Twitter: café, werkplaats of speeltuin?

Tussen de dagelijkse dingen door vind ik het heerlijk me af en toe te verliezen in de wereld van Twitter. Van tevoren zag ik er niet zoveel in, maar, nieuwsgierig als ik ben naar nieuwe media, wilde ik het op z’n minst geprobeerd hebben. Dan kon ik me er een gefundeerd oordeel over vormen en niet, zoals sommige mensen, het afdoen als iets onbenulligs zonder het zelf ooit gedaan te hebben (of het na een paar dagen al te hebben opgegeven).

Ik maakte een profiel aan en ging mensen volgen waarvan ik wist dat ze actief waren: een moeder van school, bekende Nederlanders, een goede vriendin. Door te kijken naar wie zij volgden kwam ik bij andere mensen terecht die ik ook ging volgen. Die mensen volgden mij terug en zo kwam de sneeuwbal aan het rollen.

Actief brengt volgers
In het begin tweette ik vooral over werk en zocht met name contact met mensen in mijn branche, maar al snel kwam ik ook bij mensen terecht die ‘iets’ met sociale media doen of hebben en door mijn voorliefde voor de iPad ook bij gadget- of uitgesproken Apple-liefhebbers. Daarna kwamen er allerlei mensen bij: had ik het over wijn dan kreeg ik er wijnliefhebbers bij, had ik het over jurkjes dan kwamen er jurkjesfans van divers pluimage aangestroomd. Mijn lijst volgers en gevolgden groeide en dat had, toen ik pas na maanden ècht actief werd, vooral daarmee te maken: hoe actiever je zelf tweet, hoe meer respons je krijgt.

Werelden van verschil
De laatste tijd voer ik soms dezelfde discussie in mijn vrienden- of familiekring: welk doel dient het Twitteren? Iemand zei laatste tegen me: ‘Twitter is alleen voor werk, als je sociaal wilt doen ga je maar op Facebook’. Daar ben ik het niet mee eens. Er zijn verschillende netwerken: LinkedIn is met name gericht op werkcontacten, zo erg zelfs dat sommige van mijn vrienden daar niet met mij willen linken omdat ze de werelden strikt gescheiden willen houden. Facebook, ja dat is sociaal, voor mij vooral een manier om contact te houden met vrienden die over de wereld uitgewaaierd zijn. Hyves, dat heb ik na een tijdje intensieve aanwezigheid, overgedragen aan mijn kinderen.
Mix ‘n match
Twitter is voor mij (en volgens mij vele anderen) de perfecte mix tussen werk en privé, waar je op verschillende momenten van de dag kunt instromen. Net zo makkelijk wissel ik met iemand uit de bibliotheekwereld van gedachten over de bezuinigingen die onze branche treffen als dat ik iemand vraag hoe de film was die hij gisteravond heeft gezien.

Twitter helpt
Het heeft mij ook praktische oplossingen gebracht: op mijn vraag (via #durftevragen en #goeievraag) hoe je van mislukte foto’s nog iets fatsoenlijks kon maken kreeg ik een golf aan reacties, variërend van suggesties voor fotobewerkingprogramma’s tot het aanbod om een paar foto’s te mailen, die ik vervolgens bewerkt en gepimd belangeloos teruggemaild kreeg. Want het idee dat niemand meer zomaar iets doet voor een ander, wordt op Twitter genadeloos onderuit geschopt. Mensen peppen elkaar op als ze in een dipje zitten, geven advies, sturen leuke of interessante nieuwtjes of werkverzoeken naar elkaar door, complimenteren elkaar met een behaald succes of een leuke profielfoto.

Hup, eruit
En natuurlijk wordt er ook gemopperd en geklaagd en gal gespuugd. Maar, en dat is het handige van Twitter, mensen waaraan je je ergert kan je gewoon ontvolgen. Dan hoef je niets meer van ze te lezen. En je kunt ze zelfs blocken als ze jou lastig vallen.

Gezellig
Sommigen zien Twitter als een grote werkplaats, waarin het vooral zakelijk moet blijven. Voor wie er vooral vertier zoekt is het één grote speeltuin van kletsen, uitdagen en flirten. Ik zie het zelf als een café; een mooi groot modern grand café, waarbij je zelf kunt kiezen wie er bij je aan tafel zit, met wie je praat en waar je het over hebt. En in tegenstelling tot een echt café, waar je soms moeilijk van een dronken plakkert af kan komen, klik je gewoon op ‘stop following’ als iemand hinderlijk wordt en hopla, het is weer gezellig. Wijntje (al dan niet virtueel) erbij en het geeft je even precies die ontspanning die je soms nodig hebt.

Net als het leven
Het belangrijkste bezwaar dat mensen -die meestal zelf niet Twitteren- er tegenin brengen is dat het zo vaak nergens over gaat; ‘wat kan het mij, of wie dan ook, nou schelen dat iemand een broodje kaas gaat eten of dat een kind ziek is?!’ hoor ik dan voor de zoveelste keer. Het is flauwekul en ik weet nu waarom ik dat vind: als je op een kantoor werkt, praat je dan met je collega’s de hele tijd over werk? Waarschijnlijk een groot deel van de tijd wel, maar je maakt net zo goed tussendoor een babbeltje over die leuke serie op tv, het concert waar je geweest bent en ja je vraagt hoe het met het zieke kind gaat. Dat is op Twitter niet anders.

Zoek mensen op
Een mens is geen werkmachine en vooral zij die veel alleen zijn (als parttimer, niet-werkende, zzp-er) willen ook wel eens kunnen zeggen dat ze hun dag niet hebben of juist wèl, opzien tegen een opdracht, de balen hebben van die verkoudheid of zo’n zin hebben in hun vakantie. Een mens is een sociaal dier en op momenten dat je geen mensen om je heen hebt, zoek je ze virtueel op. Dat is niet zielig of meelijwekkend, hoogstens een symptoom van een maatschappij waarin mensen steeds meer alleen zijn komen te staan en sociale vangnetten grotendeels zijn weggevallen.

Golven
Elke beweging krijgt zijn tegenbeweging. De golf van individualisering, ieder voor zich en het beste uit jezelf halen heeft zijn tegenhanger gevonden in het zoeken naar contact, in bijvoorbeeld Twitter. Er komen real life ontmoetingen (tweetups) uit voort, werkafspraken en er is zelfs al een Twitterhuwelijk geweest. Zelf heb ik een hoop leuke nieuwe contacten opgedaan, ik babbel met mensen en wissel links uit naar nieuwtjes of leuke filmpjes. Ik reageer veel op wat anderen plaatsen en juist dat uitwisselen maakt het dynamisch en geeft een toegevoegde waarde. Met alleen maar en toe een ‘werktweet’ plaatsen en niet lang genoeg online blijven om de reacties af te wachten (of daar weer op te reageren) word je een eenzame roepende in de woestijn. Juist de mix van serieus converseren en iets over je privéleven (smaak, interesses, bezigheden) vertellen maakt je een interessant persoon om te volgen, een echt mens.

Laatst kreeg ik na een goed gesprek met een tweep over het nut van een bibliotheek om de hoek van een andere tweep een virtueel kopje koffie aangeboden, met opgeschuimde melk en al. Het was weer heel gezellig in ons café!