Persoonlijke voorkeur en sociale netwerken

Onlangs heb ik opgezegd bij Facebook. En bij Hyves. En bij Flickr. En bij Myspace. En bij… En bij… Met andere woorden ik heb flink gesnoeid in de sociale netwerken waar ik bij was aangemeld.

De aanleiding hiervoor was de verandering van de Terms Of Service (TOS) die Facebook voor korte tijd doorvoerde. Hoewel ik best weet dat alles wat je op het Internet publiceert feitelijk publiek domein wordt vond ik het idee dat Facebook de feitelijke nieuwe eigenaar van mijn content zou worden wat al te sterk.

Sommigen merkten op dat als je onder een creative commons licentie publiceert iedereen je materiaal naar hartelust kan kopiëren dus waar ging al de herrie over? Het ging erover dat Facebook zomaar de eigenaar werd van mijn materiaal. Dat is alles behalve creative commons. Dat is diefstal. Facebook zag snel in dat ze wat ver waren gegaan en trok de nieuwe TOS in en de oude TOS werd in ere hersteld terwijl de Facebook- juristen zich terugtrokken om een nieuwe overeenkomst te ontwerpen.

Tuinieren

Deze storm in een glas water zette mij aan het denken en mijn reactie ging verder dan de haastige en eerlijk gezegd, nogal flauwe protest-opzeg-actie. Ik had waarschijnlijk niet opgezegd als Facebook en al die andere sociale netwerken al niet langer aan mijn brein knaagden. Had ik werkelijk al die sociale netwerken nodig? Had ik werkelijk al die aanwezigheid op het web nodig, waarbij het ene kanaal een echo was van het andere? Na wat onderzoek kwam ik tot twee conclusies. Eén: het publiek was voor het grootste deel identiek op alle kanalen in de multi-verse van de sociale media. Twee: het meeste verkeer dat door sociale netwerken naar mijn blogs werd gestuurd kwam binnen via links op Twitter. Ik besefte mij dat mijn sociale media tuin leed aan wildgroei en besloot te snoeien.

Effectief Twitter

Twitter is nu de focus van mijn strijd om Internet aandacht. Mijn blogs en in mindere mate YouTube vormen in de achtergrond de ondersteunende artillerie. Ik lanceer ideeën, opmerkingen en constateringen op Twitter en werk die ideeën  opmerkingen en constateringen desgewenst uit op mijn blogs. Om met mensen in contact te komen hoef ik ze alleen te wijzen op mijn Twitter profiel (twitter.com/tdaonp). Via dat profiel kan ik bereikt en gelezen worden en mijn sites kunnen gevonden worden. Simpel en naar mijn idee erg effectief.

Voorkeuren

Ik merk echter dat anderen overtuigd vasthouden aan de multi-verse sociale media. Ik kreeg zelfs verscheidene opmerkingen toen ik mijn snoeisessie op Twitter aankondigde, dat het goed was om ten alle tijden veel kanalen open te hebben. Dit zette bij mij een gedachtestroom op gang waar ik niet goed vat op kon krijgen. Ik denk dat ik daar nu vat op heb. Mede dankzij een blogpost die ik schreef voor 42bis over het leven met een S60 telefoon in een iPhone wereld. Het komt allemaal neer op persoonlijkheid en persoonlijke voorkeur met sociale achtergrond en sociale gewoonten in het ‘echte leven’ als drijvende krachten.

Gaap

Sommige mensen zijn lid van meerdere clubs, sociëteiten en organisaties. Zij zijn zeer actief in verscheidene sociale omgevingen en zij hebben meer vrienden (m/v) dan er in één Rolodex passen.

Sommige mensen, zoals ik, zouden de namen van hun vrienden (m/v) op één kaartje van een Rolodex kunnen zetten waarbij ruimte over zou blijven. Zij zijn niet erg actief in het sociale leven en geven de voorkeur aan kleine groepjes mensen.

Mijn brein en sociale vaardigheden zijn niet in staat om te gaan met de veelheid aan gedragingen die het complexe dier mens ten toon spreidt. Op het Internet is het echter heel makkelijk om lid te worden van het ene sociale netwerk na het andere. Zonder het te merken was ik bezig een erg sociaal dier te worden. Maar ik bemerkte ook een sociale vermoeidheid. Moet ik echt iedere paar seconden Facebook bekijken? Ik zou meer moeten doen met MySpace.

Mijn Nederlandse cirkeltje was aan het verdorren, uitgedroogd door gebrek aan activiteit op Hyves. Kortom: ik kon het allemaal niet bijhouden, wilde dat ook niet en het begon een irritatie te worden.

Sociaal wenselijk

Hetzelfde gebeurt in het ‘echte leven’. Zet mij in een ruimte waar een veel mensen aanspraak maken op mijn sociale vaardigheden en ik voel mij erg ongemakkelijk. Gelukkig heb ik een natuurlijke gave voor sarcasme en zelfs cynisme. Dit houdt mensen alert wanneer ze met mij omgaan. Is hij nou serieus of maakt hij een geintje? Dat geeft mij een manier om mijn sociale frustratie te ontluchten in situaties waar de sociale druk te hoog oploopt. Helaas werkt dit niet altijd op sociale netwerken op het Internet. Soms is het contact te vluchtig, soms komt de toon niet over, soms wordt de opmerking als puur bot opgevat.

Bovendien: sociale netwerken zijn een opt-in mechanisme, in tegenstelling tot veel sociale gebeurtenissen in het ‘echte leven’. Er is dus een zekere verplichting om beleefd te blijven. Het is tenslotte jouw eigen beslissing deel te nemen aan het netwerk.

To the point

De speerpuntbenadering van Twitter en blogs bevalt me goed. Het is een goede vorm voor mijn manier van communiceren en ik kan het goed in de hand houden.

Twitter dwingt tot bondigheid en de eenvoud maakt het snel en makkelijk in het gebruik. Voor mij – en het ‘voor mij’ deel in de zin is waar het in dit stukje om gaat – voor mij is dit precies de goede aanpak. Wat voor velen zonneklaar was kwam voor mij als een verrassing: de manier waarop een persoon sociale netwerken benut is een functie van persoonlijke voorkeur. Dit betekent dat de doelen die haalbaar zijn en de snelheid waarmee deze doelen bereikt worden direct afhangen van waar men zich prettig bij voelt.

Wat er voortvloeit uit die laatste zin vergt nog enig denkwerk en mogelijk enige aanvulling van mensen die daar veel meer van weten dan ik. De snelle conclusie lijkt te zijn dat om enig succes te hebben in welke omgeving dan ook een zekere mate van comfort en zelfverzekerdheid van belang zijn. Voor sommigen is dat te vinden in grote groepen op meerdere kanalen. Voor anderen werkt de omgekeerde piramide aanpak beter, beginnend bij het puntige deel met van daaruit een langzame uitbreiding van het netwerk. Voor mij voelt de laatste optie het beste aan.

Dus hoera voor Twitter en de bondige aanpak en hoera voor WordPress dat bloggen zo makkelijk maakt. Deze twee gereedschappen vormen de punt van de piramide die ik, in tegenspraak tot de gevestigde mening maar passend bij mij, van de punt af naar beneden opbouw.