stormOp 20 augustus gaf het KNMI een weeralarm af. Zware onweersbuien met harde windstoten van wel 115 km/u werden voorspeld. En hagel, als eieren zo groot, zou grote schade aanrichten.

Pft.

Ken je dat? Zo’n sisser waarmee zoiets afloopt? Je hoort gillende banden, wacht op de klap… Niks. Zo was het ook met het weeralarm. Het werd later en later op donderdag 20 augustus. De hype groeide. Twitter zinderde met berichten over… niks. Er werd met spanning gewacht op zwaar-weer-tweets. Buienradar.nl en de KNMI-site bezweken bijna onder de grote hoeveelheid bezoekers. In deze komkommertijd werd #weeralarm een onder Nederlandse twitteraars trending topic. Evenementen werden afgelast en de brandweer stond klaar voor de vele blikseminslagen en het wateroverlast. Zelfs ik, toch van nature behoorlijk sceptisch, had de asbak van de tuintafel gehaald.

Maar wat er ook viel, geen hagel. Geen onweer. Zelfs geen wolkje aan de lucht. De eerste tweets uit het westen over onweer en regen lazen als een enorm anti-climax. De woorden “Was dat het? #weeralarm” voorspelden weinig sensatie. Eindelijk om een uur of acht was het hier ten oosten van het midden des lands dan raak. Nou ja, raak. Het regende een beetje. Het onweerde even. En dat was het. De buien trokken over en om een uur of tien liep ik zonder nat te worden buiten met de honden. De straten nat maar zeker niet zondvloed waardig ondergelopen. Geen deuken in autodaken en geen smeulende hoop waar de grijze KPN kast staat.

“‘K geleuf da’k de luiken moar ‘s toe goa doen,” zou mijn opa hebben gezegd als hij gisteravond rond een uur of half acht naar de lucht had gekeken. Geen stap harder lopend dan strikt noodzakelijk zou hij naar buiten zijn gegaan. Een pijpje opstekend en de buurman groetend zou hij op z’n gemak de luiken dicht doen, de kippen opsluiten en nog even een blik over de moestuin werpen. Dan zou binnen de storm worden afgewacht. Werd het een lichte onweersbui dan kon de bedstee worden opgezocht. Werd het een zware bui met hagel en rukwinden dan moesten wellicht wat pannen worden vervangen of teruggelegd en een verdwaalde kip zou misschien uit het struikgewas bevrijd moeten worden. Alles op z’n tijd en zonder paniek. Brak er ergens brand uit dan ging het hele dorp blussen. Zeker, dat zou dan even spannend zijn maar uiteindelijk hoorde het allemaal gewoon bij het leven.

Als mijn opa de berichtgeving gisteren had gevolgd zou hij gegrinnikt hebben.
“Och, jong. As’t donderen weurd, kan’k de luuken toch sluuten?”

Soms wou’k da ons huus luuken had.
0 Shares:

Comments are closed.

Dit artikel is 3.857 keer gelezen