Ooit begon ik te schrijven voor het web. Een browser heette nog Netscape en je stukjes plaatste je op je eigen site gemaakt onder het domein Fortunecity.com. Rebels voelde ik me. De verhaaltjes die ik schreef waren ook rebels. Vol spelfouten en rauw van opbouw, maar de ideeën waren er al. Ik wilde zo graag schrijver worden en langzaam begon zich iets af te tekenen waardoor het eindelijk mogelijk was je als schrijver te profileren: het Internet werd voor iedereen toegankelijk als platform.
En zo besloot ik in 2009 fulltime te gaan schrijven, eerst op mijn eigen blogs. Met al mijn eigenwijze haken en ogen intact. Tussenkopjes haat ik en gebruikte ik dus niet, hoe SEO-fijn ze ook zijn. Ik schreef in het Engels omdat er in die taal gewoon meer woorden zijn om je ideeën in al hun subtiliteit tot uitdrukking te brengen. Ik schreef stream of consciousness omdat ik daarmee mijn brein voedde met nieuwe ideeën terwijl ik schreef. Ik had lak aan conventies aangaande stijlregels als ze mijn creatie in de weg stonden. Als ik ergens de nadruk op kon leggen door een stijlregel te breken dan liet ik dat zeker niet na. En zo voelde ik me weer rebels.
Andere platforms die niet onder mijn eigen beheer vielen dienden zich aan. Een van de eerste was Contentgirls.nl. Mijn eerste stukje viel in goede aarde en er volgden er nog eens 105. Maar de tijden veranderen. Diezelfde verandering die mij tot schrijver bracht, verandert ook de platforms waarop ik mijn megafoon aan de mond zet: vooruitgang. Contentgirls.nl is ten goede aan het veranderen. Het wordt professioneler en voor de lezers een top-site.
Helaas betekent dit voor de rebelse schrijver veranderingen waardoor het plezier van het schrijven verdwijnt. Redacteurs doen onder de dwang van hun vakbekwaamheid bekwaam hun werk maar komen daarmee aan mijn narcistisch geliefde stukjes. Deadlines leggen druk op mijn zwervende ziel en de concurrentie met de gestaag groeiende schare medeschrijvers zorgt voor steeds minder relevantie van wat ik te zeggen heb.
Dat is niet erg. Dingen moeten veranderen. Niet omdat het moet maar omdat het niet anders kan (subtiel verschil!). Xaviera is met Contentgirls.nl een website aan het bouwen die de Nederlandse nerds zal gaan opvallen en het zal ongetwijfeld een nog grotere stem worden binnen de Nederlandse online-cultuur. Maar bij ieder zagen en timmeren heb je ook zaagsel en krom geslagen spijkers. De professionalisering – broodnodig als die is – haalt mij de wind uit de zeilen. Het schrijven zonder de rebelse vrijheden lukt mij niet meer.
Ik weet nog hoe bij de kranten waar ik ooit werkte (niet als schrijver overigens) de oude garde journalisten werden weggepromoveerd als chefs van gedoemde afdelingen. Hun stijl paste niet meer tussen de jonge net afgestudeerde garde. Zijzelf werden depressief van het vanachter hun bureau journalistiek bedrijven in plaats van erop uitgaan achter het nieuws aan. Verandering brengt verandering. Diegene die niet kunnen veranderen vallen af.
Bloggen is voor mij de manier om volledig vrij te schrijven: het omschrijven en onder woorden brengen van de idee (en ja redactie er staat ‘de idee‘) zonder daarbij op SEO of lezers’ tere breinen te hoeven letten. De verandering naar professionaliteit drukt te zwaar op het uiten. En ik merk (en ja redactie ik begin de zin met ‘en’; er ligt nadruk op) dat de eisen van stijl weliswaar de leesbaarheid vergroten – belangrijk op een snel medium – maar de schrijfbaarheid verkleinen.
Kortom, ik ben het hoopje zaagsel of de kromme spijker. Hoewel, deze metafoor geeft een zielig beeld en dat klopt niet helemaal. Ik heb een boek te promoten (bij deze). Ik heb twee andere sites te vullen (Doggish.nl en RedSeats.nl). Ik heb mijn eigen blogs verwaarloosd (noisepollution.nl). En ik moet dat meesterwerk nog schrijven. Geld verdienen doe je met geen van allen. En dat hoort ook zo: als rebel moet je arm en in de goot sterven anders heb je je ziel verkocht aan de duivel, wat voorwaar geen schande is. De duivel belooft namelijk onsterfelijkheid. Maar waar het rebellen betreft heb ik nou eenmaal meer met Che dan met Fidel.
Comments are closed.