’ – heb ik via twitter en Google+ een tiental reacties gehad. Nou, ok, twintig dan. En onder het blog zelf staan welgeteld twee reacties, die ook nog eens van mensen zijn die ik via twitter regelmatig ‘spreek’. Verder laten de tellertjes naast het artikel enkele tientallen retweets, shares, +1’s en dergelijke zien. Van de resterende 750+ lezers/bezoekers heb ik dus geen flauw idee óf ze überhaupt wel tot het eind aan toe mijn stukje gelezen hebben en wát ze daar dan eigenlijk van vonden. Men komt, men leest, men gaat weer weg. Een zwijgzame menigte, om het zo te zeggen. Dat is niets nieuws natuurlijk. Zo is er op deze site al wel vaker aandacht besteed aan deze materie. Toch is het een wat merkwaardig fenomeen, zeker ook gezien de stormachtige groei van socialmedia waar men nou juist wél op anderen reageert. #blogpraat Waarom dan niet of nauwelijks onder blogs? Aangezien veel mensen meer weten dan één, besloot ik onder andere deze vraag eens voor te leggen aan het twitterfenomeen #blogpraat. Na een uurtje fanatiek twitteren met mede-bloggers van allerlei pluimage was ik nog geen steek wijzer. Want zoveel mensen, zoveel meningen, zoveel invalshoeken, zoveel waarheden. Antwoorden en adviezen varieerden van het creëren van meer betrokkenheid door onder andere zelf ook meer interactief blogs te lezen tot het aanzwengelen van discussies door controversieel te zijn in onderwerpkeuze en/of stellingname. Ook werd de groei in het gebruik van socialmedia als reden aangevoerd voor het uitblijven van (veel) reacties. Omdat het reageren al op Facebook, Twitter en/of Google+ gebeurt. Daar zit natuurlijk wel wat in. Al blijft het mijns inziens jammer, omdat op die manier de reacties vervliegen en de eventuele discussie niet op gang zal komen op de plek waar hij eigenlijk thuishoort: Onder de bewuste blog. Prangende vragen Uiteindelijk leverde het uurtje blogcrowdsourcen middels #blogpraat meer vragen dan antwoorden op. Hetgeen mij noopt om dan de prangende vragen ook maar hier neer te leggen: Wat is voor jou een reden om te reageren op een blog? Vind je het prettiger om middels een tweet, een like of een +1 je waardering voor een blog te laten merken, in plaats van dit onder de betreffende blog te doen? Hoe vaak reageer je door de bank genomen op een blog, hetzij door een reactie, hetzij middels de diverse socialmediaplatformen? De comments staan open! Gerelateerd Geschreven door Robert Keizer
