Mijn allereerste daad als fulltime zelfstandig ondernemer, was mezelf een week vrijgeven. De eerste week van januari was qua ondernemerschap dus nog niet zo heel erg spannend. Maar wel heerlijk relaxt en dat was ook wel even nodig.

Maar een erg interessante start van mijn “eigen baas”-blog is het natuurlijk niet. De kans dat het zakelijk interessant is dat je na 2 uur badhangen er zeer gerimpeld uitkomt of na een halve dag bedhangen je kapsel interessante vormen aanneemt – is erg klein. Voor deze keer wil ik het dan ook over een heel ander moment hebben. Iets verder terug in het verleden, namelijk het moment dat ik mij ging inschrijven bij de Kamer van Koophandel.

Terug naar december 2009.

Voor dat moment kluste ik sporadisch. In mijn tijd als journalist, via het uitzendbureau en in mijn tijd als columnist werd ik vaak betaald in Iris cheques , bosjes bloemen en andere kleine presentjes. Ik kan me nog een moment herinneren dat ik journalistiek studeerde (dat deed ik rond mijn 29ste) en dat ik moest rondkomen van een zeer minimale studiebeurs. Daar zat ik dan: chronisch geldtekort, maar met mijn Iris cheques die – kan ik je vertellen – door de Appie niet als betaling worden geaccepteerd.

Inschrijven als ondernemer deed ik niet. Ik zag mezelf ook niet als ondernemer. Ik was ook niet van plan te gaan ondernemen. Sterker nog, het hele concept was mij vreemd.

Zo rond 2009, werd ik steeds vaker gevraagd voor allerlei klussen. Veel van die aanvragen sloeg ik af. Ik had een drukke, vaste baan als afdelingshoofd en gewoonweg geen tijd. Maar steeds vaker begon ik te overwegen om toch ook voor mezelf aan de slag te gaan. Niet helemaal, dat durfde ik niet, maar toch in elk geval deels.

In december besloot ik me dan ook in te schrijven.

Met knikkende knieën wandelde ik naar het KVK kantoor in de buurt. Zo zenuwachtig als wat, wachtte ik in de rij totdat ik me met al mijn papieren mocht melden en de inschrijving mocht betalen.

Voor mijn gevoel ging er nu echt iets veranderen: ik mocht mezelf ondernemer noemen. En dat vond ik heel wat. Al was het deeltijd-ondernemen en een beetje een slap aftreksel.

Misschien was ik zenuwachtig omdat mijn beide ouders dan wel ondernemend zijn, maar erg hechten aan de zekerheid van een vast contract – en dus geen ondernemers zijn. En nu was ik de eerste stap aan het zetten op weg naar een afscheid van die zekerheid. Zenuwslopend.

Die zenuwen bleken onterecht.

De hele procedure bij de KVK is ingesteld op dramaqueens zoals ik. De dame bij de receptie was grenzeloos vriendelijk (“gefeliciteerd met je nieuwe bedrijf”), de man van het inschrijfproces dacht uitgebreid met me mee (“Is het dan de categorie training?”) en binnen een kwartiertje stond ik weer buiten. Een inschrijving rijker, wat euro’s armer en een brievenbus vol postspam in mijn toekomst.

Geen centje pijn, de zon kwam nog steeds op in het oosten en er was geen scheur te bekennen in de space time continuum.

Maandenlang had ik dit uitgesteld. Overigens niet alleen omdat ik een watje was, maar ook omdat ik maar geen naam kon bedenken voor mijn bedrijf. En ik wilde natuurlijk wel meteen goed aan de slag, met allerlei eigen-bedrijf-leukigheid: kaartjes, een website en stempels (en alle andere rommel die Vista Print je aan weet te smeren).

Het was allemaal nogal een anti-climax. Vooral omdat ik de volgende dag gewoon weer naar kantoor moest. Maar de eerste stap was gezet. Ik had een papiertje!

0 Shares:
7 comments
  1. Ik vind dit echt bijzonder. Heb net op dit moment een gesprek met iemand over het wel of niet starten van een eigen bedrijf!

  2. Kan me voorstellen dat het reuze spannend is om voor jezelf te beginnen en dat zo'n eerste stap dan inderdaad veel groter lijkt dan hij achteraf blijkt te zijn. Stoer van je! You go, girl!

Comments are closed.

Dit artikel is 3.364 keer gelezen