In dit tweede deel over de dood en je online leven zal ik ingaan op mijn persoonlijke gedachten hierover. Eén van de aanleidingen voor dit onderwerp vind je in deel 1. Ondanks de relatieve onbesprokenheid van dit onderwerp, blijken praktische oplossingen voor je nabestaanden al voorhanden; de één zijn dood is de ander zijn brood zullen we maar zeggen.
Digitaal monument
Het internet is nog niet zo oud dat we met dit fenomeen al zoveel ervaring hebben opgedaan. Laat ik mezelf eens als voorbeeld nemen. Stel, ik ga dood. Mijn nabestaanden gaan eens kijken wat ik online allemaal uitspook, voor zover ze dat nog niet weten. Wat komen ze tegen? Een weblog, een Twitter-account, diverse profielen bij bijv. Hyves, LinkedIn, Slideshare, Ambtenaar 2.0, Politie 2.0 en ga zo maar even door. Ik ben er niet meer dus het klinkt vrij logisch dat ik er dan ook online niet meer ben. Maar wat als je dit weblog nou zou beschouwen als een boek; een boek gooi je toch ook niet zomaar weg? Waarom een weblog dan wel? En een Hyves-profiel, is dat niet zoiets als een vriendenboekje? Ik heb gezien dat mensen er troost uit putten om het profiel van die overleden vriend nog eens te bekijken en er een krabbel op achter te laten; om te uiten dat hij gemist wordt. Is dit anders dan een ouderwetse brief aan een overleden naaste schrijven? Het enige verschil in deze voorbeelden is de openbaarheid van de online activiteiten. Is die openbaarheid erg? Ik denk het niet. Als het maar ergens op deze ‘openbare activiteiten’ duidelijk is dat de eigenaar er niet meer is en dat het in stand houden ervan gezien kan worden als eerbetoon of digitaal monument.
Virtuele bezittingen
Op mijn 101 doelenlijst van het Day Zero Project staat niet voor niets het doel #93 Schrijf op wat je wil dat er na de dood met je (virtuele) bezittingen gebeurt. Ook mijn virtuele bezittingen dus, met als meest waardevolle mijn weblog, moet een bestemming hebben. Voor mij zou mijn blog niet tot in de eeuwigheid online hoeven te blijven staan; op een gegeven moment is het ‘weg is weg’ wat mij betreft. Tenzij nabestaanden daar anders over denken of iemand anders het stokje wil overnemen. Het voelt gek en tegennatuurlijk om over dit soort zaken na te denken. Maar je bespaart je nabestaanden een hoop als je nu alles al goed hebt uitgedacht.
Laatste tweet
Naar aanleiding van het eerste deel van dit artikel kreeg ik op Twitter de vraag wat mijn laatste tweet zou zijn. Tja, dat hangt er natuurlijk vanaf of je wéét dat het je laatste tweet is. In het geval van Mike was dat duidelijk, maar als ik morgen dood ben had ik dat toch niet echt verwacht. Als dat gebeurt, dan moet iemand maar op mijn account inloggen en een overlijdensbericht in 140 tekens tikken. Je moet je boodschap nou eenmaal aanpassen aan het medium. Ik neem de vraag mee bij het uitwerken van doel #93.
Na de dood
En dan ben je dood. Je hebt aan je nabestaanden duidelijk gemaakt wat er met je virtuele bezittingen moet gebeuren. Die (mail)accounts sluiten, weblog tijdelijk behouden, overlijdensberichten op die en die sites. Hoe krijgen zij dat voor elkaar? Daar hoefde je tot niet zo lang geleden helemaal niet over na te denken. Jacqui Cheng vertelt op het blog Ars Technica over het onderzoekje dat ze deed over het kunnen opheffen van accounts van overledenen. De conclusie: Twitter, MySpace en Google hebben het matig tot redelijk geregeld maar niets kan tippen aan Facebook! Het biedt zelfs een speciale service: een herdenkingspagina, geen updates en het account op privé.
Diensten voor nabestaanden
Zouden er al ondernemers zijn die brood verdienen aan overledenen met een online leven? Jazeker! Een en ander valt te lezen in een artikel over je digitale bestaan van De Pers. Legacy Locker is een bedrijf waar je wachtwoorden voor belangrijke online accounts kunt opslaan en na overlijden laten doorgeven aan een toegewezen persoon. Handig! Entrustet is een bedrijf dat je digitale erfenis zegt te managen. Je geeft er zelf aan wat je wil dat er met je online profielen moet gebeuren en zij voeren het uit na je overlijden. Klinkt nog beter! Weer andere bedrijven helpen met het verspreiden van je overlijdensbericht. Je virtuele vriendenkring wil tenslotte ook op de hoogte gebracht worden. Nog drie voorbeelden: Deathswitch (zet je overlijdensmail vast klaar!), Slightly Morbid (vrienden/familie maken die mail) en 1000Memories (gelezen op Techcrunch, voor het samenstellen van een digitaal eerbetoon door nabestaanden) .
To do: digitaal testament
Over een paar jaar zijn digitale testamenten vast net zo normaal als testamenten van je fysieke bezittingen. Ik heb in elk geval al aardig wat denkwerk verricht voor het kunnen samenstellen van míjn digitale testament: mijn blog verdwijnt tenzij, mijn accounts worden opgeheven. Zou jij dat anders doen? Heb je er überhaupt weleens over nagedacht wat er met je online leven zou moeten gebeuren?
Lees ook deel 1 van dit artikel.
Foto geleend van pareeerica.
4 comments
Wat er na mijn dood met mijn (virtuele) bezittingen gebeurt, hangt niet meer van mij af, maar van mijn nabestaanden. Die kunnen er dus mee doen wat hen goeddunkt. Voor inhoud op sociale mediawebsites, in mailboxen e.d. hangt dat natuurlijk af van de de mate waarin ze toegang hebben tot de accounts van deze gegevens. Eigenlijk heeft niemand toegang tot die gegevens. En dat wil ik graag zo houden.
Hmm dus je kiest er bewust voor dat je online leven na je dood deels in stand blijft? Of reken je erop dat nabestaanden het voor elkaar krijgen je accounts op te heffen zonder de wachtwoorden? Ik zou ze daar toch liever een beetje bij helpen!
Waarom zou ik iets ondernemen om te voorkomen dat mijn 'online leven' na mijn dood in stand blijft? Van mijn 'offline leven' blijven er na mijn dood toch ook nog veel sporen over. Denk aan een woonplaats en de objecten die zich daar bevinden. Of teksten die ik schreef voor hobby, studie en werk. Foto's van mij of foto's die ik zelf (van anderen) maakte. Dat blijft allemaal bestaan en ik ga met niemand afspreken dat het na mijn dood "allemaal verbrand moet worden". Dus waarom zou dat anders zijn voor wat ik online doe?
Voor mij is er weinig verschil tussen 'online' en 'offline'. Ze maken allebei deel uit van mijn leven. En na mijn dood heb ik er niets meer over te zeggen, maar dat hoeft ook niet. Na mijn dood ben ik als persoon opgehouden te bestaan en kan ik geen 'wil' meer uitoefenen op de dingen. Ik leef dan – misschien (hopelijk) – nog even voort in de herinnering van sommige mensen. En hoe die mensen zich mij herinneren, dat is helemaal hun zaak. Daaraan heb ik geen bijdrage te leveren.
Ik vind er wel verschil tussen zitten, offline en online. Offline dingen blijven in de familie, zoals fotoalbums, boeken of weet ik veel wat. Online bezittingen zijn in het geval van social media nog steeds voor alles en iedereen te bekijken en erop te reageren, want veelal tot op zekere hoogte openbaar. Maar goed, we verschillen duidelijk van mening hierover ;-)
Comments are closed.