Laten we 2010 goed beginnen: de dood aan álle budgetten. Niks geen euro’s voor mensen die geacht worden goede ideeën te bedenken. Geen cent te besteden voor mensen waarvan verwacht mag worden dat ze effectieve oplossingen bedenken. Waarom? Geld maakt lui en armoede creatief. “Ik heb maar een ton” Een tijd geleden hoorde ik tijdens een lunch in een gezellig café in de stad dit gesprek: “Wat ga je nou doen met die campagne?” Waarop de gesprekspartner van de vragensteller zonder enige gêne antwoordde: “Nou dat wordt niks hoor. Ik heb maar een ton om een campagne te draaien. Ik ga dus niet al teveel doen.” Nu kende ik deze twee lunchende werkers niet. En nu werkten deze werkende lunchers niet voor mij. Gelukkig maar. Want als deze meneer bij mij op de loonlijst had gestaan en ik had hem deze woorden horen spreken, dan was de loonlijst meteen met in elk geval één persoon ingekort. Targets en de korte termijn Hoe gemakkelijk is het om met andermans geld te smijten. Om nullenblindheid op te lopen wanneer de eigen portemonnee gesloten blijft. Tel daarbij op dat binnen de meeste bedrijven prestaties vooral op de korte termijn worden afgerekend (nu je targets halen, tegenover structurele verbetering van de resultaten) en je hebt hét recept voor geestelijke armoede. En dat zie je terug op de werkvloer. Denkraam Stuur een groep mensen een kamer in met een ton om een probleem op te lossen en de kans is groot dat ze terugkomen met een oplossing van een ton en de vraag of er wat bij kan. De ideeën die in de kamer voorbijschieten zijn gebaseerd op de schaduw die de 100.000 achterlaat in het denkraam van de groep. Wat wil je nou eigenlijk bereiken? In plaats van te gaan voor het beste idee, richt de oplossing zich op het idee dat binnen het budget uit te voeren is. Zonde, want de opdracht was vast niet “kunnen jullie 100.000 euro uitgeven.” De opdracht was het zoeken van een oplossing voor een probleem (een campagne, een werkwijze, een systeem etc.). Killen die budgetten. Verwijderen uit de verschillende denkramen. Dat kan heel anders. Een goed pleidooi Stuur diezelfde groep mensen de kamer in met nul euro. Nul euro en keiharde doelstellingen. Haal die targets maar, daar betaal ik je voor. Natuurlijk gaat voor niks de zon op. Maar ik garandeer je dat de brainstormers de kamer uitkomen met een idee van niet meer dan een paar duizend euro. Een goed doordacht en onderbouwd idee. Een pleidooi voor euro’s die echt nodig zijn en daadwerkelijk iets opleveren. Laten we uitgaan van een hele brutale groep mensen. Stel dat ze een manier vinden om het voor € 10 000 goed onderbouwde euro’s voor elkaar te klussen. Check it out: u bespaart niet alleen 90.000 euro, maar bevindt u in het gezelschap van gemotiveerde mensen (ze moeten vechten voor hun ideeën) en een doorwrocht plan. Als dat geen beurt op Vrij parkeren is, dan weet ik het ook niet meer. Geen geld, wel ideeën In de meer dan 12 jaar dat ik mij met internet bezighoud (en dan bedoel ik hier even los van mijn day job), heb ik bij elkaar niet meer uitgegeven dan een paar duizend euro aan alle projecten, ideeën en plannen die ik ooit bij elkaar heb bedacht en uitgevoerd. Overigens niet omdat ik zo’n nobel mens ben, maar simpelweg omdat ik geen spaarrekening had die overliep van de centen. Ik kan je vertellen dat je daar vanzelf creatiever van wordt. Wel geld, geen ideeën In mijn day job merk ik door die ervaring dat mijn eerste gedachte dan ook is: hoe kunnen we dit binnen de mensen/middelen/mogelijkheden die er al zijn, oplossen. Maar wat ik om me heen hoor is: waar kunnen we dat kopen? Wie kunnen we betalen? Welk (extern bedrijf) bedrijf moeten we dat laten uitvoeren? Natuurlijk moet je als bedrijf diensten afnemen. Maar je hebt ook gewoon je eigen mensen. Die heb je zelf aangenomen omdat je ze goed genoeg vond om voor je te werken. Voor hun expertise, creativiteit en hun ervaring. Vraag dan ook van die mensen om dat in te zetten. Bedenk eens een keer hoe je het kunt regelen en niet meteen hoe je het kunt kopen! Use your brain, not your bosses wallet. Dood aan budgetten. Leve de creativiteit. Gerelateerd Geschreven door Xaviera Ringeling
