deurAardige mevrouw van de ING aan de lijn omdat er ikweetnietmeerwat mis was na de Postbank-ING mutatie. Het ikweetnietmeerwat probleem was in geen tijd opgelost en omdat ze mij nu toch aan de lijn had wilde ze mij toch even attent maken op het feit dat ik nog een hoeheetieookalweer-spaarrekening heb. Die hoeheetieookalweer-spaarrekening is nog uit de Postbank-tijd en is nu vervangen door een dieheetnuzo-spaarrekening. Behalve dat de naam veranderd is heeft de dieheetnuzo-spaarrekening ook als voordeel dat de rente fors hoger is. 4% in plaats van 2,5%.

“Zooo,” zeg ik, onder de indruk. “Dat scheelt nogal.”

“Ja, mijnheer, u kunt het beste uw rekening omzetten.”

“Staan de voorwaarden en dergelijke online?” vraag ik. “Dan ga ik die zo even op m’n gemak bekijken.”

“Ja hoor, die kunt u lezen op de ING site,” zegt ze op geruststellende toon. “U moet echter wel even bellen om het te regelen want dat kan niet via Internet.”

“Prima, dank u voor de informatie.”

Het gesprek eindigt en het hele verhaal suddert nog heel even na in mijn hoofd. 4% in plaats van 2,5%. Da’s niet mis. Tsjonge jonge, waar blijft de tijd. Ik weet nog dat je 7,5% rente kreeg en 12% over een hypotheek betaalde. Poeh, poeh. Als ik nu nog eens geld had om op die rekening te storten zou het nog wat uitmaken ook. Nou, nou. En zo smeult zowel het ikweetnietmeerwat probleem als de dieheetnuzo-spaarrekening nog even door in een stoffig potje in een schemerig hoekje in mijn hoofd. Op het potje kun je nog net een vergeeld en enigszins beroet etiketje zien waar op staat “Doofpotje”.  Ik heb de aardige ING-mevrouw nog niet teruggebeld.

Wat opviel echter was dat een dagelijkse beller, zo rond een uur of vier, niet meer belde. Wie het was die mij rond die tijd probeerde te bereiken weet ik niet want ik nam namelijk niet op. Het was een “Geen Nmr” nummer, zo zei mijn telefoon. En “Geen Nmr” nummers neem ik niet op. Als ik namelijk in diepe schrijvende concentratie verkeer en een vrolijke stem vraagt mij of ik even tijd heb voor een fantastische aanbieding dan heb ik de neiging om ontzettend onbeleefd te worden. En dat wil ik zo’n werkstudent niet aan doen. Gezien het verdwijnen van de vier uur beller zou dat best eens de aardige ING mevrouw of een van haar aardige collega’s geweest kunnen zijn die mij al eerder attent had willen maken op het feit dat mijn hoeheetieookalweer-spaarrekening hopeloos uit de tijd is.

Helaas, de stilte was maar voor een paar weken. Blijkbaar heeft ze mijn doofpotje ontdekt want zo rond een uur of vier gaat de telefoon weer. Die 4% in plaats van 2,5% zit haar blijkbaar toch wel dwars.

Een best lange anekdote maar dat komt omdat de clou van dit stukje maar heel weinig ruimte inneemt. Die is namelijk dat telemarketing en spam, de colporteurs van de moderne tijd, niet werken. Uit onderzoek blijkt dat maar nulkommaheelweinig procent van alle spam effect heeft. En als ik een wetenschappelijk onverantwoord onderzoek in mijn omgeving hou, zeg tijdens een verjaardagsborrel, dan schat ik in dat spontaan bellende werkstudenten hoogstens een bron van ergernis of een doelwit van zoete wraak zijn. Maar verkocht wordt er niet. En toch blijft mijn spam box op gmail vollopen en toch blijft de telefoon maar “Geen Nmr” aangeven.

Dat heeft natuurlijk een statistische oorzaak. Als je namelijk maar genoeg mensen benaderd dan is er statistisch gezien altijd iemand die reageert. Die iemand is namelijk die nulkommaheelweinig procent. Nulkommaheelweinig procent van een heel groot getal is toch nog aardig wat. Zeker als je die werkstudent in de geendrol-loonschaal stopt. En gezien de hoeveelheid mail versturende leden van gevallen koningshuizen, vrienden van afgezette Presidenten en werknemers van gesloten banken die allen grote sommen geld te parkeren hebben tegen een zeer aantrekkelijk bewaarloon, kennen ze in Afrika ook de nulkommaheelweinig-procent-van-heel-veel-regel.

We maken met z’n allen, en met “z’n allen” bedoel ik dus chicks m/v die van de Internet hoed en rand weten, veel gebruik van de laatste gadgets. We weten de weg in de wereld waar draadloos, bereikbaarheid en informatie voorziening onlosmakelijk verbonden zijn. En toch, hoe modern we ook denken te zijn, kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat er niet zoveel verandert. Ook vroeger trotseerden deur-tot-deur verkopers boze deegrollers en grijnzend geblaf omdat ook zij wisten: er is er altijd één achter al die voordeuren.

De bel gaat. Er staat een man voor de deur met een bruin leren koffer. De man en de koffer zien er uit alsof ze al erg lang samen over straat gaan. Beide maken een versleten indruk.

“Hebt u een momentje?” vraagt de man vriendelijk.

“Nou, eigenlijke ben ik nogal dr..” probeer ik.

De man laat me niet uitpraten, “Ik heb hier een prachtige aanbieding voor u. Alles wat u altijd wilde weten in 24 delen. U zult nooit meer om een antwoord verlegen zitten!”

Dat klinkt te mooi om waar te zijn. Voor ik het weet aanschouw ik het inkijkexemplaar. Ik blader even.

Ik kijk de man aan die met een triestige, enigszins verloren oogopslag terugkijkt. ‘Ik begrijp de wereld niet zo goed’ lijken die ogen te zeggen. Ik zeg,

“Wat kost die encyclopedie?”

“500 gulden mijnheer, maar omdat het mooi weer is maak ik er vandaag 250 van,” zijn blik klaart naar hoopvol.

Ik reken voordelig om. 125 Euro voor 24 delen. Da’s niet veel. Als ik die dieheetnuzo-spaarrekening open heb ik dat in maar 75 jaar terugverdiend aan rente die ik nu misloop. Mits de rente niet verandert in die 75 jaar maar hoe vaak verandert rente nou werkelijk?

“U krijgt ze heel snel thuis bezorgd,” zegt de man terwijl ik mijn handtekening zet. Hij loopt het pad af. Als hij zich half omdraait om zijn koffer door het hekje van de voortuin te manoeuvreren zie ik een triomfantelijk lachje. Ik meen hem iets te horen mompelen over nulkommaheelweinig procent.

0 Shares:
Dit artikel is 2.481 keer gelezen