Alsjeblieft. Dit ga jij nu lezen.

Tijdens mijn studies Communicatie is het er tot vervelens toe ingeramd. Het proces van communiceren. En dan bedoel ik hier met name het proces van communiceren door middel van marketing/PR. Communicatie is niet zomaar: ik bied jou een boodschap aan en jij neemt deze klakkeloos aan voor waar. Zo gaat het gewoonweg niet. En toch zie ik nog steeds dat deze verwachting nog wel leeft bij bepaalde organisaties.

Tunnelvisie
Het bestaat echt. Een gemeente die een huis-aan-huiskrant uitbrengt, maar hierbij de behoeften van de doelgroep volledig negeert. Een medewerker, die een stuk schrijft in ambtelijk taalgebruik, zonder na te denken over wat de doelgroep nu heeft aan deze tekst. Men schijnt te denken: als ik zoveel mogelijk informatie in een krant plemp, dan is de lezer geïnformeerd. Helaas. Wat de gemeentemedewerker interessant vind, is voor een inwoner van de gemeente vaak totaal niet interessant. Verschillende doelgroepen, verschillende wensen.

Wat dan wel?
Nou, heel gemakkelijk. Vraag je altijd af, wat de beoogde lezer er voor nuttigs uit kan halen. Want dat gebeurt. Een lezer zal altijd denken: wat heb ik hieraan? Kan ik hier persoonlijk beter van worden? What’s in it for me? Egoïstisch? Misschien, maar dat is ook niet zo gek, met een overload aan informatie die ieder individu dagelijks krijgt te verwerken. Selecteren is belangrijk. Waarom zou ik vijf minuten van mijn tijd verspillen aan een artikel vol jargon, waar ik bovendien helemaal niets aan heb?

Dus..
Het is een wat kort betoog, maar de conclusie is dat organisaties niet vanuit zichzelf moeten denken, maar vanuit hun doelgroepen. Speel in op behoeften aan kennis en actie die vanuit de doelgroep komen. Plaats jezelf in hun positie. Wat is interessant, welke vragen spelen bij de doelgroep. Schrijf vanuit deze behoeften en de teksten zullen een stuk effectiever aankomen.

Prima, een kort betoog vanuit een kleine frustratie van mijn kant. En dan heb ik me hier alleen nog maar op schriftelijke communicatie/marketing/pr gericht. Ik kan me voorstellen dat er meer frustraties leven. Wellicht een andere tekstschrijver/communicatiedeskundige die hier iets aan toe te voegen heeft?