Wehkamp is overal

Imelda Marcos kun je me nog niet noemen, maar dat ik een volwaardige schoenentic heb staat vast. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ik – ondanks de respectabele hoeveelheid schoenen die ik al heb – vorige week besloot, dat er nog meer bij kan. Na urenlang banjeren door een veel te drukke Utrechtse binnenstad. Na Sacha, Tango, Invito, Cinderella en zelfs zo’n winkel waar de schoenen op dozen staan en 10 euro kosten (ja, I knoww) – moest ik accepteren dat mijn Assepoestermuiltje (dat ene paar, dat perfect past en je tot een soort prinses maakt) gewoon niet te vinden was. Er zat maar een ding op: het internet.

Nu is dat voor mij als full-time nerd en part-time autist over het algemeen juist erg prettig: het feit dat ik zonder mijn huis te verlaten en iemand te zien, nieuwe kleding, boeken, DVD´s, harde schijven etc. kan kopen maakt mij een gelukkig mens. Maar schoenen, dat zijn toch items die ik liever eerst aanraak voordat ik ze aankoop.

Omdat ik alle offline winkels al eens had geprobeerd op mijn tocht door het Utregse, was mijn eerste bestemming in het digitale Wehkamp.nl. Laars na laars, schoen na schoen, suggestie na suggestie (dit kocht zij, misschien wat voor jou?) werd beklikt door mijn muis. Maar helaas, ook Wehkamp bood geen soelaas. Prima, het kan nu eenmaal verkeren.

En dat was het einde geweest van dat avontuur. Ware het niet dat de marketeers van Wehkamp een soort sekte zijn: eenmaal binnen, dan kom je nooit meer weg. Vermomd als laars of – afhankelijk van de afmeting van de banner – een hele serie laarzen, is Wehkamp nu aanwezig op zo ongeveer elke website die ik bezoek. Overal komen de laarzen (want die had ik tot op de detailpagina bekeken) op me af. Nergens lukt het mij om aan de meute Wehkamp-laarzen te ontsnappen. Het is Dawn of the Boots en ik moet rennen voor mijn leven.

Ze hadden me al eerder te pakken. Na het afbreken van een bestelling  ooit- een mens kan zomaar van gedachten veranderen – besloot de webwinkelsekte mij te bellen.  Als ik zeg dat ik daar niet van gecharmeerd was, dan is dat nú al de understatement van het millenium. Ook Het meisje van de slijterij kreeg te maken met zo’n Wehkamp-belletje en ook zij was niet gecharmeerd.

Nu zou je er – en dat doen de Wehkamp marketeers waarschijnlijk – een argument bij kunnen verzinnen. Bezoeker komt op de site, koopt niks, wordt op álle andere sites net zo lang geconfronteerd met datgene wat de computers van Wehkamp hebben bepaald dat de bezoeker interessant vindt, totdat hij of zij het koopt. Tada, weer een stap dichter bij de targets van dat kwartaal.

De kans dat ik die laarzen koop is echter supermegasega-klein. Het simpele feit is, dat ik ze al uitgebreid heb bekeken en uitgebreid heb besloten dat ze niet zijn wat ik zoek. Daar gaan je targets. Maar erger nog, door mij overal op het web te achtervolgen, benadrukt Wehkamp dat ze me in de gaten houden. Dat ze weten wat ik doe in de privacy van mijn eigen huis.

En natuurlijk weet ik allang dat ik in de gaten wordt gehouden. Natuurlijk weet ik dondersgoed wat de mogelijkheden zijn als het gaat om het in de smiezen houden van het gedrag van websitebezoekers. Maar het zo duidelijk zien gebeuren is iets anders. Ik vergeet direct dat ik het allang weet en voel me vooral ongemakkelijk, bekeken en gestalkt.

Online privacy is een grote kwestie. Eentje waar eigenlijk nog veel te weinig over gesproken wordt. En dat terwijl de mogelijkheden met de dag groter worden. Het is allemaal nog relatief nieuw in deze vorm. En de early adopters kunnen er dus nog lekker op los experimenteren. Toch is het geen goed idee om dit zó openlijk te doen. Nogmaals, zelfs het feit dat ik wéét dat het kan, neemt mijn gevoel van onbehagen wanneer ik het in actie zie niet weg.

Wehkamp zit voor mij op strike two. Nog 1 strik en ze zijn out. Ze hebben geluk: ik ben een geduldig mens.

– Oh ja, via @jolante kreeg ik deze link door Bynamite. Zij helpen je van al te vrijpostige (woord van mijn oma) adverteerders af. Ik heb het nog niet uitgeprobeerd, maar ga dat straks zeker doen.