Laatst raakte ik op LinkedIN in discussie met een recruiter over online CV’s. De discussie was naar aanleiding van een artikel over de online activiteiten van veel ondernemers en of solliciteren in de toekomst ook niet online moest gaan gebeuren. En het ging dan met name over een online ‘social’ CV.
Mijn mening hierover is bekend; een CV moet in mijn ogen iets uitstralen van je Personal Brand, of dit nu online of offline is. Met een online CV heb je echter de mogelijkheid om er visueel meer mee te doen, bijvoorbeeld door de toevoeging van foto’s en/of video’s. Daarnaast maakt het in mijn ogen het werk van recruiters en selecteurs makkelijker – in een online CV kun je namelijk alle links toevoegen van je offline CV, Social Media Accounts, etcetera. En je kunt er een persoonlijke twist aangeven – in tegenstelling tot bijvoorbeeld LinkedIN.
Van A naar B en weer terug
Maar goed, om even terug te komen op de desbetreffende recruiter, of Young HR Professional zoals hij zichzelf noemt. Hij volgde meerdere discussies, en sprak zichzelf daarin nogal tegen. In de éne discussie gaf hij aan niet eens naar een CV te kijken, dat de lettertjes hem niet interesseerden, maar dat hij meer wilde weten over de persoon achter het CV (ik vraag mij af hoe dit überhaupt mogelijk is als je niet de moeite neemt om een CV te lezen). In de andere discussie gaf hij aan dat hij in een CV een opsomming wilde zien van de feiten, en dat dit prima op 1 A4-tje kon.
Een nietsnut voor weinig
Geboeid door deze interessante tegenstelling raakte ik met hem in gesprek, en dan wil ik al graag meer over deze persoon weten. En zo kwam ik terecht op een blog wat hij halverwege dit jaar had geschreven. Over ouderen (40+) op de arbeidsmarkt. ‘Een nietsnut voor weinig’ noemde hij het artikel. In het artikel geeft hij af op ouderen op de arbeidsmarkt en dat ze zichzelf in een slachtofferpositie zetten. Hij noemde een aantal zaken op, maar van 1 gingen mijn haren recht overeind staan – dat oudere sollicitanten bereid zijn om te zakken in salaris gaf bij hem een sein af van wanhoop – een teken van zwakte.
Ego versus common sense
Nu denk ik; deze recruiter – of “Young HR Professional” heeft totaal geen kijk op de huidige arbeidsmarkt. Want A: probeer als oudere überhaupt maar eens op gesprek te komen in deze arbeidsmarkt. En natuurlijk mag je niet afwijzen op leeftijd, maar reken maar dat de recruiters een hele hoop ‘gangbare’ afwijzingen paraat hebben om de leeftijdsdiscriminatie te verbloemen. En als je al een half jaar (of vaak veel langer) aan het solliciteren bent, zonder maar enig resultaat, natuurlijk ben je dan bereid om te zakken in salaris. Is dat namelijk ook niet één van de meest gehoorde afwijzingen ‘Je bent te oud, dus te duur’? Maar om dan gelijk te spreken van nietsnutten?
En B: Veel ouderen op de arbeidsmarkt hebben een bijzondere staat van dienst. Ze hebben al 20 tot 30 jaar werkervaring opgebouwd en zijn vaak door reorganisaties op straat komen te staan. Daarbij hebben ze veelal een aardig zakcentje meegekregen en vaak is het pensioen ook al goed geregeld. Deze ouderen willen graag aan het werk en bepaalde factoren (zoals salaris) zijn hierbij dan gewoon minder belangrijk.
Een betere wereld begint bij jezelf
Deze “Young HR Professional” heeft nog een hoop te leren. In plaats van af te geven op deze ‘oudere’ sollicitanten, moet deze recruiter eerst maar eens gaan kijken naar zijn huidige aannamebeleid. En oprecht de moeite nemen om een sollicitatie serieus te bekijken, zonder direct af te wijzen op leeftijd. Als hij tenminste de moeite wil doen om het CV te lezen…