Nintendo Wii, Microsoft Kinect en Sony’s PlayStation Move. Systemen die het spelen van computerspellen moeten veranderen. Waar je vroeger nog languit op de bank liggend, een zak chips en een biertje open, de meest vreemde capriolen op het scherm kon uithalen, moet je nu zelf die capriolen uithalen voor ze op het scherm worden gereflecteerd.
Sony en Nintendo houden vast aan een apparaat wat je in je hand moet houden. De computer bepaalt dan aan de hand van de positie van dat apparaat en de bewegingssensor daarin wat je denkt dat er in het spel moet gebeuren. Microsoft, met Kinect, heeft geen controller meer nodig. Je lichaam is genoeg. Elektronische ogen houden je nauwlettend in de gaten en interpreteren je bewegingen en de stand van je ledematen.
Briljante techniek vind ik. Erg knap allemaal. En ook veel beter voor de gezondheid. Als je Mario van A naar B wilt krijgen, of die ene lastige bocht precies in wilt sturen, dan zul je toch echt van je luie achterwerk moeten verrijzen. En even een slok bier nemen of een handvol chips uit de zak pakken heeft directe gevolgen voor het spel. Game over, waarschijnlijk.
En daar gaat het bij mij de mist in. De techniek is prachtig maar ik speel spelletjes voor ontspanning. Als ik fit wil blijven, en dat is een grote als, dan pak ik de fiets en ga genieten van de natuur. En dat weer, ach, dat valt meestal best mee als je eenmaal buiten bent. Het spelen van computerspelletjes is voor mij een ontspanning waarbij ik graag wat eet en drink. Nu speel ik niet veel spelletjes, daar heb ik helemaal geen tijd voor met al die schrijverij. Maar ik speel ze wel graag!
Het verkoopsucces van de Wii toont aan dat men nieuwsgierig is naar het bewegingsapparaat. Natuurlijk moeten Sony en Microsoft daarin mee. Maar staan er niet erg veel Wii’s in de kast na even leuk geweest te zijn? Anders gezegd: is de Wii nog wel een echte game console? Het apparaat heeft een hele nieuwe markt voor spelcomputers aangeboord. Prima, men danst, beweegt fit en balanceert voor de TV met een Wii-mote in de hand en een Balance board onder de voeten. Er zijn zo’n 64 miljoen Wii sports spellen verkocht. Een ongekend aantal in spelcomputerland. Maar is de Wii dan nog wel een spelcomputer? En zijn de nieuwe kopers net zo trouw als de oude vertrouwde spelfanaten?
De wereld van Final Fantasy, Modern Warfare en Gears of War is niet op zoek naar fitness. Die wereld wil uren achtereen, bier of cola en chips paraat, bankaardappel spelen. De techniek van de spelcomputer gaat vele revoluties doormaken. Bewegingssensoren, 3D, hoger realisme, grotere en meer vrije werelden om in te spelen. Maar dat alleen gaat de bankaardappel niet overtuigen. Onbeweeglijk en schijnbaar zombie-achtig zit die op de bank. De vinger rust op de vuurknop en de bewegingsdiscipelen moeten wel met zeer overtuigende argumenten komen om die vinger daarvan af te krijgen. Uiteindelijk gaat het de bankaardappel om het spel, het activeren van een alternatieve werkelijkheid die de sleur doet vergeten. De strenge juffrouw die zegt dat je fit moet blijven raakt haar boodschap niet aan de bankaardappel kwijt.
En het veel verkochte Wii sports is leuk. Maar dat is maar 1 spel. Eenmaal gekocht door een huishouden waar de Wii geen spelcomputer is maar een fitness gimick. Een apparaat wat een groot risico loopt het lot van de hometrainer te volgen: na fanatiek gebruik van een paar maanden, eenzaam en ongebruikt op zolder. Terwijl de spelcomputer van de bankaardappel in de toekomst Modern Warfare 6 speelt. En Gears of War 5. En Final Fantasy 2345 (Square Enix houdt van lange series). Individueel zijn de bankaardappelspellen misschien niet in zulke astronomische aantallen verkocht maar als langlopende series doen ze het heel goed en voorzien ze hun uitgevers van een betrouwbare stroom inkomsten.
Ik ben benieuwd waar het allemaal heen gaat met de bewegingssensoren. Het is interessant en op vele fronten toepasbaar wat er op dat gebied gebeurt. Maar of het de spelletjeswereld definitief gaat veroveren? Ik geloof het nog niet zo.
Comments are closed.