Help a blogger out

Contentgirl Natalie vroeg zich vorige week af: waar hangen we uit? Zoals zij ook al stelt, blijkt uit allerlei onderzoek dat we massaal online zijn. Wat we daar doen? Vooral consumeren dus. Volgens de participatiemeter van Forrester – het meest misbruikte plaatje ever – is 70% van de internetgebruikers een spectator, oftewel een lurker. Maar 24% is creator. Die 70% moet het dus hebben van die 24% die bereid is om het web vol te kliederen met kunst en kitch, literatuur en lectuur, poëzie en proza. Die 70% hangt dus lekker achterover op zijn stoel, geniet en klikt weer door. Stelletje luilakken!

Je eigen web
Het web is een prachtig ding. Een kanaal dat elke dag wat nieuws brengt. Wat voor nieuws? Dat bepaal je voor een groot deel zelf. Het aanbod is zo groot, dat je je op het web geen enkel moment hoeft te vervelen. Of je nou liever Marketingfacts leest, Dutch Cowgirls, Contentgirls of bijvoorbeeld de weblog van AmoorahNl. Op het web ben jij de baas. Heerlijk toch. Dagelijks of wekelijks een kijkje in het leven, het hoofd, de visie van mensen die je bewondert of in elk geval interessant vindt. Nieuws, feiten, gevoelens, ideeën, plannen, suggesties en tips van iemand die veel tijd heeft gestoken in een onderwerp of op een originele manier kijkt naar hetzelfde als jij. Of misschien gewoon lekker dagelijkse prietpraat omdat het leven niet alleen uit wereldveranderende zaken bestaat.

Bloed, zweet en tranen
Maar dat web moet dus wel gemaakt worden door deze mensen. Waarvan de meeste geen geld verdienen met hun activiteiten. Die mensen die elke dag of elke week weer een stukje voor je klaarzetten. Die zich ergens in verdiepen of dat al hebben gedaan en hun best doen om jou daar een handje mee te helpen. Die mensen verdienen 9 van de 10 keer niets met hun blog, maar investeren toch dat bloed, zweet en die tranen in het perfectioneren van dat ene stukje, dat ene verhaal. Zij nemen het risico om hun muil open te trekken en stellen zich open voor kritiek van vaste bezoekers en willekeurige voorbijgangers.

Meningen delen blijkt eng
Veel mensen willen het met mij hebben over het starten van een blog. De grootste angst die ze hebben verwoorden ze meestal zo: “ik vind het eng om mijn mening online te geven. In het echt niet hoor, maar online durf ik dat niet.” Als ik voor elke keer dat ik dat hoorde een euro kreeg, was mijn schoenencollectie het huis uitgegroeid. Het blijkt dat Frank Meeuwsen gelijk had toen hij zijn boek over vroege bloggers “Bloghelden” noemde. Blogging is not for the meek.

Steekproefje
Maar hoe staat het ervoor met dat bloggen? Geen onderzoek dit keer, al zal dat vast gedaan zijn. Nee gewoon een willekeurige steekproef.

Voor de grap heb ik eens even een paar grote blogs bekeken. Marketingfacts bijvoorbeeld. Ik pakte een willekeurig artikel uit mijn hun RSS-feed (abonnees +10.000) als steekproef. Wat blijkt: het artikel is volgens de statsitieken van Marketingfacts zelf (op moment van schrijven) 8809 maal gelezen. Meer dan 8000 keer. Toch heeft het artikel niet één reactie. Wel 32 tweets overigens. En een overdonderende 1 like op Facebook. Dus meer dan 8000 mensen hebben dit artikel gelezen en zelfs als maar 10% het een goed artikel vond, is het verbazingwekkend dat er zo weinig reacties zijn (ook die 32 via twitter is niet overdonderend).

Steekproef 2
Dan nog maar een willekeurige steekproef, dit keer een artikel van Dutch Cowgirls.  De statistieken: een kleine 4000 keer bekeken, 23 maal getweet en 0 reacties.

Natuurlijk weet ik niet in hoeverre die statistieken helemaal kloppen. Maar het geeft in elk geval een idee. Een idee van hoe lekker consumeren is en hoeveel moeite reageren kost.

Constatatie
Denk nu niet dat dit een klaagzang is. Dan heb je me nog niet horen klagen. Wat het wel is, is een constatering (al ben ik zelf meer voor het woord constatatie, dat klinkt toch veel leuker): dat geroep over het toevoegen van waarde, telt voor een grote groep mensen alleen maar als ze er niks voor hoeven te doen. Zelfs de retweet (een simpel manier van props geven) en de “like”-knop van Facebook blijken teveel moeite.

En misschien waren deze 2 artikelen er nou nét 2 die geen reactie behoeven, maar ik ben bang dat dat de ziekte niet is. Jammer vind ik dat. Want voor veel bloggers is de retweet of like, maar vooral de reactie de enige betaling voor hun harde en gedisciplineerde werk. Natuurlijk zijn statistieken leuk. Maar als op een feestje iedereen even bedachtzaam naar je komt kijken en dan wegloopt naar een ander, zonder iets te zeggen – is de positieve impact daarvan maar minimaal.

Help a blogger out
Wees eens een vent. Jij lurker. Jij die daar de hele dag zit te consumeren, te LOL’en, te ROFL’en, te Smiley’en of je op zit te vreten om wat al wat dat kleine groepje creators maakt. Klik op die retweet-knop, muis naar die like-knop, link naar die website, reageer op dat artikel. Voeg eens wat waarde toe.