Eigen baas blog: Ik mis mijn baan!

Toen ik op 1 januari van dit jaar mijn nieuwe leven als ZZP’er inluidde (met een welverdiende kater van de nacht ervoor), had ik niet verwacht dat het leven als zelfstandige zó moeilijk zou zijn.

In mijn fantasie zag ik mezelf genieten van elk moment en geen seconde missen van het leven bij een grote organisatie met duizenden collega’s.

Nu, 4 maanden later blijkt de werkelijkheid nét iets anders te liggen. Ik blijk dat oude leven toch heel erg te missen. Niet alle aspecten ervan natuurlijk, maar toch een niet onbelangrijk deel.

Lunch

Zo kijk ik soms met weemoed terug op de lunch van vroeger. Met z’n allen in die grote ruimte met die heerlijke akoestiek. Waar het op maandag ijskoud is en in de zomer op vrijdag snikheet.

Wachten in de rij voor de broodjes die net iets te hard zijn en de soep die net nergens naar smaakt. Of wat dacht je van die heerlijke eieren die niet te pellen zijn, maar vooral een prachtige groene kleur hebben.

En voor wie écht gezond wil doen is er die heerlijke salade in die bakken. Mayonaise, mayonaise en zelfs soms ook wat tonijn. Ik ging meestal voor de rauwkost: boontjes en vooral heeel veeel selderij.

En als je dat allemaal op je dienblad hebt geschoven en hebt afgerekend (niet met geld uiteraard, maar met je chipknip – die je na lang wachten in de rij hebt mogen opladen), dan komt het allermooiste moment: waar ga je zitten? Tussen 12 en 1 kom je meestal te zitten naast iemand die je helemaal niet kent, van een afdeling die je helemaal niet mag. Ja, die dagen mis ik.

Dinsdagen

Mijn dinsdagen zijn gewoon niet meer hetzelfde. Als zelfstandige constateer ik met pijn in mijn hart dat mijn agenda op die dag helemaal niet overloopt. Want de dinsdag is natuurlijk de dag dat alle mensen met een werkweek van 4 dagen állemaal tegelijkertijd op kantoor zijn. En dat betekent een en al gezelligheid vanaf het moment dat je binnenkomt, tot het moment dat je weer naar huis gaat.

Als een gek ren je van de ene naar de andere vergadering. De 2 meeste bijzondere vergaderingen van de dag zijn wel diegene nét voor de lunch en de laatste van de dag. Je maag kletst gezellig door al het vergadergekeuvel heen en je probeert dat te stillen met grote sloten koffie. Geen lekkere koffie natuurlijk, maar van dat slootwater waarvan het feit dat het leidt tot hyperactiviteit de enige koffie-achtige kwaliteit is die nog over is.

Ik mis die dagen…

Koffie

Over koffie gesproken. Douwe Egberts, ik droom over je. En dan vooral over die grote automaten waar je zo’n klein wit bekertje drek uithaalt. Terwijl ik nu op kantoor mijn verse illy-koffie uit de quick-mill-machine aan het leuten ben, denk ik terug aan die dagen van weleer. Toen koffie nog drek was en thee onbetrouwbaar.

Politiek

Over onbetrouwbaar gesproken. Sinds de start van mijn leven als ZZP’er is de spanning er echt helemaal uit. Mijn rug in de gaten houden is zinloos geworden en messen vind ik er al helemaal niet meer. Geen collega’s die mijn hachje zonder pardon voor de trein kieperen, alleen om hun eigen hachje van onheil te behoeden.

En weet je wat ook best saai is: dat ik nog maar zelden in een CC zit. En dat wanneer ik gemaild wordt en de mailer mij tot iets wil dwingen, zij niet langer mijn leidinggevende kunnen cc-en. Hoe kan ik met al die eenduidige emails die ik nu krijg nou ooit begrijpen hoe de verhoudingen liggen? Hoe weet ik nu wie er genaaid wordt en wie niet? De spanning is er zo wel een beetje af.

Inrichting

En als dat allemaal nog niet erg genoeg was, moet ik het tegenwoordig ook doen zonder die mooie kantoorinrichting. Zonder knalgroen, of vaalbruin tapijt. Zonder onverwoestbare fauna en zonder kantoormeubilair waar op post-its en mét hoofdletters op staat: “Deze stoel is van Miep en haar hernia…AFBLIJVEN!”

Ik baal er ook van dat de ramen van mijn huidige kantoor gewoon open kunnen. Wie wil nou open ramen? En ik mis die kantoorairconditioning, die gewoon gezellig de bacillen van 17 verdiepingen door het gebouw blaast. Dat waren nog eens tijden.

Gesloten deuren

Van de meeste oude banen heb ik mijn toegangspasjes nog. Dat is natuurlijk uit nostalgie. Ik mis het gewoon om elke ochtend 10 minuten door mijn tas te wroeten om het pasje er uiteindelijk toch triomfantelijk uit te vissen.

Die deuren die doen wat ik wil, alleen maar omdat ik zo’n prachtig pasje heb. Een pasje dat zegt: “Ja Xaviera, je hoort erbij. Je bent oké!”

Ik mis ook de beveiliging. De dames en heren waartegen ik elke keer dat ik mijn pasje toch blijk te zijn vergeten zeg: “Mag ik een gastenpas? Ik wil ZO graag werken!” Ik mis de bulderende lach die mij na die grap tegemoet komt. En ik mis het feit dat ik die keer op keer weer kan gebruiken, omdat er zo ongeveer elke 2 dagen nieuwe mensen achter de balie zitten.

Baassie

En soms ben ik bang dat ik qua karakter niet meer groei. Niet meer sinds ik niet jaarlijks geëvalueerd wordt door iemand die geen idee heeft wat ik doe. Maar die tijdens die jaarlijkse evaluatie wel precies weet hoe ik in elkaar zit. Hoe moet ik nu weten waar mijn kracht ligt en waar mijn uitdagingen liggen. Hoe kan ik mij nog ontwikkelen als ik dat niet SMART doe en mijn plek op de Roos van Leary niet ken?

Die gesprekken waren van groot belang voor mijn verdere ontwikkeling als mens. En mijn verschillende managers namen dat ook allemaal heel serieus, alsof ze er echt over na hadden gedacht. Nu word ik geëvalueerd door mensen die mijn werk hebben gezien. Door mensen die het resultaat kennen. En door mensen die mij kennen. Ik vind het  maar niks.

Op werk
Partimerrrr! Goedemorgennnnnn! Het ene als je volgens je collega´s te vroeg weggaat. Het andere als je volgens collega´s te laat binnenkomt. Er is overigens overweldigend weinig reactie als je snel en goed je werk af hebt, maar dat geheel terzijde. Ik vind het gewoon lastig om zonder al die lolletjes te functioneren.

Sowieso vind ik het jammer dat ik niet langer een aanwezigheidsplicht heb. Dat het tegenwoordig klaar is als mijn werk af is. Dat ik niet meer alleen hoef te blijven om aan te tonen dat ik er ben. En niet meer hoef te gaan omdat het gebouw sluit. Nee man, tegenwoordig plan ik mijn werk in en gebruik daar het aantal uur voor dat ik ervoor nodig heb. Is dat even wennen joh.

Computerspul

Tegenwoordig, in mijn nieuwe bestaan, kom ik binnen en zet ik mijn computer aan – en binnen een minuut ben ik aan het werk. Hatelijk! Dat was vroeger nog eens anders. Ik kwam binnen, zette mijn computer aan en toch zeker een half uur later kon ik onwijs aan de slag.

Dan startte ik mijn IE6 browser op en zag de helft van het internet niet. Of surfte ik ergens heen, en werd mij (heerlijk was dat) verboden de pagina te bekijken.

En als ik echt geluk had (maar dit kwam niet vaak voor) mocht ik mijn wachtwoord veranderen. Oh wat een feest was dat. Wéér een nieuw wachtwoord. Soms vergat ik dat – ik schaam me diep – of was ik een tijd op vakantie. Bij terugkomst mocht ik dan mijn computer niet in. Het waren spannende dagen.

Wat ik niet mis

Wat ik absoluut niet mis dames en heren lezers van dit artikel, is die wonderbaarlijke Hans Klok wonderkast. Die kast die je tegemoet straalt wanneer je langsloopt. Die kast die naar je fluistert: open mij…ontdekt mij. De meest fantastische kast op kantoor: de kast met kantoorbenodigdheden.

Pennen, schriften, geeltjes, stiften, nietjes, clips, het klinkt als een gedicht. Maar dat is nou dat ene gedicht dat mij niet kan bekoren. Nee, die kast kan mij oprecht gestolen worden.

Melancholie

Let maar niet op mij vandaag. Ik ben een beetje melancholisch. Het zal wel die tijd van de maand zijn ofzo. Hopelijk is het volgende week weer over. En vergeet ik al die mooie jaren op kantoor weer een beetje. Ik haal dan een kitten op. Misschien kan zij mij weer positief stemmen.

Check ook the oatmeal over Zelfstandige zijn. Misschien word je daar weer vrolijk van.