De online fietsenmakers

Afgelopen week waande ik mij in een wereld van de fietsenmakers. Mijn fiets ging aan gort. Het krrssjjtjt wat hij deed als ik trapte was veranderd in een oorverdovend gekrsstjjtj.

Fietsenmaker Een zit bij mij drie hoeken verder. Ik gooide de naam van de fietsenmaker door Google. Er kwam geen resultaat. Niks. Alsof ze niet bestonden. Ik smeekte om iets. Een negatieve reactie dan. Die zijn er altijd te vinden, of je het nou wil of niet. Maar hij vond niks. Ene Linda schreef op haar Hyves dat ze ‘s avonds met drie breezer naar die fietsenmaker was geweest. Misschien kwam het omdat de naam van mijn fietsenmaker gerelateerd is aan een kelder.

Fietsenmaker Twee zit eigenlijk mijlen ver weg. Ik zag het al voor me. Ik, op een kapotte fiets, daar naar toe moeten fietsen. Ik gooide de naam weer door Google. Deze had wél een website, alhoewel hij vast niet erg goed voldeed aan de webstandaarden. En er stonden meer advertenties op voor andere bedrijven dan informatie die ik nodig had. De rest van de resultaten zeiden me weinig. Het bevestigde alleen mijn idee dat de winkel wel bestond.

Fietsenmaker Drie was sowieso favoriet. Goed gelegen, niet mijlenver. Goede fiets, en geen stereotype fietsenmaker (weet u wel, met sigaret in de mond mij proberen een fiets aansmeren). En woehoe:  ze hadden een website die er normaal uit zag, waar alle fietsen te bekijken waren (inclusief mijne) en de website hield zich ook nog eens gemiddeld aan de webstandaarden!

Mijn vraag is dan: hoe ver moet je gaan als fietsenmaker? Ik kan begrijpen dat je geen  Twitter pagina aanmaakt om je nieuwste fietsen te slijten, en je hoeft ook geen Flickr om foto’s op te plaatsen, en ook geen Facebook of Hyves zodat je fans zich kunnen verzamelen. Maar een normale website is toch wel normaal? Het hoeven maar een paar pagina’s te zijn. Ben ik nou zo gek of is de wereld van de fietsenmakers op het gebied van Internet een beetje blijven hangen in de tijd dat Internet in een woonkamer nog zeldzaam was?