Wat is het toch leuk, dat twitteren… ik krijg er steeds meer lol in. Zeker nu ik niet meer naar een pc hoef te lopen of op het kleine display van mijn telefoon hoef te turen, maar ik gewoon in huis mijn iPad overal mee naartoe neem om de nieuwste tweets te lezen. Dan denk ik ‘even de laatste berichtjes lezen’ en voor ik het weet is het weer 45 minuten verder, omdat ik al lezend en klikkend van de ene website naar het andere youtube-filmpje ben gesprongen. Zelfs tijdens het koken leg ik de iPad dicht in de buurt, zet er een muziekje op aan en laat de app Twitterific mij continu op de hoogte houden van de laatste nieuwtjes.
Dit resulteert er af en toe wel in dat het eten aanbrandt. Of dat een kind maar een half oor aandacht krijgt, of dat ik me te laat bedenk nog geen eten in huis te hebben en iets in elkaar moet flansen…
Multitasken
Hoe goed kunnen wij multitasken? Er is al veel over geschreven. In de Elsevier online stond het artikel: ‘Multitasken, alles tegelijk doen werkt niet’. Hierin wordt gesteld dat je best twee dingen tegelijk kunt doen, als één ervan geautomatiseerd is. Lopen en praten gaat prima tegelijk, want lopen gaat vanzelf. Ook twee taken tegelijk doen die aandacht vragen maar niet te moeilijk zijn gaat goed, zoals bladmuziek lezen en pianospelen. Het moeten dan wel verschillende zintuigen en handelingen zijn. Ja, dat klinkt logisch.
Maar.. het probleem ontstaat zodra je twee dingen tegelijk probeert te doen die allebei echt aandacht vragen. Twitteren en koken kan ik best tegelijk, maar niet op het moment dat ik ècht even mijn hoofd bij het gerecht moet blijven, want dan gaat het mis. Je brein gaat òfwel een van de taken voorrang geven òfwel zappen van de ene naar de andere taak. Hierdoor kost uiteindelijk alles meer tijd, is het vermoeiender en maak je meer fouten. Dus ja, verstandiger is het om eerst dat ene (koken) af te maken en dan dat andere (twitteren) te doen.
Of multitasken nu wel of niet werkt staat nogal ter discussie (de Pers), maar ik denk dat de meeste mensen herkennen dat je doodmoe kan worden van alles tegelijk doen en dat je achteraf het gevoel hebt dat je niets ècht hebt gedaan of beleefd.
Maar toch… het is ook zo leuk, het geeft je het gevoel dat je als een vlinder overal doorheen fladdert als je zapt van het een naar het ander en van alles wat meepikt. Maar, hoor ik dan meteen de tegenvraag, mis je dan niet juist de pareltjes van het leven, de momenten waarvan je denkt ‘wow dit vergeet ik nooit meer’? Die hoef je niet persé te zoeken aan de rand van de Grand Canyon; de theorie van de mindfulness, die tegenwoordig zo in de belangstelling staat, leert ons dat je van elk moment een meditatief rustmoment kunt maken, gewoon door er helemaal te zijn en er vol je aandacht bij te houden.
De oplossing?
Ik probeer dan ook soms op de fiets mijn hoofd even ‘uit’ te zetten en bewust te zien en voelen wat er is: de wind, de mooie blauwe lucht… veel scholieren op de fiets, ik heb koude handen, toch maar even de handschoenen van zolder halen, waar liggen ze ook alweer, zal ik nog even naar de Hema gaan.. oh nee uit met die gedachten! En dan weer jezelf terugbrengen op die fiets. En zodra ik dan ben aangekomen op de plaats van bestemming, schrijf ik snel even een berichtje op Twitter ;-)
