Het is me niet helemaal gelukt. Waarom ervaar ik het toch als succesvol?
Deze week had ik vakantie, in Nederland. Het valt me steeds vaker op dat ik het moeilijk vind om een vakantiegevoel te krijgen met een computer in de buurt. Daar wilde ik wat aan doen: drie dagen geen computer aanraken.
Kwam goed uit want er was afgelopen week een driedaagse ‘Lon on tour’. Dat houdt in dat ik in korte tijd meerdere vrienden en familieleden in het hele land bezoek. Anderhalf jaar geleden ben van de ene uithoek in Nederland (Nijmegen) naar de andere verhuisd (Groningen). Vandaar een keer in de zoveel tijd een Tour de Lon.
De eerste dag (dinsdag) ging uitstekend. Werk was klaar. Mailboxen opgeruimd. Alle blogs en feeds gecheckt. Farm ingezaaid met watermeloenen en artisjokken die pas na drie dagen plukklaar waren. Wat kon er mis gaan?
Op die dinsdag nog helemaal niks. Een paar vrienden bezocht die graag en veel kletsen waardoor ik totaal niet de behoefte had om ook maar in de buurt van een comp te komen. MAAR ik miste door al het geklessebes ’s avonds Svens baanwisseling. De ochtend erna dacht ik: ff op teletekst kijken hoe de Ollanders het er vanaf hebben gebracht.
De vriendin waar ik logeerde was een paar uurtjes de deur uit en ik kreeg haar systeem van videorecorders, tv, dvd-speler en vijf afstandsbedieningen niet aan de praat. Hmm. Krant op de mat? Nee ook niet. FAK. FAK. FAK. En ik werd nieuwsgieriger en onrustiger en nog nieuwsgieriger. Was het goud, was het goud, was het goud???
Ik kon de verleiding niet weerstaan om haar computer aan te zetten en een nieuwsblog te checken. Eigenlijk wist ik al genoeg toen ik las DIT KAN TOCH NIET WAAR ZIJN. Aiaiai. Nationaal drama. Toch maar even de filmpjes bekijken waarop Svennieboy de mist in ging. En filmpjes van reacties hierop. En toen toch maar even naar de meest hilarische tweets. En ook wat andere nieuwssites bekeken. En tja, daar ging ik weer. Op het web beland ik vaak van het een in’t ander. Nu werd me dat pas echt duidelijk.
Internet is geweldig, maar zo’n enorme tijdslurper. Ik ken iemand met MS die bewust nauwelijks een computer gebruikt. Het vreet de weinige energie die ze heeft helemaal op. Ik geef haar groot gelijk.
Op de uitspatting na van woensdagochtend heb ik zelfs tot vrijdagmiddag geen computer aangeraakt. Toegegeven: ik werd een beetje geholpen, omdat ik de dag erna logeerde bij een vriendin die al meer dan drie jaar computerloos is (nee, ze is geen 93).
Toen ik donderdagavond thuiskwam, had ik geen behoefte om mail te beantwoorden, te checken hoe mijn bankrekening ervoor stond, mijn ervaringen te twitteren of om mijn meloenen te verpatsen. Er was weer rust. En ik weet weer waarom ik niet mobiel online ben. Ik geniet ervan zolang ik dat nog niet kan.