Wehkamp belt naar je toe deze zomer

Daar was ik dan. Minding my own business. Aan het bijkomen in mijn nieuwe keuken, aan het genieten van mijn nieuwe vloer. Een heerlijk moment na een drukke dag op kantoor. Dan, de telefoon. Onbekend nummer was het enige dat mijn G1 mij kon vertellen. Ik nam het hem niet kwalijk. Laten we eerlijk zijn, het lag niet aan mijn mobieltje. Degene aan de andere kant had ervoor gekozen zijn identiteit voor mij verborgen te houden. Ik had beter moeten weten. Ik had met een bord vol heerlijk eten voor mijn neus deze oproep aan me voorbij moeten laten gaan. Mijn nieuwsgierigheid won het van mijn verstand en ik nam op.

“Goedenavond, mag ik met mevrouw Ringeling spreken?”

Vroeg de net iets te vrolijke stem aan de andere kant van de verbinding.

“Daar spreekt u mee,” antwoordde ik nog steeds in het ongewisse over wie deze dame was die op een tijdstip belde waarop heel geïntegreerd Nederland aan de avondmaaltijd zit.

“U spreekt met die en die van de Wehkamp.” Zonder mij een moment pauze te geven om deze openbaring te overwegen ging zij snel door: “U hebt afgelopen zaterdag een aantal artikelen van Wehkamp in uw mandje gedaan via de website, maar u heeft de bestelling niet afgemaakt. Ik ben benieuwd waarom u dat niet heeft gedaan en of u meer informatie nodig heeft om de bestelling wel af te maken.”

Ik werd overvallen door een verwarrende mix van emoties. Schuldgevoel, omdat ik het lef had gehad de bestelknop niet in te drukken. Irritatie omdat Wehkamp mijn door-de-site-geklik aan mijn profiel had gekoppeld en wat mij betreft heel openlijk mijn Gevoel voor privacy had geschonden. Kwaadheid omdat ze dat niet genoeg vonden en het ze een goed idee had geleken mij daar tijdens het eten over te bellen. En verbijstering omdat ze blijkbaar dachten dat ik dit zou appreciëren en me alsnog zou laten aansmeren wat ik niet wilde.

Ik meldde de dame van het bekendste postorderbedrijf van Nederland dan ook dat ik niet had besteld omdat ik het aangeklikte spul niet wilde. En ik verzocht haar vriendelijk doch dringend ervoor te zorgen dat ik nooit meer door de grote W zou worden gebeld. Zij meldde mij daarop vriendelijk doch dringend dat ze me zelfs de artikelen kon aanbieden zonder dat ik de verzendkosten hoefde te betalen. Ik werd er niet warm of koud van, herhaalde mijn eerdere verzoek en hing op.

In gedachte verzonken zette ik mijn eenvoudige doch voedzame maaltijd voort. In mijn hoofd speelden zich taferelen af in een vergaderkamer. Een clubje marketeers:

Eentje: “Er vallen nog teveel mensen uit de funnel, wat gaan we daaraan doen?”

Een tweede: “Nou het is internet. En deze mensen kiezen dat dus als kanaal……laten we ze bellen”

Een zinnige: “Maar kunnen we ze niet beter mailen? Laten we ze mailen! We lopen een groot risico dat we mensen van ons weg-irriteren.”

Notulist:” Is weg-irriteren een woord?”

Die zinnige: “nu wel.”

De eerste: Maar als we het nou met genoeg mensen doen, dan happen er altijd wel een paar – vooral als we ze tijdens het eten overvallen. Dan halen we onze targets!!

De tweede: ” Zei je Targets? Ik ben Vóór. We bellen ze.”

De derde: ” Targets? Dan doe ik mee.”

Ik denk dat ik de komende tijd maar eens niks bij Wehkamp ga bestellen. En als ze willen weten waarom, mogen ze me mailen!