We hebben Netflix te leen. En ik heb er nu al spijt van. Door bingewatching stelt ons sociale leven geen ruk meer voor. Ik wil alleen maar een nieuwe aflevering van Suits.
Mijn vrouw herstelt van een galblaasoperatie. Daarom was mijn broer zo aardig zijn Netflix-account aan ons uit te lenen. We zijn welgeteld 7 dagen verder en we zitten al op de helft van seizoen 2 van Suits. Ik ben Bjorn en ik ben een bingewatcher.
Bingewatching: Oops, I did it again
Het is niet de eerste keer dat ik ten prooi val aan een serie. Eerder keek ik alle seizoenen van Star Trek: The Next Generation, Deep Space Nine, Voyager en Enterprise. Dat zijn 600 afleveringen. Een investering van meer dan 400 uur die zich alleen terugbetaalt in dit soort Star-Trekverwijzingen in blogs voor 42bis. Dit keer is er één ding anders. Ik kijk met mijn vrouw.
Dat scheelt een hoop. Ik hoef me nu niet schuldig te voelen. Het weekend reserveer ik het liefst voor mijn gezin. Maar als ze me op zaterdagmiddag lief aankijkt, weet ik genoeg. Voor je het weet paradeert Harvey Specter strak in het pak door het beeld.
Hop, aan het Netflix infuus
Voor de rest is alles hetzelfde. Ik ben steeds aan het rekenen hoeveel afleveringen we kunnen kijken tot het avondeten. Ik word blij (euforisch!) als we een aflevering tussendoor kunnen kijken. Of als we halverwege het seizoen zijn. Je weet wel, van die mijlpalen die er toe doen in een mensenleven.
Gelukkig weet ik wie de schuldige is. Netflix, natuurlijk, maar ook Charles Dickens. Hij innoveerde het vervolgverhaal met de uitvinding van de cliffhanger. Iedere aflevering van The Pickwick Papers eindigde met een spannende scène, zodat lezers de volgende dag verder lazen. Vanaf de 19e eeuw hebben schrijvers van feuilletons, hoorspelen en televisieseries het vertellen van korte verhalen verder geperfectioneerd.
Tot een aantal jaren geleden waren de effecten daarvan nog te overzien. Series werden wekelijks, op zijn hoogst dagelijks, uitgezonden. Scriptschrijvers moesten hun talenten ultiem inzetten om je aan de buis gekluisterd te houden. De impact op een mensenleven was beperkt. Ook omdat maar weinigen een hele reeks op VHS of DVD kochten.
House of Cards is succesvol dankzij Big Data
Netflix liet onderzoeken waarom mensen bingewatchen. 4 van de 5 ondervraagden doet het om te ontsnappen aan de dagelijkse hectiek. Het voelt gewoon lekker, want series hebben een troostend effect. Onderzoekers ontdekten al eerder dat televisiekijken ons brein kalmeert. Voor de moderne mensen is het dé manier om te ontspannen.
Onderzoek naar de effecten van televisiekijken nemen ze bij Netflix zeer serieus. Toen ze House of Cards ontwikkelden wisten ze precies wat ze deden. Analyses van het kijkgedrag van hun tientallen miljoenen klanten gaf ze een geweldig inzicht in wat wel en niet werkt. Hoe je een verhaallijn of aflevering het best kunt opbouwen om kijkers te blijven boeien.
Ze wisten zo goed wat ze deden dat ze direct 26 afleveringen van de serie bestelden en gelijk tweevoudig Oscar-winnaar Kevin Spacey en de succesvolle Hollywood-regisseur David Fincher strikten.
Nu je vrijwel iedere serie onbeperkt kunt streamen of downloaden is het hek van de dam. De volledige kracht van de beste verhalenvertellers en statistische analyse wordt op ons losgelaten in afleveringen van 40 minuten. En we weten dat er na de aftiteling nog meer is.
Alsof het waterbedrijf de kraan van een alcoholist heeft aangesloten op een pijpleiding van Heineken. We are all screwed. And I like it :)
